Voor hen, die de moeite nemen dit te lezen...
voor hen voor wie dit een goed jaar heeft mogen wezen...
Voor hen, voor wie dit jaar meer tegenspoed had dan menselijkerwijs mogelijk zou moeten zijn,
...heb ik een nieuwjaars-gedichtje al is hij klein...
Voor jou, omdat ik je bijzonder vind als mens...
en voor het nieuwe jaar alle goeds toewens...
'Mijn Wondere Wereld'... over alles wat mij bezig houd en wat ik belangrijk vind. Mijn vaste groep lezers betitelde mijn blog tot een 'feel-good-column'... Met recht dat ik daar trots op ben! Sinds het voorjaar 2011 publiceer ik ook gedichten...Lees over mij, over mijn belevenissen en mijn gedachten, over hoe ik in de wereld sta... Lees over mijn heden en verleden, lees over mijn toekomst.... Lees 'Mijn Wondere Wereld'!!
zaterdag 31 december 2011
zondag 11 december 2011
Haarlem in storm ...
Als ik op deze woensdag-middag de wereld die 'werk' heet achter me laat,
is het de wind die mijn weg bepaald,... met me aan de haal gaat...
Ondanks dat ik het niet van plan was, besluit ik te gaan lopen,
alsof zijn wil mijn brein is binnen geslopen...
Hij is onstuimig, duwt me vooruit, met enige dwang,
maar ik weet dat ik hem kan vertrouwen, ...ben niet bang.
De wind brengt me langs velden en langs wegen,
de binnenstad met haar kleine straatjes en stegen...
Daar waar de Grote Houtstraat wordt gekruisd door de Gedempte Oude Gracht,
kijk ik of er een bus is die op mij wacht...
Maar de wind roept me terug, is onverbiddelijk, wil dat ik hem zal volgen,
duld hierin geen tegenspraak, is zelfs wat verbolgen...
Niet in staat mijn eigen weg te volgen, hem te negeren,
lukt het me simpelweg niet hem de rug toe te keren.
Alsof ik niet meer dan een klein niets zeggend element ben,
voert hij me richting het station dat ik sinds tien jaar zo goed ken.
Uiteindelijk brengt de wind me, precies zoals het hoort,
daar naar waar ik hoor te zijn, hij brengt me terug naar Noord....
is het de wind die mijn weg bepaald,... met me aan de haal gaat...
Ondanks dat ik het niet van plan was, besluit ik te gaan lopen,
alsof zijn wil mijn brein is binnen geslopen...
Hij is onstuimig, duwt me vooruit, met enige dwang,
maar ik weet dat ik hem kan vertrouwen, ...ben niet bang.
De wind brengt me langs velden en langs wegen,
de binnenstad met haar kleine straatjes en stegen...
Daar waar de Grote Houtstraat wordt gekruisd door de Gedempte Oude Gracht,
kijk ik of er een bus is die op mij wacht...
Maar de wind roept me terug, is onverbiddelijk, wil dat ik hem zal volgen,
duld hierin geen tegenspraak, is zelfs wat verbolgen...
Niet in staat mijn eigen weg te volgen, hem te negeren,
lukt het me simpelweg niet hem de rug toe te keren.
Alsof ik niet meer dan een klein niets zeggend element ben,
voert hij me richting het station dat ik sinds tien jaar zo goed ken.
Uiteindelijk brengt de wind me, precies zoals het hoort,
daar naar waar ik hoor te zijn, hij brengt me terug naar Noord....
Abonneren op:
Posts (Atom)