De trein naar mijn verleden...

Terwijl het landschap aan me voorbij flitst en de kilometers tussen mij en mijn eindbestemming gestaag minder worden heb ik het idee dat ik ruim vijftien jaar wordt terug geworpen in de tijd. Anderhalf jaar per 20 kilometer ongeveer... Steeds iets jonger, ...steeds iets onschuldiger,... steeds meer het meisje dat ik vroeger was... Het meisje dat nog in sprookjes geloofde en iets minder cynisch was de de persoon die dit schrijft...

Vannacht zal ik slapen in het de kamer waar ik al 16-jarige droomde over mijn toekomst... Mensen van 30 jaar en ouder? God wat leek dat ver weg,... een andere wereld... Nooit heb ik me afgevraagd hoe het zou zijn om als 33-jarige in de trein naar het verleden te zitten met een pen in de hand en een kladblok op schoot. Laat staan dat ik me bedacht hoe die persoon zich zou voelen... Vannacht zal ik op mijn rug naar het plafond in het duister liggen staren in mijn grijs-wit-en-roze-meisjeskamer. Ik zal me afvragen wat er mis ging... Waar zijn de dromen van het meisje van 16? Waar is het sprookje? Wellicht werd ze volwassen en verloor ze haar geloof hierin, net zoals in Sinterklaas... Misschien nam het leven zelf de overhand en ging zijn eigen gang,... zonder rekening te houden met de dromen van het meisje. In die kamer, in HAAR wereld, voel ik me weer als vroeger,... alsof ik morgenochtend mijn schooltas zal pakken en me haast naar de voordeur omdat ik te laat ben opgestaan en samen met Sylvia naar school zal fietsen...

De trein naar mijn verleden komt vanaf Haarlem en heeft me ondertussen tot voorbij Zwolle gebracht, vanaf daar stopt de trein op elk station: Meppel, Hoogeveen, Beilen, Assen, Haren en uiteindelijk Groningen... Om 21.00 zal ik aankomen in mijn verleden,... en toch... Buiten HAAR wereld, die kamer, is er veel veranderd... Het Groningen dat van mij was is er niet meer, is ook ouder geworden, ...veranderd.... Het Groningen uit mijn herinnering ..., dat is HAAR Groningen. Mijn Groningen .... verleden tijd...

Vlak voor het bereiken van mijn eindbestemming kijk ik naar buiten,... Ik ben verbaasd... Niemand anders in de trein naar mijn verleden lijkt dit waar te nemen, maar buiten verschijnt als bij toverslag een regenboog. Alsof Groningen mij een teken geeft, me niet is vergeten... "Hallo Barbara, welkom terug..."
Met een glimlach op mijn gezicht en het gevoel dat die regenboog speciaal voor mij verscheen stap ik even later uit op perron 2B. Bestemming bereikt....

Vandaag ... 21 mei 2011

Hel'dre blauwe lucht boven mijn hoofd,...
... de wind, de zon,... zoals beloofd...
Zeewater, koel... opspattend tegen mijn benen,
zand dat kriebelt tussen mijn tenen...
Met de golven als meest overheersend geluid,
voel ik de warmte branden op mijn huid...

Al lopend langs de waterkant,
laat ik sporen achter in het zand.
Weldra echter,.. door golven belaagd,
zullen mijn voetafdrukken worden weggevaagd.
Zomaar zonder enige reden,...
zullen zij deel uit gaan maken van het verleden...

Zeilbootjes, de wind die voert hen mee,
zijn slecht kleine driehoekjes op zee...
Bestemming onbekend kijken zij niet om,
zonder twijfel,...koersend naar de horizon...
Het verleden... ik laat het nu met rust,...
... keer mijn rug toe naar de kust..

Voetstappen landinwaarts gericht,...
...omdat daar mijn verdere leven ligt...
Steeds doelbewuster zullen mijn stappen gaan,
om met beide benen in de toekomst te staan...
Hoe die er uitziet... ach,.. latere zorgen,...
voorlopig kijk ik niet verder dan de dag van morgen...

The most curious case of..... socks!

Ergens bevind zich een hele andere wereld, ...een wereld waar de meesten van ons geen weet van hebben,...misschien ook niet willen hebben... Deze wereld bevind zich ergens in het proces van wassen en drogen. Terwijl ik hier met de laptop op mijn schoot zit zie ik een regendruppel aan de andere kant van het raam op de tegels uit elkaar spatten, er volgen meerdere en de grijze tegels kleuren zwart. Ondertussen denk ik na over 1 van de grootste irritatiepunten allertijden: juist ja...sokken!!

