Just a friend ...

Ik sla je vanaf afstand gade, vanaf de waterkant,
ik zie je moeizaam voortbewegen in het mulle, zware zand.
Ik zie dat emoties afwisselen, boosheid, teleurstelling, pijn en soms ook spijt,
maar weet dat je het punt eens zal bereiken dat je naar berusting leidt.
Ik hoop dat je je weg zal vinden, niet te gehaast, maar elke stap op zijn tijd,
zodat wonden kunnen helen, en je overhaaste beslissingen mijdt .

Ik hoop, vanuit de schaduw, dat verder verdriet je blijft bespaard,
want om dat gade te moeten slaan  My Friend, ben je mij teveel waard.
Leer je nieuwe omgeving lief te hebben, vlucht niet, leer haar te vertrouwen,
zodat je met 1 enkele stap voorwaarts aan jouw toekomst kan gaan bouwen.
Mocht je me nodig hebben, grijp me dan slechts bij de hand,
je weet waar je mij kan vinden, .... ik sta aan de waterkant ....

... Haar voorjaar...

.... Ze had er wel genoeg van, ze was het wel een beetje zat,
het leek of die eewig-durende winter haar constant in zijn greep had.
Het beviel haar uiterst slecht, die grauwe korte dagen...
ze zocht de horizon af naar licht, de dagen die in het verschiet lagen...
Ze wilde het opeisen, want deze lente was van haar,
na alle koude ontberingen, eindelijk het voorjaar!

De opkomst van de zon, gepaard met ochtendnevel, komend vanaf zee,
... zouden haar bij de hand pakken, de nieuwe dag in mee...
Omgeven door de nevel, voortbewegend als in de wereld van haar dromen,
... zou ze zich aan de buitenwereld eindelijk durven te vertonen,
Ze voelt de kilte op haar huid, zintuigen staan op scherp, en er ontsnapt een zucht,
aanschouwend vanaf de boulevard, de kleurschakeringen in de lucht...

Ze zou eeuwig kunnen blijven staan, daar in het vroege ochtend-schemer-licht,
.... want ze was bijna bij haar voorjaar, zo dichtbij, zo dicht....
... Altijd zou ze blijven wachten, zo lang als het maar kon,
op de aller-eerste stralen, van haar schitterende voorjaarszon...

Achter de wolken...

Als iets teer en kwetsbaar is,... makkelijk stuk zou kunnen gaan,
dan ben je er heel voorzichtig mee, want je weet waar littekens voor staan...
Maar heel soms geef je wat van de bescherming toe, iets minder voorzichtig dan voorheen,
omdat het zo natuurlijk lijkt te gaan, en je bent ook niet van steen...

En dan komt het moment, ...het besef dat het te te laat zal zijn.
en naar het oppervlak gedreven, komt die overbekende pijn.
Daar waar jij dacht bescherming te bieden, heb jij nu gefaald,
wonden uit het verleden worden op pijnlijke wijze opnieuw open gehaald

Daarna kun je maar 1 ding doen, je gaat die muur van bescherming weer herbouwen,
een muur twee keer zo dik als daarvoor, want je krijgt steeds meer te verstouwen.
Want elke keer als de muur zal vallen, zal het herstel moeizamer gaan,
en besef je dat je echt sterker, in eigen schoenen moet gaan staan.

Elke dag is er weer 1, deze is op een uurtje na ook heengegaan
en morgen zal gewoon de zon weer schijnen, al zal die achter de wolken staan....

De basis van mijn keuzes...

Hoe ik ben opgegroeid, mijn normen en mijn waarden,
de dingen waarin ik geloof, mijn woorden en mijn daden.
Meer dan eens komt het besef: mijn keuze, dat ben ik...'
weigerend uit angst te kiezen, me niet naar iemands mening schik.

De weg die ik heb afgelegd, om nu hier op dit punt te komen,...
..al zal ik achteraf ook weleens de verkeerde keus hebben genomen.
En kies ik fout, dan moest dat zo zijn, ik kan mij er steeds minder over opwinden,
want daar waar het rechte pad doodloopt zal ik een zijweg vinden.

En zo zal mijn toekomst zijn, vol keuzes, overpeinzingen en wegen,
maar zeg nou zelf, kom je niet buiten de route die je kent, de mooiste dingen tegen?
De foute keuzes die ik maak, dat is iets waarin ik berust,
want ik kan je recht aankijken en zeggen: "Mijn keuzes zijn bewust...."

Schaduwzijde

Twijfel achtervolgt haar,... kleurt haar dagen altijd een beetje zwart...
de onzekerheden die haar toekomst brengt, brengt onrust in haar hart.
De horizon binnen bereik, maar de twijfel die het haar belet,
afwachtend aan de schaduwzijde, tot zij de laatste stap in haar eigen toekomst zet.

Dan zal de twijfel zich gewonnen geven, gunt hij haar haar rust,
treedt hij uit de schaduwzijde, niet langer op haar onzekerheden belust...
Pakt zijn koffers, laat haar gaan,
zodat zij zeker en zonder zorgen in haar eigen toekomst kan gaan staan

Ik weet dat zij het redden gaat, ben overtuigd daarvan, honderd procent...
... en weet ook dat haar schaduwzijde, steeds wat minder twijfel kent...
Over 1 ding twijfelt zij niet, ze antwoordt zelfs gedwee...
wanneer haar de vraag gesteld wordt: "...Ik ga dromen,... ga je mee?"