Summer ending

Sprieten helmgras die buigen in de wind, liggen gaan,
witte schuimkoppen die op de golven staan...
Een vader en zoon, joggend op de boulevard, de vader die achter raakt...
een bruidspaar op het strand, waarvan foto's worden gemaakt...
Ik vraag me af hoe het voor hen zal zijn,...later...
de zon weerspiegeld in het water.

Observerend wat er om me heen gebeurd en op het strand beneden mij,
besef ik dat niemand langs de vloedlijn alleen loopt, allen hand in hand, zij aan zij...
Nooit zag ik de horizon die zo scherp afstak tegen de lucht,
ik kijk naar een vlinder, volg haar tijdens haar vlucht.
Kijk hoe ze zich verplaatst, haar weg zal kiezen...
tot het moment dat we elkaar uit het oog verliezen...

De zomer, zij heeft dit jaar gemist de boot,
haar kans verkeken, ... bloed nu langzaam dood.
Met de paar laatste stuiptrekkingen die zij zal maken,
zal dit seizoen te snel ten einde raken...
Weemoed overvalt me, om iets wat ik wilde, maar wat nooit is geweest...
de kansen die ik had maar niet greep, die betreur ik nog het meest...

Schoenen uit, met bloete voeten op de stenen,
... het zand nog kriebelent tussen mijn tenen...
... Denk ik aan de kostbare herinneringen die ik niet heb kunnen maken,
die nu in de vergetelheid zullen raken...
Ik wil ernaar toe, naar die oneindigheid van de lucht,
net als die vlinder tijdens haar vlucht...

Tussen werkelijkheid en dromen....

Ken je dat gevoel,... net voor je ontwaakt,
... dat je niet helemaal wakker bent, maar ook niet meer slaapt?
Dat is het moment,... daar komen dromen tot leven,
kun je je fantasien de ruimte geven...
Terwijl het eigenlijk niet zou kunnen, niet zou mogen,
kan ik geen weerstand bieden, word er in mee gezogen...

Niets is wat het lijkt en niets lijkt wat het is,...
onbewust een onbehaagelijk gevoel; ergens gaat dit mis...
Dat gevoel, ik stop het heel ver weg, laat de stemmen in mijn hoofd zwijgen,
nu, voor deze ene keer, wil ik mijn zin eens krijgen.
Ik houd mijn ogen stevig dicht, sluit alles buiten, toekomst en verleden zijn mij onbekend,
alles dat telt is hier en nu,  alleen maar jij en dit moment...

Het is of ik door je naar een andere dimensie ben meegenomen,
ver weg, naar een onbekende plaats, ergens tussen werkelijkheid en dromen.
Niets kan mij hier raken, hier ben ik veilig,
Jij en ik samen, dit ogenblik, het is me heilig...
Met jou zou ik hier kunnen blijven tot in de eeuwigheid,
maar onze tijd samen is alweer voorbij, bemerk ik tot mijn spijt...

Langzaam lost het op, brokkelt het af, die wereld van mijn dromen,
worden mijn lang gekoesterde verlangens mij 1 voor 1 ontnomen...
Wanhopig klamp ik me er aan vast, niet in staat je nu al op te geven,
om eventjes, heel eventjes nog samen op de grens van dromen te kunnen zweven...
Het is ons niet gegund, hoe ik het ook vermijd,
met een harde, onverbiddelijke klap ben ik weer terug,... in mijn eigen werkelijkheid

Inspiratie

Zittend op mijn favoriete plekje in de tuin of zomaar wat zinloze gedachten,
weersomstandidigheden, observaties of slapeloze nachten...
Geuren, geluiden, mijn gevoel als ik uitkijk over zee,
ik sla ze op in mijn geheugen, neem ze met me mee...
Dingen die me verteld zijn in vertrouwen, of wat anderen beleven,
stuk voor stuk, elk onderdeel, maakt deel uit van mijn leven.

Gedachten die gedeeld worden, door mensen die belangrijk voor me zijn,
soms mijn eigen leven, ook dat zet ik op rijm...
Angsten, dromen, voetafdrukken in het zand,...
lange wandelingen in de zomer, langs de waterkant...
Of die ene persoon, die je zou willen helpen maar niet weet hoe,
stuk voor stuk, elk onderdeel, voeg ik aan Mijn Wondere Wereld toe...

Voordat de nacht voorbij is ...

Het is donker om me heen, ik kijk en staar er naar...
de zwarte oneindigheid, zwart hier, zwart daar...
Ergens rode cijfers, onderbrekend,... in het zwart zie ik ze staan,
langzaam, ...oh zo langzaam, zullen zij veranderen gaan
Van 01.00 werd het later, 03.00 ging aan me voorbij,
nu is het 03.33, drie keer drie , op een rij...

Voordat de nacht voorbij is, de dag eindelijk kan beginnen,
zal de dageraad eerst het zwart moeten verdringen.
Als de zon straks zal ontwaken, haar licht langzaam over mijn wereld zal werpen,
zal het geluid van krijsende meeuwen gaan verscherpen.
Dan zal ik weten, zelfs zonder naar de rooie cijfers te turen,
dat deze nacht voor mij nog zo'n negentig minuten zal gaan duren

Negentig minuten,... keer zestig, vier-en-vijftig-honderd seconden nog te gaan,
voor het tijd is om op te staan...
Ze tikken voorbij en, toch een beetje tot mijn spijt,
zullen zij hun weg vinden naar de verleden tijd...
Beginnend met aftellen onderdruk ik een gaap,
... en val eindelijk toch nog even in slaap...