24 september 2010
Vanochtend fietste ik rond zeven uur van huis weg. De straat uit, een klein stukje tegen het verkeer in, maar dat rijdt er toch niet niet rond die tijd. Naar rechts, naar links, over de brug, met het fietspad mee tot aan de stoplichten. De straatlantaarns weerspiegelen in het glinsterende wegdek dat nog nat is van een recente regenbui. Door het tunneltje, langs de zijkant van het station en dan de tweede zijstraat rechts. Als ik de bocht door kom kijk ik via het raam in de Dinningroom van Hotel Lion d'Or. Kelners en serveerster die bezig met hun morningshift zijn druk in de weer met ontbijtjes en potten koffie. Ik denk terug aan de tijd dat ik zelf die morningshifts draaide en ik degene was die van tafel naar tafel hobbelde met borden porridge en 100 soorten cereals... Back to the summer of.....'97.
In de zomer van 1997 was ik 19 jaar oud. Vlak voor mijn eindexamen Mode en Kleding had ik besloten om een paar maanden in het buitenland te gaan wonen, werken en leren. En na mijn eindexamen vertrok ik. Het werd Engeland, een badplaatsje in het zuiden, Eastbourne genaamd. Dit plaatsje wordt voornamelijk bewoond door vele gepensioneerden, en in de zomer door studenten die het toerisme draaiende houden. Ik denk dat het stadje meer hotels telt dan huizen. Na mijn eerste ervaringen bij een hotel dat me volledig uitbuitte vond ik mijn draai in het Imperial Hotel aan Devonshire Place. De deur van het hotel uit, links en 20 meter vooruit, dan stond je op de boulevard bij de bandstand. In de dinningroom werkte ik met Nederlanders, Fransen, Spanjaarden en Portugezen ik deelde mijn kamer korte tijd met een Duits meisje. Op school zat ik in de klas met Finnen, Duitsers, en een hoop Chinezen, Jappaners, Vietnamezen..... Aziaten, laten we het zo noemen. Bevriend raakte ik met een aantal Finse mensen waaronder Miss Helsinki. Ik vond haar alleen al heel erg stoer omdat ze boven de 20 was, ze noemde me Frog-eye en als afscheidscadeautje gaf ik haar een Nederlands-Fins woordenboek. Haar favoriete, meest grappige Nederlandse woord was 'bosbes'. Een van de jongens was een beetje zonderling, maar daarom ook wel op een bepaalde manier interessant. Hij ambieerde geen geweldige baan of groot huis, hij wilde in zijn eentje door Siberie reizen. Iedere keer dat ik op Discovery Channel zo'n survival-programma kijk moet ik aan hem denken. Natuurlijk ben ik ontzettend benieuwd of hij zijn droom heeft waar gemaakt. Helaas was internet destijds nog niet tot Mijn Wondere Wereld doorgedrongen. Anders zou je misschien nog steeds contact hebben met deze mensen. Miss Helsinki heb ik wel terug gevonden, via Facebook, en raad eens.... ze spreekt Nederlands! Niet door het woordenboek overigens... Vermakelijk genoeg heeft zij een aantal jaar lang in Amsterdam gewoond. De zomer van 1997 bestaat in mijn herinneringen als de zomer van de Malibu's on the rocks, Melonhead drinken in The Coastbar, dansen in Kings, cakebreaks at Shadows en niet te vergeten; de maandagavonden in pub Maxims. Zon, zee en strand, zelfs in Engeland en naar de Mc D. als de pub's en bars gingen sluiten.
Eastbourne ligt vlak bij het Country Park 'The Seven Sisters', dit natuurgebied bestaat uit krijtrotsen die je vanaf de boulevard met de kustlijn mee ziet buigen. In de loop van de jaren ben ik deze locatie nog een aantal keren tegengekomen op tv. In de film 'Robin Hood' met Kevin Costner zie je de rotsen als Robin of Locksley weer voet zet op Engelse bodem. In 'Harry Potter and the goblet of fire' zie je het landschap voorbij komen nadat Harry & company met de Via Via naar de World Cup Quidditch zijn verplaatst. En in 'Atonement' komt Mijn Engeland in een van de laatste scenes voor.
donderdag 28 oktober 2010
Hoor de wind waait door de bomen...
18 september 2010
Soms zijn er van die dagen dat je weet dat er een seizoen is afgesloten; de eerste mooie lente dag, de overgang van lente naar zomer... En van de week,.... van de week begon in Mijn Wereld officieel de herfst.
Gedurende de zomer was ik wel vaker genoodzaakt om de fiets te laten staan wegens noodweer maar deze keer was het anders. Behalve regen was er ook storm en toen ik s'avonds rond negenen van de bushalte naar huis liep was het donker, nat, winderig en kon ik de eerste openhaardjes ruiken in de lucht. "Het ultieme 'Hoor-de-wind-waait-door-de-bomen-gevoel!!!" Twitterde ik vanonder mijn zwart-met-witte-stippen-paraplu aan Vriendje. De herfst ruik je, de gevallen, rottende bladeren, de haardjes... Ik vind het het mooiste seizoen van het jaar. Het is alleen jammer dat er zoveel nadelen aan zitten. De spinnen, die mogen ze houden, de regen, net zo, en de herfststormen.... die vind ik best lekker, behalve als ik op de fiets ben. Op dagen dat ik vrij ben mag het dus best stormen! Leuk met die afgevallen bladeren die rond je voeten dansen!
Vorig jaar was ik in de herfst op een zaterdag foto's wezen maken in de tuinen van de gemeente, hier vlak bij. Foto's maken is iets wat ik probeer, met soms een goede afloop, heel soms... en soms ook niet, ...dan zie ik later pas dat de foto in kwestie niet scherp genoeg is, op het verkeerde punt is scherpgesteld of.... Naja gewoon niet goed is. Helaas dat Vriendje dit altijd net iets eerder ziet dan ik, als ik denk blij te kunnen zijn is er vaak toch wel iets mis jammer genoeg. Op deze desbetreffende zaterdag was het schitterend herfstweer, ik weet de datum nog, het was 31 oktober. Op de terugweg neem ik een andere route dan normaal, het is zulk mooi weer dat ik besluit een wandelingetje te maken, in plaats van rechtstreeks naar huis neem ik een paar zijstraatjes.Zo kom ik in de buurt achter het kerkhof uit. Het kerkhof waar ik langsloop is de oudste begraafplaats van Haarlem, uit 1830. Op de hoek van een straat staan twee jongetjes de bladeren op te vegen om er vervolgens in te springen.... en weer opnieuw op te vegen. Als ik hier de hoek om loop sta ik in de straat die direkt grenst aan het kerkhof. Aan mijn linkerhand de huizen aan mijn rechterhand de begraafplaats. Je kijkt weleenswaar niet direct uit op de grafstenen, er zit bossage en een hekwerk tussen, maar toch lijkt het me niets, zo'n begraafplaats in je voortuin. Terwijl ik mijn weg vervolg merk ik hoe stil het buiten is geworden. Geen mens op straat. Achterom kijkend zie ik dat de jongetjes zijn verdwenen. Alleen de vegers op de grond en de bult met bladeren getuigd van hun eerdere aanwezigheid. Het enige wat ik hoor is de wind die door de bomen raast, de bladeren die onder mijn voeten knarsen. Ik vraag me af waarom ik mijn I-pod niet mee heb genomen, een up-tempo muziekje zou deze plek op dit moment toch een stuk minder naargeestig maken. Helaas ligt die nog op de tafel, vergeten...
Eenmaal thuis gekomen van mijn avontuurlijke wandeling besef ik me dat het vandaag Halloween is... Op tv zie is de aankondigingen voorbij komen van films als "Friday the 13th", "A nightmare on Elmstreet" en "Halloween" deel 1 tot 4. Terwijl ik zie hoe zombie-achtige-wezens de achtervolging inzetten in "Night of the living dead" bedenk ik me dat het helemaal niet zo erg was dat ik mijn I-pod vergeten was. Je kunt immers nooit weten wat er achter je aanloopt terwijl je je oortjes in hebt en mee neuriet met een liedjes uit de jaren '80, in het bijzonder "Thriller" van MJ.:-)
Ja mensen, de herfst is weer begonnen, als we nu hetzelfde weer aanhouden als vandaag, met af en toe een storm op de dagen dat ik vrij ben, hoor je mij niet klagen:-)
Soms zijn er van die dagen dat je weet dat er een seizoen is afgesloten; de eerste mooie lente dag, de overgang van lente naar zomer... En van de week,.... van de week begon in Mijn Wereld officieel de herfst.