Alle sokken die bij de was liggen gaan de wasmachine in, dat zou dus een even aantal moeten zijn, ik bedoel... er zijn geen dagen dat ik maar 1 sok draag ofzo...Na een uurtje in de wasmachine en daarna nog zo'n anderhalf uur in de droger lijkt het echter altijd zo te zijn dat er tenminste 1 sok voor zijn eigen leven heeft gekozen,... gewoon omdat hij geen zin meer heeft om sok te zijn... Maar waar gaan de verdwenen sokken heen?? Ik denk naar De Geheime Wereld van de Lost Socks... ik bedoel, ze moeten ergens blijven... Vervolgens blijf ik hier zitten met een hele berg Single Socks, let wel, Single Socks zijn niet onderling aan elkaar te koppelen, ondanks dat hier voornamelijk zwarte sokken in huis worden gedragen is de ene net iets valer dan de andere, heeft een andere boord of is meer gekrompen dan een andere Single Sock. Misschien zijn ze gewoon happy single? Tja da's best leuk maar ik krijg er geen warme voeten van. Misschien moet ik alle Single Socks nog een keer wassen en vinden ze dan wel de doorgang naar De Geheime Wereld van de Lost Socks en kunnen ze daar gelukkig worden met hun 'match' die hen al voor ging...

Naast de Lost Socks en de Single Socks heb je ook nog de sokken die besluiten om niet langer als stel samen verder te willen. Dan blijkt er plotseling een gat in 1 van hen te zitten,... had de wasmachine honger? Zat de sok klem in de doorgang naar De Geheime Wereld en heeft hij het net niet gehaald? Heeft zijn partner genoeg van hem? Huwelijkscrisis? Weer een aanwinst voor de stapel Single Socks in ieder geval...
Dan heb je nog het maken van de sokkenbolletjes, doe dit bij voorkeur bij daglicht, anders heb je kans dat je sokken krijgt die vreemdgaan. Dat je s'ochtends de sokken aan je voeten trekt en denkt: "Iets klopt hier niet...", dan blijkt de ene sok 3 centimeter langer te zijn dan de ander, of de ene is veel vaker gewassen en is bijna grijs in plaats van zwart... Uiteindelijk vinden deze sokken hun match wel weer, want er ligt ergens in de la natuurlijk nog zo'n setje, tenzij ik die ook weer verwisseld heb met een ander paar.... En zo kunnen we nog heel lang speculeren over The most curious case of socks... De regen is gestopt inmiddels en ik zie zelfs kleine stukjes blauw tussen de stapelwolkjes... Tijd om de sokken met rust te laten en boodschappen te gaan doen...

My cup(s) of tea

Wakker worden?? Dat is niet zo'n heel groot probleem voor mij, negen van de tien keer ben ik voor de wekker wakker en als het echt problematisch wordt dat doet een halfuurtje fietsen in de vroege ochtend met mijn Ipod op wonderen. Het enige wat ik echt nodig heb s'ochtends is mijn kop thee. Thank god for my cup of tea!!! Wat zou ik zonder moeten?

My cup of tea komt in verschillende varianten, morgenochtend rond de klok van 06.30 bijvoorbeeld is het de sinaasappel-thee-met-een-zoetje-in-een-rood-wit-kartonnen-Perla-bekertje-op-mijn-werk-variant. Van de week bij de kapper was het de veel-te-sterke-in-een-kop-met-schotel-variant... Zo'n kop thee waarbij je je gezicht in de plooi moet houden omdat anders iedereen ziet hoe vies je het vindt. Gelukkig is de inhoud van een kopje-met-een-schotel slechts iets van 150 ml. Vier slokken en je bent er doorheen, dapper blijven glimlachen en in 1 keer achteroverslaan werkt het beste in zo'n geval...

Kop-en-schotel..... Jeez, waar zie je dat nog behalve bij Opa en Oma uit Groningen...? Ik word er altijd een beetje zenuwachtig van. Het kopje begint bij mij al te stuiteren zodra ik het schoteltje vast pak, je kent het wel, ... zo'n onheilspellend geluid van aardewerk dat tegen elkaar aankomt.... Duidelijk niet my cup of tea, met alle respect voor Opa en Oma natuurlijk. Mooie, sierlijk beschilderde kopjes zijn gewoon niet aan mij besteed. Geef mij liever een grote beker van een paar euro bij de Xenos vandaan. Hier in huis wordt thee gedronken uit een Mickey Mouse beker en uit een paarse 'soepkom' met witte stippen. In beide past de inhoud van ongeveer drie Opa-en-Oma-kopjes. Een enkele beker volstaat vaak ook voor een heel dagdeel, en waarom zou je dan moeilijk doen met drie kopjes?!

Bij Paps en Mams drink ik nog steeds thee uit dezelfde beker als toen ik er dertien jaar geleden uit huis vertrok. Jeugdsentiment! Door de jaren heen moet de beker een keer op de grond zijn gevallen want er mist een schilfer aardewerk aan de bovenkant, vlak boven de walvis die erop staat... Ondanks dat staat hij nog steeds in de kast,... inmiddels wel steeds verder naar achteren verbannen, maar ja,... ik kom natuurlijk ook niet dagelijks voor een bakkie langs bij Paps en Mams. Toch grappig om zo een stukje vroeger terug te vinden...

