zondag 25 september 2011

Tegen alle verwachtingen in....

Vandaag; 25 september zegt de kalender dat het is,
de herfst heeft zijn intrede al gedaan, dat heb ik niet mis...
Om me heen zie ik ook dat het seizoen zijn opwachting al maakte, langzaam binnen sloop,...
 besef ik als ik door het paradijs van herfstkleuren loop...
Toch weet ik ook met zekerheid te zeggen,
de we de lat wat temperatuur betreft vandaag boven de 20 graden kunnen leggen.

Het is de zomer die terug vecht, de herfst als vijand ziet,
...geduldig opgeven wil zij niet...
Deze dag lijken tegenstellingen in elkaar over te gaan,
ik loop rond met blote armen, blote benen, heb zelfs mijn open schoenen aan.
Kom op zomer, laat zien wat je waard bent, wat je kan...
ik beloof je, ik geniet er elke seconde van...

Twee weken geleden schreef ik:
"Hoe de herfst zich aanmeldde, 12 september 2011...
terwijl ik op de fiets zit ervaar ik het zelf.
De regen die ons in deze zomer heeft geteisterd, geplaagd,
wordt zo uit mijn geheugen weggevaagd...
Deze middag, zo rond de klok van vijven,
wilde ik dat ik de tijd kon bevriezen, dat het nog wat langer zo kon blijven...

De zon speelt verstoppertje, laat zich af en toe zien tussen blad en boom...
geeft de verkleurde bladeren een extra dimensie, zonder schroom...
De wind is besluiteloos, weet niet uit welke richting hij wil waaien,
probeert zo onrust onder de blad'ren op de grond te zaaien...
Afhankelijk van de wind weten zij niet of ze links- of rechtsom zullen gaan,
...zijn net zo besluiteloos, lijken in dubio te staan...."

...Maar vandaag, 13 dagen later lijkt de zomer even eigenwijs als ik, ...lijkt toch haar slag te slaan,
besluit tegen alle verwachtingen in haar eigen weg te gaan...
Weigert zich door de herfst gewonnen te geven,
leidt meer dan ooit haar eigen leven...
Zij wil haar moment nog grijpen, deze ene keer nog stralen,
totdat ze zich moet overgeven en de herfst haar uiteindelijk in zal halen....


zaterdag 3 september 2011

Monday Morning Blues

Ongelofelijk, ...niet leuk... en ik moet er zo aan wennen,
alsof mijn lichaam een heel ander ritme moet leren kennen...
Na een zomer van korte nachten is het nu nog donker als de wekker gaat,
...is het niet de zon die me wekt, zij is nog niet eens ontwaakt...
Als mijn kop thee en ik samen in de keuken staan,
is het enige lichtpunt het zilveren schijnsel van de maan...

De maan en ik, wij hebben een verbond, houden elkaar in de gaten,
kijken elkaar keer op keer weer aan, kunnen het niet laten...
Zoals hij me observeerd, beschermd... het doet me iets...
terwijl ik langs Het Bolwerk fiets...
Ganzen en zwanen aan de waterkant, ze zijn aan het ontwaken...
lijken hun poging tot slapen te staken...

Ik laat ze achter me, vervolg mijn weg,
die ik tussen huis en werk afleg...
Onder het station door, rechtsaf richting Kenaupark, Nassualaan, Gedempte Oude Gracht....
vanaf daar is het nog een kwartiertje fietsen dat op me wacht...
Nogmaals rechts, Gierstraat, stukje winkelstraat, en rechtdoor langs de stilte van De Hout
de maan volgt me,... ik word nog steeds aanschouwt...

Stoplichten bij de Spanjaardslaan, sportvelden, Blauwe Brug,
...langzaam,...heel langzaam komt het daglicht terug...
Een zijstraat, een rotonde, die ik van de verkeerde kant op zal rijden,
omdat er nu toch nog geen ander verkeer is om te mijden...
Bestemming bijna bereikt op een paar meters na,
voor ik op de Blekersvaartweg sta...

De maan mag nu gaan slapen,... heeft zijn taak volbracht...
ik vertel hem het volgende als hij me een knipoogt geeft en stiekem lacht...
"Dag maan, de nacht is voorbij, je mag nu gaan...
tijd dat de zon je plaats inneemt en boven aan de hemel komt te staan...
Dag maan, ik zie je weer bij je wederkeren, vannavond tegen een uur of negen,
... jou als beschermer te hebben, ... het is een zegen..."