Gedurende de zomer was ik wel vaker genoodzaakt om de fiets te laten staan wegens noodweer maar deze keer was het anders. Behalve regen was er ook storm en toen ik s'avonds rond negenen van de bushalte naar huis liep was het donker, nat, winderig en kon ik de eerste openhaardjes ruiken in de lucht. "Het ultieme 'Hoor-de-wind-waait-door-de-bomen-gevoel!!!" Twitterde ik vanonder mijn zwart-met-witte-stippen-paraplu aan Vriendje. De herfst ruik je, de gevallen, rottende bladeren, de haardjes... Ik vind het het mooiste seizoen van het jaar. Het is alleen jammer dat er zoveel nadelen aan zitten. De spinnen, die mogen ze houden, de regen, net zo, en de herfststormen.... die vind ik best lekker, behalve als ik op de fiets ben. Op dagen dat ik vrij ben mag het dus best stormen! Leuk met die afgevallen bladeren die rond je voeten dansen!
Vorig jaar was ik in de herfst op een zaterdag foto's wezen maken in de tuinen van de gemeente, hier vlak bij. Foto's maken is iets wat ik probeer, met soms een goede afloop, heel soms... en soms ook niet, ...dan zie ik later pas dat de foto in kwestie niet scherp genoeg is, op het verkeerde punt is scherpgesteld of.... Naja gewoon niet goed is. Helaas dat Vriendje dit altijd net iets eerder ziet dan ik, als ik denk blij te kunnen zijn is er vaak toch wel iets mis jammer genoeg. Op deze desbetreffende zaterdag was het schitterend herfstweer, ik weet de datum nog, het was 31 oktober. Op de terugweg neem ik een andere route dan normaal, het is zulk mooi weer dat ik besluit een wandelingetje te maken, in plaats van rechtstreeks naar huis neem ik een paar zijstraatjes.Zo kom ik in de buurt achter het kerkhof uit. Het kerkhof waar ik langsloop is de oudste begraafplaats van Haarlem, uit 1830. Op de hoek van een straat staan twee jongetjes de bladeren op te vegen om er vervolgens in te springen.... en weer opnieuw op te vegen. Als ik hier de hoek om loop sta ik in de straat die direkt grenst aan het kerkhof. Aan mijn linkerhand de huizen aan mijn rechterhand de begraafplaats. Je kijkt weleenswaar niet direct uit op de grafstenen, er zit bossage en een hekwerk tussen, maar toch lijkt het me niets, zo'n begraafplaats in je voortuin. Terwijl ik mijn weg vervolg merk ik hoe stil het buiten is geworden. Geen mens op straat. Achterom kijkend zie ik dat de jongetjes zijn verdwenen. Alleen de vegers op de grond en de bult met bladeren getuigd van hun eerdere aanwezigheid. Het enige wat ik hoor is de wind die door de bomen raast, de bladeren die onder mijn voeten knarsen. Ik vraag me af waarom ik mijn I-pod niet mee heb genomen, een up-tempo muziekje zou deze plek op dit moment toch een stuk minder naargeestig maken. Helaas ligt die nog op de tafel, vergeten...
Eenmaal thuis gekomen van mijn avontuurlijke wandeling besef ik me dat het vandaag Halloween is... Op tv zie is de aankondigingen voorbij komen van films als "Friday the 13th", "A nightmare on Elmstreet" en "Halloween" deel 1 tot 4. Terwijl ik zie hoe zombie-achtige-wezens de achtervolging inzetten in "Night of the living dead" bedenk ik me dat het helemaal niet zo erg was dat ik mijn I-pod vergeten was. Je kunt immers nooit weten wat er achter je aanloopt terwijl je je oortjes in hebt en mee neuriet met een liedjes uit de jaren '80, in het bijzonder "Thriller" van MJ.:-)
Ja mensen, de herfst is weer begonnen, als we nu hetzelfde weer aanhouden als vandaag, met af en toe een storm op de dagen dat ik vrij ben, hoor je mij niet klagen:-)
Ja, ik wil...
16 september 2010
Een dagje werken brengt soms toch opmerkelijke gebeurtenissen met zich mee. Zo vragen wij ons als cassieres toch werkelijk af wie degene is die de aktie met de zak groente heeft bedacht. Het idee is wel grappig, elke week zijn er 5 soorten groente/fruit geselecteerd die, als je ze in een zak stopt de helft van de prijs zijn. Nu is er onder klanten veel onduidelijkheid over, sommige denken dat alle groente voor de helft van de prijs is en gister kreeg ik een klant bij de balie die vroeg waarom de karnemelk niet voor de helft was berekend, want die zat toch ook in de zak?!? Grootste irritantiepuntje is wel dat de zak zo'n veertig, zeg vijfenveertig centimeter hoog is, dat maakt dat een vol geladen groentezak vanuit zittende houding achter de kassa een beetje moeilijk om te handle-en is. Duidelijk gevalletje van bedacht-door-iemand-op-kantoor-die-niet-achter-de-kassa-zit!!
Natuurlijk ook weer leuke dingen deze dag, zo stond er een stelletje in de rij waarvan de man opeens aan z'n meissie vraagt of ze met hem wil trouwen. Zij antwoord met: "Ehhh ja....., wat wil je nu dat ik daar op ga zeggen?" Waarop hij zegt: "Nou.... ehhh.... Ja, ik wil!" . Zij natuurlijk helemaal van haar stuk gebracht en moest er zelfs aan herinnert worden dat ze nog moest betalen... Ik heb de uiteindelijke "Ja, ik wil" niet gehoord, maar zag nog wel dat zij hem een zoen gaf, dus het is vast goed gekomen. Toegegeven, in de supermarkt lijkt me niet de ideale setting voor een huwelijksaanzoek maar het was wel erg leuk om er getuige van te zijn...
Dan hebben we nog het verhaal van Bloempje, Bloempje vind een andere klant erg leuk,... Vlam, ... dus Vlam van Bloempje. Iedere keer als Bloempje er is kijkt ze uit naar Vlam. Van de week heeft ze de grote stap gezet om zichzelf voor te stellen aan Vlam. Zelf was ik hier niet bij, maar ik vind dit zo stoer!! Ik had dat nooit durven doen, alleen daarvoor al een aplaus voor Bloempje. Way to go!!
Ach wat heb ik verder nog te melden... toen het rustig was heb ik op een gegeven moment de bezem gepakt om alle herfstblaadjes naar buiten te bonjouren en kreeg ik van een medewerker van de Gemeente Reiniging te horen dat ze daar ook nog wel mensen konden gebruiken. Dus wie weet, als ik ooit alle huwelijksaanzoeken en verliefde Bloempjes zat ben is er ook nog een leven voor me weggelegd :-)
Een dagje werken brengt soms toch opmerkelijke gebeurtenissen met zich mee. Zo vragen wij ons als cassieres toch werkelijk af wie degene is die de aktie met de zak groente heeft bedacht. Het idee is wel grappig, elke week zijn er 5 soorten groente/fruit geselecteerd die, als je ze in een zak stopt de helft van de prijs zijn. Nu is er onder klanten veel onduidelijkheid over, sommige denken dat alle groente voor de helft van de prijs is en gister kreeg ik een klant bij de balie die vroeg waarom de karnemelk niet voor de helft was berekend, want die zat toch ook in de zak?!? Grootste irritantiepuntje is wel dat de zak zo'n veertig, zeg vijfenveertig centimeter hoog is, dat maakt dat een vol geladen groentezak vanuit zittende houding achter de kassa een beetje moeilijk om te handle-en is. Duidelijk gevalletje van bedacht-door-iemand-op-kantoor-die-niet-achter-de-kassa-zit!!