My favorite cup of tea?? Op een stormachtige herfstdag als je de wind om het huis hoort waaien, dan lekker op de bank te kruipen met een goed boek of filmpje, het liefst nog een dekentje over mijn benen en thee in, inderdaad, de paarse-soepkom-met-witte-stippen... Gewone thee met twee zoetjes en melk of kaneelthee.... of rozenbottelthee uit Duitsland, omdat het daar veel goedkoper is dan hier... Of op dagen als vandaag, wanneer de zon al vroeg wakker is,... op blote voeten, in mijn, in de haast aangeschoten, zwarte sweatpants en shirt en met nog warrige haren loop ik dan de tuin in en ga in het hoekje bij de rode Acer zitten. Voor bijna niemand zichtbaar vang ik daar de eerste zonnestraaltjes van de dag op,... en wat die dag ook brengt, het begin ervan is heerlijk... just me and my cup of tea...

Dramatisch geval: ik...

Soms vraag ik me af hoe het mogelijk is...als mensen zich herkennen in wat nog komen gaat: PLEASE let me know! Heb het gevoel dat ik hier alleen in sta namelijk...
Ik kreeg in het begin van de avond een berichtje: of ik de baterij van het fototoestel op wilde laden. Op zich geen probleem, ... wil ik best doen, maar waarom kom ik altijd alle opladers tegen behalve degene die ik moet hebben?!?

In het bezit zijnde van 3 camera's van allemaal hetzelfde merk, hebben wij ook drie opladers met, jawel, allemaal hetzelfde naampje erop. Nog geen probleem, als ze allemaal op dezelfde plek liggen kijk ik gewoon waar de baterij in past en klaar. Hier gaat het fout... De oplader kan zich in 1 van de 5 lades bevinden van de kast die zich momenteel aan mijn linkerkant bevind. Deze lades bevatten alle 5 een wirwar aan kabeltjes en snoertjes van... naja.... van wat niet eigenlijk. Opladers van telefoons die het in de prehistorie al niet meer deden, baterijopladers, oude telefoons en ik kom zelfs nog mijn oude compactcamera nog tegen, je weet wel, zo eentje waar je een fotorolletje in moet stoppen, ook uit het stenen tijdperk denk ik... Natuurlijk kom ik de gezochte oplader niet tegen, om tot deze conclusie te komen heb ik echter wel een kwartier verhit lades open en dicht gegooid om vervolgens mijn zoektocht weer bij de bovenste la te hervatten. Ook na inspectie twee geen baterijoplader,  wel heb ik de oplader van mijn Ipod terug gevonden, hoera(!!!), die kon ik van de week op mijn manier niet vinden. Naar beneden, mijn Ipod halen en oh ja, nu weet ik het weer waar de oplader voor het fototoestel ligt,... die heb ik van de week voor het laatst gezien toen ik die van de Ipod zocht. Beneden dus!!!

Weer boven doe ik de stekker voor het opladen van fototoestel en die van de Ipod in het stopcontact. Oh shoot!!! Telefoon moet ook opgeladen worden... hmmm,... die aan de andere kant van het bed maar inpluggen dan... Dat ik mijn been openhaal aan de hoek van het bed terwijl ik daar omheen loop is slechts een detail... maar waarom heb ik de pleisters nou weer beneden opgeborgen?!?

Me, Myself and I...

Ik leef mijn leven, in Mijn Wondere Wereld,... ik weet hoe ik denk, ik weet hoe ik reageer,.... okee soms kan zelfs ik er geen touw aan vast knopen maar van iedereen denk ik dat ik mezelf nog het beste begrijp. Heel soms tref ik iemand die mij ook lijkt te begrijpen, dat is best eng, want het liefst wil ik niet dat iemand mij begrijpt, of mij op die manier kent dat ik mezelf ken ... Voor de mensen die mij niet kennen, hier een kleine handleiding:

Ik leef in mijn eigen Wondere Wereld, de Wereld daarbuiten, en de mensen daarin, tja, die houd ik in eerste instantie het liefst op afstand. Ondanks dat ik je niet de oren van je kop klets heb ik best wel wat te zeggen, ik zal alleen niet zo snel mijn mening geven tenzij er om gevraagd wordt. Vriendjes maken op FaceBook of een andere sociale media?? Ik zal het initiatief aan jou laten, ik vind het veel te genant om zelf een uitnodiging te sturen en daar geen antwoord op te krijgen. Dus kies ik voor de veilige manier, altijd... dat ik hierdoor een hoop dingen mis, ja dat weet ik... toch heeft bovenstaande manier mijn voorkeur. Zit ik mezelf dan niet ontzettend in de weg?? Oh ja, regelmatig... Maar ach... na 33 jaar leer je er vanzelf mee leven,... of tenminste iets wat er op lijkt. Onthoudt dat als ik niets zeg, het niet betekent dat het me niet intresseert, praten is gewoon niet zo mijn ding,... ik schrijf liever...