Natuurlijk ook weer leuke dingen deze dag, zo stond er een stelletje in de rij waarvan de man opeens aan z'n meissie vraagt of ze met hem wil trouwen. Zij antwoord met: "Ehhh ja....., wat wil je nu dat ik daar op ga zeggen?" Waarop hij zegt: "Nou.... ehhh.... Ja, ik wil!" . Zij natuurlijk helemaal van haar stuk gebracht en moest er zelfs aan herinnert worden dat ze nog moest betalen... Ik heb de uiteindelijke "Ja, ik wil" niet gehoord, maar zag nog wel dat zij hem een zoen gaf, dus het is vast goed gekomen. Toegegeven, in de supermarkt lijkt me niet de ideale setting voor een huwelijksaanzoek maar het was wel erg leuk om er getuige van te zijn...
Dan hebben we nog het verhaal van Bloempje, Bloempje vind een andere klant erg leuk,... Vlam, ... dus Vlam van Bloempje. Iedere keer als Bloempje er is kijkt ze uit naar Vlam. Van de week heeft ze de grote stap gezet om zichzelf voor te stellen aan Vlam. Zelf was ik hier niet bij, maar ik vind dit zo stoer!! Ik had dat nooit durven doen, alleen daarvoor al een aplaus voor Bloempje. Way to go!!
Ach wat heb ik verder nog te melden... toen het rustig was heb ik op een gegeven moment de bezem gepakt om alle herfstblaadjes naar buiten te bonjouren en kreeg ik van een medewerker van de Gemeente Reiniging te horen dat ze daar ook nog wel mensen konden gebruiken. Dus wie weet, als ik ooit alle huwelijksaanzoeken en verliefde Bloempjes zat ben is er ook nog een leven voor me weggelegd :-)
Het geheim van 105...
26 augustus 2010
In onze stad, in onze straat staat ons huis. Nummer 105. Met nummer 105 is iets geheimzinnigs. Als je voor de deur staat is er nog niets wat hier op wijst. Gewoon... geveltje twee ramen met de stickers van de Chevy Bel Air en Rosie's Diner erop. Deur, deurbel ...: "ding-dong"...
Als de deur open gaat zie je aan de linkerkant een gesigneerde poster van "Kwab" het nijlpaard, dit is een pagina uit een stripboek waar dit nijlpaard door Haarlem loopt met alle bekende plekjes erop. De Grote Sint Bavo, het Teylermuseum, Johan Enschede... Met de klok mee zie je vervolgens de deur naar de kamer, de deur van het fietsenhok met daarboven een foto van een verlichte Korrewegbrug, daar woonde ik ongeveer naast toen ik nog in Groningen woonde. Aan de rechterkant de kapstok met daarboven het plaatsnaambord van Groningen. Ons idee was om die te gebruiken tijdens onze bruidreportage en Paps en Mams hebben er destijds voor gezorgd dat we zowel een bord van Groningen als dat van Haarlem hadden, ... maar die mochten we niet houden... en die van Groningen dus wel.
De kamerdeur doorlopend kijken we aan tegen de eettafel, in de meeste gevallen staat de naaimachine daarop. Links van de tafel de filmposter van "Control", rechts de neon van Route 66 waar Vriendje alle keycords van zijn werk aanhangt. Ook hier nog niets bijzonders,de gokkast die eronder staat,....ook daar geen geheim. Rechts van de kamerdeur dan... De glazen vitrine met daarin de speeldozen die scene's van "The phantom of the opera" uitbeelden. Ook de allereerste die Vriendje kreeg, op zijn eerste verjaardag samen... van mij. De taarttopper die op onze trouwtaart stond: een vrouwtje dat haar man achter zich aan naar het altaar sleurt,... modellen van de Chevy Bel Air. Daarnaast de dvd-kast waarin films staan als Vanilla Sky, The reader, Pride and Predjudice maar ook mijn Disneyfilms, de hele collectie van de Gilmore Girls en Toon Hermans, dan de trap met doorvoor de tweede gokkast. Nope nog geen geheim. Ik weet vrij zeker dat de mensen die hier wel eens geweest zijn, met in het bijzonder Miss Rosie denken dat ik het heb over de Groene Tegelties die je vanaf je keuken door de rest van het huis leiden. Verkeerd gedacht!!! Hetgeen wat het geheim is bevind zich op de bank, tegenover de tv en de poster van "The phantom". Het geheim zit hem in de kussens die erop liggen. Op het eerste gezicht is ook hier nog niets mis mee, behalve dat deze twee blauwe kussentjes hun beste tijd gehad hebben, plat zijn en soort van versleten. Dan draai je een van die kussens om en zie je.... HET GEHEIM!!
Het Grote Geheim van 105 is dat de kussens er al liggen vanaf november 2006 en het allerergste.. er staat een kerstman op. De kerstman ziet er erg vrolijk uit in zijn slee met Rudolph en Prancer er voor en lacht je toe... Net zoals hij me de afgelopen vier jaar heeft toe zitten lachen... en weet je.... dat kan soms best vervelend worden. Vooral als diezelfde kerstman je met tempraturen van boven de 25 graden nog steeds toe zit te lachen. In de een zit zelfs een gat op Santa zijn rug... Jaren geleden heb ik de stap al eens ondernomen om van de kussens af te komen. De nieuwe exemplaren, inderdaad, zonder kerstman, bevatten echter een klein percentage wol en daar bleek Vriendje allergisch voor te zijn. De keus was dus Santa de deur uit of een snuffend en snuitend Vriendje. Moeilijke keuze... Maar zo kwam het dus dat Santa zijn plaats op de bank weer in nam. Ook na een aantal keer samen naar kussens te hebben gekeken lukte het Santa toch steeds weer om zijn plekje te behouden. Tot afgelopen weekend. Toen was ik het zo zat dat ik eigenhandig vulling en stof heb gekocht en achter de naaimachine ben gaan zitten. Het resultaat is dat Santa nu officieel van de bank geschoven is. Verleden tijd. Tot as vergaan... en met Santa ook het geheim van 105...
Before & After ( de eerste voor, de tweede na :-))
In onze stad, in onze straat staat ons huis. Nummer 105. Met nummer 105 is iets geheimzinnigs. Als je voor de deur staat is er nog niets wat hier op wijst. Gewoon... geveltje twee ramen met de stickers van de Chevy Bel Air en Rosie's Diner erop. Deur, deurbel ...: "ding-dong"...
Als de deur open gaat zie je aan de linkerkant een gesigneerde poster van "Kwab" het nijlpaard, dit is een pagina uit een stripboek waar dit nijlpaard door Haarlem loopt met alle bekende plekjes erop. De Grote Sint Bavo, het Teylermuseum, Johan Enschede... Met de klok mee zie je vervolgens de deur naar de kamer, de deur van het fietsenhok met daarboven een foto van een verlichte Korrewegbrug, daar woonde ik ongeveer naast toen ik nog in Groningen woonde. Aan de rechterkant de kapstok met daarboven het plaatsnaambord van Groningen. Ons idee was om die te gebruiken tijdens onze bruidreportage en Paps en Mams hebben er destijds voor gezorgd dat we zowel een bord van Groningen als dat van Haarlem hadden, ... maar die mochten we niet houden... en die van Groningen dus wel.
De kamerdeur doorlopend kijken we aan tegen de eettafel, in de meeste gevallen staat de naaimachine daarop. Links van de tafel de filmposter van "Control", rechts de neon van Route 66 waar Vriendje alle keycords van zijn werk aanhangt. Ook hier nog niets bijzonders,de gokkast die eronder staat,....ook daar geen geheim. Rechts van de kamerdeur dan... De glazen vitrine met daarin de speeldozen die scene's van "The phantom of the opera" uitbeelden. Ook de allereerste die Vriendje kreeg, op zijn eerste verjaardag samen... van mij. De taarttopper die op onze trouwtaart stond: een vrouwtje dat haar man achter zich aan naar het altaar sleurt,... modellen van de Chevy Bel Air. Daarnaast de dvd-kast waarin films staan als Vanilla Sky, The reader, Pride and Predjudice maar ook mijn Disneyfilms, de hele collectie van de Gilmore Girls en Toon Hermans, dan de trap met doorvoor de tweede gokkast. Nope nog geen geheim. Ik weet vrij zeker dat de mensen die hier wel eens geweest zijn, met in het bijzonder Miss Rosie denken dat ik het heb over de Groene Tegelties die je vanaf je keuken door de rest van het huis leiden. Verkeerd gedacht!!! Hetgeen wat het geheim is bevind zich op de bank, tegenover de tv en de poster van "The phantom". Het geheim zit hem in de kussens die erop liggen. Op het eerste gezicht is ook hier nog niets mis mee, behalve dat deze twee blauwe kussentjes hun beste tijd gehad hebben, plat zijn en soort van versleten. Dan draai je een van die kussens om en zie je.... HET GEHEIM!!
Het Grote Geheim van 105 is dat de kussens er al liggen vanaf november 2006 en het allerergste.. er staat een kerstman op. De kerstman ziet er erg vrolijk uit in zijn slee met Rudolph en Prancer er voor en lacht je toe... Net zoals hij me de afgelopen vier jaar heeft toe zitten lachen... en weet je.... dat kan soms best vervelend worden. Vooral als diezelfde kerstman je met tempraturen van boven de 25 graden nog steeds toe zit te lachen. In de een zit zelfs een gat op Santa zijn rug... Jaren geleden heb ik de stap al eens ondernomen om van de kussens af te komen. De nieuwe exemplaren, inderdaad, zonder kerstman, bevatten echter een klein percentage wol en daar bleek Vriendje allergisch voor te zijn. De keus was dus Santa de deur uit of een snuffend en snuitend Vriendje. Moeilijke keuze... Maar zo kwam het dus dat Santa zijn plaats op de bank weer in nam. Ook na een aantal keer samen naar kussens te hebben gekeken lukte het Santa toch steeds weer om zijn plekje te behouden. Tot afgelopen weekend. Toen was ik het zo zat dat ik eigenhandig vulling en stof heb gekocht en achter de naaimachine ben gaan zitten. Het resultaat is dat Santa nu officieel van de bank geschoven is. Verleden tijd. Tot as vergaan... en met Santa ook het geheim van 105...
Before & After ( de eerste voor, de tweede na :-))
Over een Provinciaaltje uit Groningen-city
20 augustus 2010
Tja... da´s gek, normaal gesproken als ik schrijf, begin ik met een titel. Dat is mijn uitgangspunt, de rest brei ik er gewoon om heen. Dit keer niet. Geen uitgangpunt dus. Gewoon beginnen en zien waar ik eindig... da's best eng, want ik ben iemand die liever van te voren weet waar iets (mij) toe leidt.
Gister stond ik voor zo'n zelfde dilemma. Vriendje werkt elk jaar een paar dagen op Lowlands. Ik ben hem dan een klein weekje kwijt en helemaal de eerste paar dagen is communiceren bijna onmogelijk. Zelfs rooksignalen komen niet door. Best vervelend af en toe maar dan bedenk ik me maar dat dit voor hem op werkgebied bijna het leukste is wat hem kan overkomen en dat ik niet zo moeilijk moet doen.
Maar...gisteren was ik dus alleen, en ik had 2 kaarten voor de voorstelling 'Grazy Shopping' gekregen. Daarvoor moest ik naar Carre in Amsterdam. Gelukkig had Miss Rosie gemeld dat ze met me mee zou gaan. Er is echter een probleempje met Amsterdam als je een provinciaaltje uit Groningen-city bent. Het lijkt de grote boze wereld. Amsterdam ken ik in zo verre dat ik weet waar perron 1 is en waar perron 10B is (ja inderdaad, daar vertrekt de trein die me richting Groningen brengt). Buiten dat, weet ik niks, nada, noppes..
Vanuit de veiligheid van mijn wondere wereld dus maar op weg, echt dit ga je niet geloven, met de kriebels in mijn buik. Miss Rosie en ik zouden elkaar treffen bij de metro, en vanaf daar zou zij het wel weten. Van Miss FANatic kreeg ik per krabbel ook nog even door hoe-en-tot-waar-met-de-metro. Fijn dat iedereen zo meeleeft. Omdat Miss Rosie alles verder zou weten had ik van te voren ook niet meer op 9292 gekeken en zo ging ik dus richting Amsterdam, zonder te weten waar het me zou leiden,.... ja naar Carre en uiteindelijk s'avonds weer naar huis maar daar tussen was nog een groot zwart gat. Da's niet handig als je zo neurotisch bent als ik. Dat weet ik voor de volgende keer.
Ik kwam aan op perron 1. Joehoe, dat was bekend terrein, en aangezien ik al weer moest plassen kon ik nog snel even langs de toiletten tegenover 2B. Ik was natuurlijk veel te vroeg... je weet immers niet wat er kan gebeuren :s en de toiletten in de trein, daar wil je echt niet dood gevonden worden. Daarna naar beneden en dan dient het eerste dilemma zich aan: het icoontje voor de metro staat met een pijl naar buiten en op een ander bord met een pijl naar links, gezien als je recht voor de uitgang staat. Hmmmmm okee.... voor een ander zou dit een uitdaging zijn, voor mij was het de hel zo zonder de hand van Vriendje in de mijne, want dan is het namelijk niet eng om de weg niet te weten. Dan lach je er om en dan loop je weer terug. Nu dus niet. Mijn beredenering was de volgende: de pijl naar buiten volgen was direkt de grote boze wereld in, naar links was binnen het station blijven en dus VEILIG. Linksaf dus. Lopend langs de Starbucks en de Hema, en toen kwam ik ergens een Appie To Go tegen, maar da's toch niet dezelfde die bij spoor 14 zit of ben ik nu gek?!? Oh daar!! Weer dat metro-pictogram.... met een pijl... naar buiten.... Toch maar naar buiten dus. Daar loop ik in eerste instantie zo ver recht vooruit dat ik de trap naar beneden met de grote M er boven (verrek, M van Metro!!) achter me laat. Wel zie ik achter de trams ergens een grote M en ook een trap naar beneden.
Gelukkig, op dat moment kreeg ik een smsje van Miss Rosie met de vraag waar ik was. Haar dus maar direkt gebeld. Het duurde nog even voor we elkaar uiteindelijk gevonden hadden maar toen dat het geval was kon ik weer rustig ademhalen... Een provinciaaltje alleen op pad in Amsterdam is gewoon geen slimme zet. Je kunt dan nog zo lang in Haarlem wonen, dat provinciaaltje blijft altijd ergens diep van binnen in je schuilen.
Vlak voordat we bij Carre aankomen, en ja, dat zie je inderdaad van ver al liggen, vraagt een jongen aan ons of we de weg naar Carre weten. Het kostte me moeite om niet te vragen: "Joh, jij ook een provinciaaltje uit Groningen-city?"
Miss Rosie bedankt! Vond het super gezellig!
Tja... da´s gek, normaal gesproken als ik schrijf, begin ik met een titel. Dat is mijn uitgangspunt, de rest brei ik er gewoon om heen. Dit keer niet. Geen uitgangpunt dus. Gewoon beginnen en zien waar ik eindig... da's best eng, want ik ben iemand die liever van te voren weet waar iets (mij) toe leidt.
Gister stond ik voor zo'n zelfde dilemma. Vriendje werkt elk jaar een paar dagen op Lowlands. Ik ben hem dan een klein weekje kwijt en helemaal de eerste paar dagen is communiceren bijna onmogelijk. Zelfs rooksignalen komen niet door. Best vervelend af en toe maar dan bedenk ik me maar dat dit voor hem op werkgebied bijna het leukste is wat hem kan overkomen en dat ik niet zo moeilijk moet doen.
Maar...gisteren was ik dus alleen, en ik had 2 kaarten voor de voorstelling 'Grazy Shopping' gekregen. Daarvoor moest ik naar Carre in Amsterdam. Gelukkig had Miss Rosie gemeld dat ze met me mee zou gaan. Er is echter een probleempje met Amsterdam als je een provinciaaltje uit Groningen-city bent. Het lijkt de grote boze wereld. Amsterdam ken ik in zo verre dat ik weet waar perron 1 is en waar perron 10B is (ja inderdaad, daar vertrekt de trein die me richting Groningen brengt). Buiten dat, weet ik niks, nada, noppes..
Vanuit de veiligheid van mijn wondere wereld dus maar op weg, echt dit ga je niet geloven, met de kriebels in mijn buik. Miss Rosie en ik zouden elkaar treffen bij de metro, en vanaf daar zou zij het wel weten. Van Miss FANatic kreeg ik per krabbel ook nog even door hoe-en-tot-waar-met-de-metro. Fijn dat iedereen zo meeleeft. Omdat Miss Rosie alles verder zou weten had ik van te voren ook niet meer op 9292 gekeken en zo ging ik dus richting Amsterdam, zonder te weten waar het me zou leiden,.... ja naar Carre en uiteindelijk s'avonds weer naar huis maar daar tussen was nog een groot zwart gat. Da's niet handig als je zo neurotisch bent als ik. Dat weet ik voor de volgende keer.
Ik kwam aan op perron 1. Joehoe, dat was bekend terrein, en aangezien ik al weer moest plassen kon ik nog snel even langs de toiletten tegenover 2B. Ik was natuurlijk veel te vroeg... je weet immers niet wat er kan gebeuren :s en de toiletten in de trein, daar wil je echt niet dood gevonden worden. Daarna naar beneden en dan dient het eerste dilemma zich aan: het icoontje voor de metro staat met een pijl naar buiten en op een ander bord met een pijl naar links, gezien als je recht voor de uitgang staat. Hmmmmm okee.... voor een ander zou dit een uitdaging zijn, voor mij was het de hel zo zonder de hand van Vriendje in de mijne, want dan is het namelijk niet eng om de weg niet te weten. Dan lach je er om en dan loop je weer terug. Nu dus niet. Mijn beredenering was de volgende: de pijl naar buiten volgen was direkt de grote boze wereld in, naar links was binnen het station blijven en dus VEILIG. Linksaf dus. Lopend langs de Starbucks en de Hema, en toen kwam ik ergens een Appie To Go tegen, maar da's toch niet dezelfde die bij spoor 14 zit of ben ik nu gek?!? Oh daar!! Weer dat metro-pictogram.... met een pijl... naar buiten.... Toch maar naar buiten dus. Daar loop ik in eerste instantie zo ver recht vooruit dat ik de trap naar beneden met de grote M er boven (verrek, M van Metro!!) achter me laat. Wel zie ik achter de trams ergens een grote M en ook een trap naar beneden.
Gelukkig, op dat moment kreeg ik een smsje van Miss Rosie met de vraag waar ik was. Haar dus maar direkt gebeld. Het duurde nog even voor we elkaar uiteindelijk gevonden hadden maar toen dat het geval was kon ik weer rustig ademhalen... Een provinciaaltje alleen op pad in Amsterdam is gewoon geen slimme zet. Je kunt dan nog zo lang in Haarlem wonen, dat provinciaaltje blijft altijd ergens diep van binnen in je schuilen.
Vlak voordat we bij Carre aankomen, en ja, dat zie je inderdaad van ver al liggen, vraagt een jongen aan ons of we de weg naar Carre weten. Het kostte me moeite om niet te vragen: "Joh, jij ook een provinciaaltje uit Groningen-city?"
Miss Rosie bedankt! Vond het super gezellig!
Vriendje, Kikker, Prinsessen en meer...
17 augustus 2010
Vriendje is mijn man. Ik ben Moppie. Dit is vanaf dag 1 dat we bij elkaar zijn zo geweest. Hier ben ik zo aan gewend, dat ik me af en toe afvraag of Vriendje mijn echte naam wel weet. Toen we trouwden heeft hij de ambtenaar ook even raar aan staann kijken toen deze zei: "Trouwt u hierbij Barbara bla bla bla...." Tja, dan sta je toch even te kijken he... Toch even checken of je wel de juiste tegen over je hebt staan.
In Vriendjes wereld ben ik dan wel Moppie, ik sta ook nog bekend als Kermit, en in de wereld van Truus heet ik Bep. En oud klasgenoten in Eastbourne kennen ze me als Frog-eye. En ik herinner me ook iets over Blubje (?!?).
In de wereld waar ik Kermit heet begon het hele gebeuren met bijnamen denk ik. Samen met Missy S. We hadden het over Sjaaltje, Brede, Staartje, Gabber, Creep. Ik denk dat we het ook over een Bartje hadden, of hadden we daar een andere bijnaam voor?? Miranda heette Miertje, Merel heette in het eerste jaar van de middelbare school Twister. Ik vergeet er vast heel veel maar dit was onze wereld, een wereld waar je soms de echte naam van iemand niet eens kende, of vergat doordat je altijd zijn of haar alias gebruikte.
In de wondere wereld van vandaag hebben we het dus over Vriendje en Moppie. Over Kikker en Prinses. Prince Charming, Miss Beverwijk, Miss Rosie, Pien, Supernicht, Suus, Mamarijn en Tommy-boy. Een bijnaam krijg je niet zomaar, die verdien je. Of niet natuurlijk. Dus voor degenen zonder bijnaam,..... vraag er niet naar, je verdient hem vanzelf. ;-)
Vriendje is mijn man. Ik ben Moppie. Dit is vanaf dag 1 dat we bij elkaar zijn zo geweest. Hier ben ik zo aan gewend, dat ik me af en toe afvraag of Vriendje mijn echte naam wel weet. Toen we trouwden heeft hij de ambtenaar ook even raar aan staann kijken toen deze zei: "Trouwt u hierbij Barbara bla bla bla...." Tja, dan sta je toch even te kijken he... Toch even checken of je wel de juiste tegen over je hebt staan.
In Vriendjes wereld ben ik dan wel Moppie, ik sta ook nog bekend als Kermit, en in de wereld van Truus heet ik Bep. En oud klasgenoten in Eastbourne kennen ze me als Frog-eye. En ik herinner me ook iets over Blubje (?!?).
In de wereld waar ik Kermit heet begon het hele gebeuren met bijnamen denk ik. Samen met Missy S. We hadden het over Sjaaltje, Brede, Staartje, Gabber, Creep. Ik denk dat we het ook over een Bartje hadden, of hadden we daar een andere bijnaam voor?? Miranda heette Miertje, Merel heette in het eerste jaar van de middelbare school Twister. Ik vergeet er vast heel veel maar dit was onze wereld, een wereld waar je soms de echte naam van iemand niet eens kende, of vergat doordat je altijd zijn of haar alias gebruikte.
In de wondere wereld van vandaag hebben we het dus over Vriendje en Moppie. Over Kikker en Prinses. Prince Charming, Miss Beverwijk, Miss Rosie, Pien, Supernicht, Suus, Mamarijn en Tommy-boy. Een bijnaam krijg je niet zomaar, die verdien je. Of niet natuurlijk. Dus voor degenen zonder bijnaam,..... vraag er niet naar, je verdient hem vanzelf. ;-)
Over spinnen, tuinstoelen en Hannibal Lector
14 augustus 2010
Zoals zo vaak en bij zoveel mensen, heb ik bepaalde angsten. De een in bang voor onweer, de ander voor de dokter. Ik niet, ik heb een hele verzameling angsten maar deze twee zitten er niet tussen. Waar ik wel bang voor ben....? Nou ten eerste om een dierbare te verliezen, dat staat zeker op nummer 1....
Twee zijn spinnen, daar zullen sommige mensen zich ook nog in kunnen verplaatsen (gelukkig heb ik een SuperMams die hier al een paar om zeep heeft geholpen). Ooit was ik acht jaar oud en stond ik naast Mams op het balkon op een mistige kille ochtend. Zonder te kijken leg ik mijn hand tegen het muurtje en hoor wat kraken: een geplette spin was het resultaat van deze actie. Later op de dag bleek de buurvrouw, die ik Oma Berghuis noemde in haar slaap te zijn overleden. Spinnen moeten dus uit mijn buurt blijven. Mijn nummer 1 en 2 houden in mijn wondere wereld op een vreemde manier verband met elkaar.
Tuinstoelen... Say what? Beetje wazig! Ja inderdaad, tuinstoelen, je weet wel, van die plastic dingen met zo'n kussen erop. Ben altijd bang dat ik er doorheen zak.Toen ik vandaag bij Prinses ging lunchen was ik ook erg blij dat we op een stevig uitziend bankje gingen zitten.
De weg kwijt raken, vallen, gladheid, hoogtes, commentaar van anderen, afwijzingen, stiltes, autorijden, de tandarts die ik al lang had moeten bellen en de film "Hannibal".
De dvd die we van deze film hebben, correctie, die Vriendje van deze film heeft, stond tijdenlang in het meubel onder de tv. Op de rug van desbetreffende dvd staat een afbeelding van het gezicht van Hannibal Lecter waar zijn ogen rood oplichten. Zolang als die dvd daar heeft gestaan leek het of ik in de gaten werd gehouden door die twee oogjes. Gelukkig kwam er op een gegeven moment een dvd kast. Ik zie de oogjes dan nog wel steeds, maar ze kijken me niet meer zo recht in mijn gezicht aan als ik op de bank zit, ...doen ze dat wel.... nou dan draai ik de dvd toch gewoon om? Kan hij ook niet meer kijken. Lekker puh!!!!
Zoals zo vaak en bij zoveel mensen, heb ik bepaalde angsten. De een in bang voor onweer, de ander voor de dokter. Ik niet, ik heb een hele verzameling angsten maar deze twee zitten er niet tussen. Waar ik wel bang voor ben....? Nou ten eerste om een dierbare te verliezen, dat staat zeker op nummer 1....
Twee zijn spinnen, daar zullen sommige mensen zich ook nog in kunnen verplaatsen (gelukkig heb ik een SuperMams die hier al een paar om zeep heeft geholpen). Ooit was ik acht jaar oud en stond ik naast Mams op het balkon op een mistige kille ochtend. Zonder te kijken leg ik mijn hand tegen het muurtje en hoor wat kraken: een geplette spin was het resultaat van deze actie. Later op de dag bleek de buurvrouw, die ik Oma Berghuis noemde in haar slaap te zijn overleden. Spinnen moeten dus uit mijn buurt blijven. Mijn nummer 1 en 2 houden in mijn wondere wereld op een vreemde manier verband met elkaar.
Tuinstoelen... Say what? Beetje wazig! Ja inderdaad, tuinstoelen, je weet wel, van die plastic dingen met zo'n kussen erop. Ben altijd bang dat ik er doorheen zak.Toen ik vandaag bij Prinses ging lunchen was ik ook erg blij dat we op een stevig uitziend bankje gingen zitten.
De weg kwijt raken, vallen, gladheid, hoogtes, commentaar van anderen, afwijzingen, stiltes, autorijden, de tandarts die ik al lang had moeten bellen en de film "Hannibal".
De dvd die we van deze film hebben, correctie, die Vriendje van deze film heeft, stond tijdenlang in het meubel onder de tv. Op de rug van desbetreffende dvd staat een afbeelding van het gezicht van Hannibal Lecter waar zijn ogen rood oplichten. Zolang als die dvd daar heeft gestaan leek het of ik in de gaten werd gehouden door die twee oogjes. Gelukkig kwam er op een gegeven moment een dvd kast. Ik zie de oogjes dan nog wel steeds, maar ze kijken me niet meer zo recht in mijn gezicht aan als ik op de bank zit, ...doen ze dat wel.... nou dan draai ik de dvd toch gewoon om? Kan hij ook niet meer kijken. Lekker puh!!!!
De leukste Oma ter wereld is toevallig wel mijn Oma!!!!!
12 augustus 2010
Mijn Oma woont in Leek bij Groningen maar komt van oorsprong uit Velsen-Noord. Ik kom van oorsprong uit Groningen, maar woon nu in Haarlem, een kleine twinig minuten verwijderd van Oma's wereld van vroeger.
In Oma schuilt nog steeds een heel klein beetje westerling, zelfs na 6 decenia in omgeving Groningen. Hoogstwaarschijnlijk daardoor dat Oma ook vanaf het begin "iets" met Vriendje had. Onderschat het niet, een westerling die een Groningse familie binnen stapt zorgt voor opschudding en niet zo'n beetje ook. Waar dit aan ligt.... noem het cultuurverschil. Maar Oma en Vriendje, dat ging samen, zo als westerlingen bij elkaar. Eerst de uitleg dat Groningers muggen neefjes noemen, een puutje een tas is en het begrip uitkietelen. Dit werd zelfs live gedemonstreerd door Oma, op Vriendje uiteraard. Toen onze orchidee, die we van haar kregen, het afgelopen jaar begaf had Oma advies voor Vriendje. Verwaarlozen!!!! Dan zou hij het uiteindelijk wel weer doen. Vriendje volgt dat advies sindsdien braaf op.Oma wordt door Miss Beverwijk "pittig wijfie" genoemd, ken je het liedje "Oma's aan de top!" van K3...? Voor mijn Oma geschreven! En als het begrip Girlpower al bestond in de jaren '30 en '40 van de vorige eeuw dan was dat vast gebasseerd op mijn Oma.
Oma's zijn top!
Maar de leukste Oma ter wereld is toevallig wel mijn Oma!!
Oh ja, kijk eens, naar de verwaarloosde orchidee!!
Ik en mijn levendige fantasie...
06 augustus 2010
In Groningen woonde ik op een flatje op vier hoog achter. Een slaapkamer, een huiskamer van vier bij vier, een kleine keuken, een toilet met roze kunstbloemen boven de spiegel en een douche met stickers van "De kleine zeemeermin" op de tegels. Dat was het. Mijn meidenhuis. Bij het verlaten van deze woning keek je aan de voorkant neer op het Van Starkenborghkanaal Iedere keer dat ik hier in het donker langs liep, bekroop het gevoel me dat er eens een lijk zou worden gevonden in dat kanaal. Het had zo'n crime-scene-achtige sfeer.... Jaren later werd het levenloze lichaam van mijn altijd-dronken-buurman er gevonden....
Tegenwoordig woon ik in Haarlem, maar ook daar laat mijn fantasie me niet in de steek. Als ik vroeg moet beginnen zijn er bijna nog geen mensen in "The world of te living" te bekennen. Beeld je in dat het schemerig is,.... dat de straatlantaarns net uit zijn. Het is kil en er kruipt een nevel door de straten. Op mijn fiets rij ik door de Barteljorisstraat, over de markt met de Oude St. Bavo naar de Grote Houtstraat, enkel gegroet door een meneer die ik vaker tegenkom op dit uur van de dag. De vogels krijsen in de lucht. Duiven, kraaien en zeemeeuwen trekken vuilniszakken open die voor de gesloten winkelpanden staan, vechten om een korstje brood. Verder rechtdoor kom ik bij een stuk bos aan wat bekend staat als "De Haarlemmer Hout". Dit stuk is niet prettig fietsen in het donker en met zo weinig mensen om je heen. Dit stuk maakt dat al je zintuigen zich verscherpen en je schrikt van de meest onbenullige dingen. Het kraken van takjes bezorgd je kriebels en je peddelt sneller door om het achter je te laten. Als dan opeens een hardloper naast je opduikt tussen de bosjes vandaan ben je bijna in staat om het uit te gillen en zit je hart in je keel. Nog verder richting Heemstede tref je de kruising Dreef-Spanjaardslaan. Hier stopt het bos en beginnen de sportvelden. Hier staat een auto met zijn kont in het bos geparkeerd. Alsof er iets uit de kofferbak gedumpt moet worden. Onwillekeurig onthoudt ik het kenteken, en geloof me, ik weet het kenteken nog steeds.
Ach... ik met mijn levendige fantasie...of mijn levendige fantasie en ik....
In Groningen woonde ik op een flatje op vier hoog achter. Een slaapkamer, een huiskamer van vier bij vier, een kleine keuken, een toilet met roze kunstbloemen boven de spiegel en een douche met stickers van "De kleine zeemeermin" op de tegels. Dat was het. Mijn meidenhuis. Bij het verlaten van deze woning keek je aan de voorkant neer op het Van Starkenborghkanaal Iedere keer dat ik hier in het donker langs liep, bekroop het gevoel me dat er eens een lijk zou worden gevonden in dat kanaal. Het had zo'n crime-scene-achtige sfeer.... Jaren later werd het levenloze lichaam van mijn altijd-dronken-buurman er gevonden....
Tegenwoordig woon ik in Haarlem, maar ook daar laat mijn fantasie me niet in de steek. Als ik vroeg moet beginnen zijn er bijna nog geen mensen in "The world of te living" te bekennen. Beeld je in dat het schemerig is,.... dat de straatlantaarns net uit zijn. Het is kil en er kruipt een nevel door de straten. Op mijn fiets rij ik door de Barteljorisstraat, over de markt met de Oude St. Bavo naar de Grote Houtstraat, enkel gegroet door een meneer die ik vaker tegenkom op dit uur van de dag. De vogels krijsen in de lucht. Duiven, kraaien en zeemeeuwen trekken vuilniszakken open die voor de gesloten winkelpanden staan, vechten om een korstje brood. Verder rechtdoor kom ik bij een stuk bos aan wat bekend staat als "De Haarlemmer Hout". Dit stuk is niet prettig fietsen in het donker en met zo weinig mensen om je heen. Dit stuk maakt dat al je zintuigen zich verscherpen en je schrikt van de meest onbenullige dingen. Het kraken van takjes bezorgd je kriebels en je peddelt sneller door om het achter je te laten. Als dan opeens een hardloper naast je opduikt tussen de bosjes vandaan ben je bijna in staat om het uit te gillen en zit je hart in je keel. Nog verder richting Heemstede tref je de kruising Dreef-Spanjaardslaan. Hier stopt het bos en beginnen de sportvelden. Hier staat een auto met zijn kont in het bos geparkeerd. Alsof er iets uit de kofferbak gedumpt moet worden. Onwillekeurig onthoudt ik het kenteken, en geloof me, ik weet het kenteken nog steeds.
Ach... ik met mijn levendige fantasie...of mijn levendige fantasie en ik....
"Een heel bed voor jezelf" versus "Snurkende mannen"
05 augustus 2010
Van de week kwam er een gesprek op gang na aanleiding van een berichtje dat ik had gepost op Hyves. Het was iets in de trant van: "Snurkende mannen bijten niet, maar kunnen je wel ernstig uit je nachtrust houden!" . Ik ben er ondertussen achter dat er meer dames zijn met dit probleem,.... of eigenlijk heren, het is maar net hoe je het wil zien natuurlijk... De eerste reactie was van een oud-collegaatje, die vond dat mannen ook erg goed waren in dekens afpikken. Ik reageerde daarop door te zeggen dat wij s'winters altijd twee dekbedden hebben liggen: eentje extra als back-up voor als Vriendje zich volledig heeft ingewikkeld en het verdomd om maar een millimeter terug te geven. Miss Beverwijk reageerde hierop door te meldden dat zij maar blij was met haar single-status, want dat zij des betreffende problemen niet kende. Misschien eens tijd voor een lijstje met voor- en nadelen. Een pro-con-list. Het single bestaan versus huisje-boompje-(en het gebrek aan een)beestje.
Het eerste punt in makkelijk: "Een heel bed voor jezelf" versus "Snurkende mannen die je dekens afpikken". "Geen gezeur over "Wat eten we vandaag" versus "Samen kroepoekjes dippen in de satesaus". "Alleen ziek en zielig zijn" versus "Vriendje die midden in de nacht een bakkie warme thee voor je zet". "Geen jaloerse trekjes als de beste vriend van manlief een leuke spontane meid blijkt te zijn" versus "Thuis komen uit je werk en lekker je hart kunnen luchten terwijl je samen in de pannen staat te roeren". Lekkere dingen (snaai-voer) in de kast hebben omdat hij het toevallig wel kan hebben. "Minder boodschappen (lees: melk en satesaus) in huis halen" versus "Burgelijk samen boodschapjes doen @ Appie". "Wanneer je wilt zoet-sappige meidenfilms kunnen kijken zonder commentaar" versus het feit dat hij toch stiekem wel een beetje moet lachen bij Bridget Jones. "Stilte" versus "Elkaar pesten", "Rust" versus "Ruzie maken over wie eerst Elsje mag lezen of de reclameboekjes te pakken heeft".
Oh single zijn was makkelijker.... maar ik heb mijn keuze wel gemaakt. Hoe burgelijk het ook is om samen boodschappen doen, ik vind het toevallig wel gezellig. De reclameboekjes en de stripjes in de krant mag hij van me hebben, maar het is altijd leuk om te proberen om ze eerder te pakken te krijgen, al is het maar voor de eer. Het dekbed dat hij afpakt,.... daar hebben we een back-up voor en wat dat snurken betreft ... ach.... dat doe ik toch ook wel eens ;-)
Van de week kwam er een gesprek op gang na aanleiding van een berichtje dat ik had gepost op Hyves. Het was iets in de trant van: "Snurkende mannen bijten niet, maar kunnen je wel ernstig uit je nachtrust houden!" . Ik ben er ondertussen achter dat er meer dames zijn met dit probleem,.... of eigenlijk heren, het is maar net hoe je het wil zien natuurlijk... De eerste reactie was van een oud-collegaatje, die vond dat mannen ook erg goed waren in dekens afpikken. Ik reageerde daarop door te zeggen dat wij s'winters altijd twee dekbedden hebben liggen: eentje extra als back-up voor als Vriendje zich volledig heeft ingewikkeld en het verdomd om maar een millimeter terug te geven. Miss Beverwijk reageerde hierop door te meldden dat zij maar blij was met haar single-status, want dat zij des betreffende problemen niet kende. Misschien eens tijd voor een lijstje met voor- en nadelen. Een pro-con-list. Het single bestaan versus huisje-boompje-(en het gebrek aan een)beestje.
Het eerste punt in makkelijk: "Een heel bed voor jezelf" versus "Snurkende mannen die je dekens afpikken". "Geen gezeur over "Wat eten we vandaag" versus "Samen kroepoekjes dippen in de satesaus". "Alleen ziek en zielig zijn" versus "Vriendje die midden in de nacht een bakkie warme thee voor je zet". "Geen jaloerse trekjes als de beste vriend van manlief een leuke spontane meid blijkt te zijn" versus "Thuis komen uit je werk en lekker je hart kunnen luchten terwijl je samen in de pannen staat te roeren". Lekkere dingen (snaai-voer) in de kast hebben omdat hij het toevallig wel kan hebben. "Minder boodschappen (lees: melk en satesaus) in huis halen" versus "Burgelijk samen boodschapjes doen @ Appie". "Wanneer je wilt zoet-sappige meidenfilms kunnen kijken zonder commentaar" versus het feit dat hij toch stiekem wel een beetje moet lachen bij Bridget Jones. "Stilte" versus "Elkaar pesten", "Rust" versus "Ruzie maken over wie eerst Elsje mag lezen of de reclameboekjes te pakken heeft".
Oh single zijn was makkelijker.... maar ik heb mijn keuze wel gemaakt. Hoe burgelijk het ook is om samen boodschappen doen, ik vind het toevallig wel gezellig. De reclameboekjes en de stripjes in de krant mag hij van me hebben, maar het is altijd leuk om te proberen om ze eerder te pakken te krijgen, al is het maar voor de eer. Het dekbed dat hij afpakt,.... daar hebben we een back-up voor en wat dat snurken betreft ... ach.... dat doe ik toch ook wel eens ;-)
Over het Fanta-vrouwtje, meneer-met-de-tas en een potje met peren.
31 juli 2010
Voor iedereen die mij niet kent: ik werk bij een grote supermarkt, geen wereldbaan maar de mensen die ik dagelijks zie zijn de moeite waard om dit werk te blijven doen. Niet allemaal, maar aan het eind van de dag stap ik toch meestal met een goed gevoel op mijn fiets omdat er altijd wel iemand is die ook die dag de moeite waard maakt.
Een paar voorbeelden, het Fanta-vrouwtje is een dame op leeftijd, ik denk ergens in de tachtig. Ooit kwam zij met haar zus in de winkel. Bij het afrekenen kwamen legio snoep en flesjes met Fanta op de band te staan, waarop ik vroeg: "Komen u kleinkinderen op bezoek mevouw?" Dit bleek niet het geval, mevrouw haar zuster was aan het dementeren en ging weer terug naar haar kindertijd, vandaar de hoeveelheid snoep en frisdrank. Pijnlijk foutje voor mij natuurlijk, vragen naar de kleinkinderen en dan horen dat het om een dementerende zus gaat. Dit voorval maakt echter wel dat het Fanta-vrouwtje altijd even bij me langskomt. Ook toen haar zuster net was overleden en ook toen ze van de week vertelde dat het zo eenzaam is in de vakantie periode. Zo aandoenelijk en zo...zielig eigenlijk, heb echt met deze dame te doen.
Meneer-met-de-tas is een echte oude heer, die vol zit met oude wijsheden. Elke keer dat meneer boodschappen komt doen koopt hij een nieuw plastic tasje. De wijsheid-van-de-dag waar meneer gister mee aankwam was:"En glimlach op het gezicht, maakt het leven licht" Heerlijk dat soort mensen en vooral hun visie op de wereld toen zij nog jong(er) waren!
Als laatste het volgende verhaal: Afgelopen herfst had ik het in mijn hoofd gehaald om stoofpeertjes te maken, in de traditie van mijn Oma natuurlijk. Maar net zoals de tomatensoep van Oma, vallen ook haar peertjes niet te immiteren. Ze zijn het of ze zijn het niet, zo simpel is het. Als een oudere dame aan de kassa staat zeg ik dat tegen haar. Dat Oma's de beste peertjes maken. De week daarop word ik uit mijn pauze terug geroepen; Mevrouw heeft een potje met stoof peren voor mij achter gelaten bij de informatiebalie, inclusief haar eigen recept. Het weekend erna .... jawel...rook het hele huis weer naar peertjes en kaneel.
Voor iedereen die mij niet kent: ik werk bij een grote supermarkt, geen wereldbaan maar de mensen die ik dagelijks zie zijn de moeite waard om dit werk te blijven doen. Niet allemaal, maar aan het eind van de dag stap ik toch meestal met een goed gevoel op mijn fiets omdat er altijd wel iemand is die ook die dag de moeite waard maakt.
Een paar voorbeelden, het Fanta-vrouwtje is een dame op leeftijd, ik denk ergens in de tachtig. Ooit kwam zij met haar zus in de winkel. Bij het afrekenen kwamen legio snoep en flesjes met Fanta op de band te staan, waarop ik vroeg: "Komen u kleinkinderen op bezoek mevouw?" Dit bleek niet het geval, mevrouw haar zuster was aan het dementeren en ging weer terug naar haar kindertijd, vandaar de hoeveelheid snoep en frisdrank. Pijnlijk foutje voor mij natuurlijk, vragen naar de kleinkinderen en dan horen dat het om een dementerende zus gaat. Dit voorval maakt echter wel dat het Fanta-vrouwtje altijd even bij me langskomt. Ook toen haar zuster net was overleden en ook toen ze van de week vertelde dat het zo eenzaam is in de vakantie periode. Zo aandoenelijk en zo...zielig eigenlijk, heb echt met deze dame te doen.
Meneer-met-de-tas is een echte oude heer, die vol zit met oude wijsheden. Elke keer dat meneer boodschappen komt doen koopt hij een nieuw plastic tasje. De wijsheid-van-de-dag waar meneer gister mee aankwam was:"En glimlach op het gezicht, maakt het leven licht" Heerlijk dat soort mensen en vooral hun visie op de wereld toen zij nog jong(er) waren!
Als laatste het volgende verhaal: Afgelopen herfst had ik het in mijn hoofd gehaald om stoofpeertjes te maken, in de traditie van mijn Oma natuurlijk. Maar net zoals de tomatensoep van Oma, vallen ook haar peertjes niet te immiteren. Ze zijn het of ze zijn het niet, zo simpel is het. Als een oudere dame aan de kassa staat zeg ik dat tegen haar. Dat Oma's de beste peertjes maken. De week daarop word ik uit mijn pauze terug geroepen; Mevrouw heeft een potje met stoof peren voor mij achter gelaten bij de informatiebalie, inclusief haar eigen recept. Het weekend erna .... jawel...rook het hele huis weer naar peertjes en kaneel.
zaterdag 23 oktober 2010
Over Oma's tomatensoep, gehaktballen met uitjes en de zalmsalade van Paps
Ik heb een lichtelijke tik, okee, ik heb er wel meer dan eentje, en misschien is lichtelijk ook niet helemaal op zijn plaats. Mijn tik is dat ik aan verschillende gerechten een herinnering heb. Dit kan op zich natuurlijk natuurlijk, dat zullen wel maar mensen hebben, maar ik heb overal wel 'iets' mee. Dit gaat verder dan oliebollen die me aan oudejaarsavond doen denken en pepernoten aan Sinterklaas. Sowieso doen pepernoten me niet per definitie aan Sinterklaas denken maar meer nog aan de verjaardag van Vriendje. Rond de verjaardag van Vriendje, begin september liggen de pepernoten net in de winkels. De sport was altijd om het allereerste zakje dan voor zijn verjaardag te geven. Een soort Hollandse Nieuwe.... of zoals de eerste fles Beaujelais...
Bij stoofpeertjes en tomatensoep denk ik aan Oma, maar dan wel specifiek Oma's tomatensoep: een liter tomatensap, een liter water, uien, vermicelli en gehaktballetjes... De beste soep die er is! Bij Mams denk ik aan gehaktballen met uitjes en macaroni old-school-style: macaroni, blokjes ham, salami en boterhamworst, en met een zakje soepgroente en een tomatenprutje erdoor. Spinazieovenschotels, dat is ook van 'thuis' en 'vroeger' . Met aardappelpuree eroverheen en dan even gratineren in de oven. Aardappelpuree doet me ook denken aan Mama van Sep. Dit nichtje had in haar ouderlijk huis een enorme woonkeuken en in de weekenden dat ik daar was stonden we vaak te koken of te bakken. Bij het maken van aardappelpuree haalde zij ooit de mixer al draaiend uit de puree waardoor de klodders puree echt tegen het plafond zaten. Ik bedenk me ook iets over aardappels in de citroen-limonade... Had Mama van Sep misschien een tik met aardappels?? Ik weet het niet... maar oliebollen bakken in diezelfde keuken met de hele familie was ook een echte traditie. Wat hebben we nog meer... de zalmsalade's die Paps kan maken, alleen wil Vriendje niet naast me slapen als ik daar van heb gegeten. De boerenkool van mijn tante uit Leek, de chili-con-carne die Mams altijd maakte op Paps zijn verjaardag, niet dat ik die at, maar het roept wel herinneringen op. Natuurlijk de druiven die we dan als toetje kregen! Warme Chocolademelk doet me denken aan Sinterklaas avond, dan dronken we dat altijd, melk opwarmen in een pannetje... Droste cacao erbij..., het heeft toch meer charme dan zo'n geel pak in de winkel kopen en dan je beker in de magno zetten... Bij vakantie denk ik aan die ronde, gele citroensnoepjes, zoute stengels en ijs eten op een parkeerplaats en pannenkoeken.....pannenkoeken doen me denken aan Vriendje, want die kan ze in de lucht gooien!
Bij stoofpeertjes en tomatensoep denk ik aan Oma, maar dan wel specifiek Oma's tomatensoep: een liter tomatensap, een liter water, uien, vermicelli en gehaktballetjes... De beste soep die er is! Bij Mams denk ik aan gehaktballen met uitjes en macaroni old-school-style: macaroni, blokjes ham, salami en boterhamworst, en met een zakje soepgroente en een tomatenprutje erdoor. Spinazieovenschotels, dat is ook van 'thuis' en 'vroeger' . Met aardappelpuree eroverheen en dan even gratineren in de oven. Aardappelpuree doet me ook denken aan Mama van Sep. Dit nichtje had in haar ouderlijk huis een enorme woonkeuken en in de weekenden dat ik daar was stonden we vaak te koken of te bakken. Bij het maken van aardappelpuree haalde zij ooit de mixer al draaiend uit de puree waardoor de klodders puree echt tegen het plafond zaten. Ik bedenk me ook iets over aardappels in de citroen-limonade... Had Mama van Sep misschien een tik met aardappels?? Ik weet het niet... maar oliebollen bakken in diezelfde keuken met de hele familie was ook een echte traditie. Wat hebben we nog meer... de zalmsalade's die Paps kan maken, alleen wil Vriendje niet naast me slapen als ik daar van heb gegeten. De boerenkool van mijn tante uit Leek, de chili-con-carne die Mams altijd maakte op Paps zijn verjaardag, niet dat ik die at, maar het roept wel herinneringen op. Natuurlijk de druiven die we dan als toetje kregen! Warme Chocolademelk doet me denken aan Sinterklaas avond, dan dronken we dat altijd, melk opwarmen in een pannetje... Droste cacao erbij..., het heeft toch meer charme dan zo'n geel pak in de winkel kopen en dan je beker in de magno zetten... Bij vakantie denk ik aan die ronde, gele citroensnoepjes, zoute stengels en ijs eten op een parkeerplaats en pannenkoeken.....pannenkoeken doen me denken aan Vriendje, want die kan ze in de lucht gooien!
Abonneren op:
Posts (Atom)