Achter de wolken...

Als iets teer en kwetsbaar is,... makkelijk stuk zou kunnen gaan,
dan ben je er heel voorzichtig mee, want je weet waar littekens voor staan...
Maar heel soms geef je wat van de bescherming toe, iets minder voorzichtig dan voorheen,
omdat het zo natuurlijk lijkt te gaan, en je bent ook niet van steen...

En dan komt het moment, ...het besef dat het te te laat zal zijn.
en naar het oppervlak gedreven, komt die overbekende pijn.
Daar waar jij dacht bescherming te bieden, heb jij nu gefaald,
wonden uit het verleden worden op pijnlijke wijze opnieuw open gehaald

Daarna kun je maar 1 ding doen, je gaat die muur van bescherming weer herbouwen,
een muur twee keer zo dik als daarvoor, want je krijgt steeds meer te verstouwen.
Want elke keer als de muur zal vallen, zal het herstel moeizamer gaan,
en besef je dat je echt sterker, in eigen schoenen moet gaan staan.

Elke dag is er weer 1, deze is op een uurtje na ook heengegaan
en morgen zal gewoon de zon weer schijnen, al zal die achter de wolken staan....

De basis van mijn keuzes...

Hoe ik ben opgegroeid, mijn normen en mijn waarden,
de dingen waarin ik geloof, mijn woorden en mijn daden.
Meer dan eens komt het besef: mijn keuze, dat ben ik...'
weigerend uit angst te kiezen, me niet naar iemands mening schik.

De weg die ik heb afgelegd, om nu hier op dit punt te komen,...
..al zal ik achteraf ook weleens de verkeerde keus hebben genomen.
En kies ik fout, dan moest dat zo zijn, ik kan mij er steeds minder over opwinden,
want daar waar het rechte pad doodloopt zal ik een zijweg vinden.

En zo zal mijn toekomst zijn, vol keuzes, overpeinzingen en wegen,
maar zeg nou zelf, kom je niet buiten de route die je kent, de mooiste dingen tegen?
De foute keuzes die ik maak, dat is iets waarin ik berust,
want ik kan je recht aankijken en zeggen: "Mijn keuzes zijn bewust...."

Schaduwzijde

Twijfel achtervolgt haar,... kleurt haar dagen altijd een beetje zwart...
de onzekerheden die haar toekomst brengt, brengt onrust in haar hart.
De horizon binnen bereik, maar de twijfel die het haar belet,
afwachtend aan de schaduwzijde, tot zij de laatste stap in haar eigen toekomst zet.

Dan zal de twijfel zich gewonnen geven, gunt hij haar haar rust,
treedt hij uit de schaduwzijde, niet langer op haar onzekerheden belust...
Pakt zijn koffers, laat haar gaan,
zodat zij zeker en zonder zorgen in haar eigen toekomst kan gaan staan

Ik weet dat zij het redden gaat, ben overtuigd daarvan, honderd procent...
... en weet ook dat haar schaduwzijde, steeds wat minder twijfel kent...
Over 1 ding twijfelt zij niet, ze antwoordt zelfs gedwee...
wanneer haar de vraag gesteld wordt: "...Ik ga dromen,... ga je mee?"

Nieuw begin...

Ik had vandaag een afspraakje,... en afspraak met de zon...
...maar toen ik vanochtend naar buiten keek zag ik dat hij niet komen kon...
Toch besloot ik op dat moment om er het beste van te maken,
...weg met donkere gedachten... het zelfmedelijden moet nu staken...
Voor het eerst sinds tijden trek ik niet het dekbed weer over mijn hoofd,
... maar begin met mijn "nieuwe begin" ... omdat ik dat mezelf zo heb beloofd...

... En kijk... jij bent getuige, sinds lange tijd schrijf ik nu weer,
en een gemeende glimlach om mijn lippen, die komt ook wel weer een keer....
In mijn toekomst speel ik de hoofdrol, zo heb ik ooit al eens gezegd,
... en zal niet treuren om de dingen die niet voor mij zijn weggelegd...
Mijn afspraakje met de zon? Ach het is maar hoe je het ziet...
die afspraak komt nog wel een keertje.... en misschien ook niet....

Voorjaars-saluut

Voorjaarsstormen, voorjaarsregen, lentezon...
de winter hield op waar het voorjaar begon...
Beginnend op mijn verjaardag, woensdag 21 maart,
... maar op die dag in  het bijzonder de realisatie niet waard.
Het ging allemaal aan mij voorbij... het vroege voorjaar ging heen..
..crocussen, narcissen, tulpen kwamen op... maar ik zag er geen...

Ik dacht aan die bloemen, gepoot in een vergaan seizoen,
als een heel heel vroeg begin, nog niet levensvatbaar toen..
Bijna allemaal kwamen op, maar eentje haalde het niet...
maar niemand die die ene bloem, die niet opkwam ziet...
...Tijd verstrijkt, de wereld draait door, iedereen gaat gewoon zijn gang...
toch blijf ik denken aan die bloem... die deze lente niet opkwam...

Dit is mijn saluut aan het voorjaar, die mijn wereld heeft gemist...
... als die ene bloem die niet op kwam, maar nooit uit mijn geheugen wordt gewist...

De tijd...

Als er momenten zijn in het leven die je verdrietig maken,
bedenk dan dat de tijd er is om er aan gewend te raken...
Je doet de dingen die je doen moet... uit gewoonte simpelweg...
maar je hart ligt er niet in,... je doet het omdat ik het zeg...
De zon schijnt... maar iets minder fel, de narcissen staan in het gras,
maar je kijkt er nu doorheen... alsof het niet voor jou in het bijzonder was...

De tijd; hij volgt je,.. of misschien volg jij de tijd...
tot je het punt hebt gevonden dat je naar berusting leidt.
Dagen vloeien over in elkaar...gaan als in een roes voorbij,
en altijd staat de tijd weer naast je, houdt je hand vast, zij aan zij...
Af en toe iets moois.. twinkelend als de ster aan een hemel oh zo zwart, ...
...en dan breekt een glimlach door... nog niet om je lippen, ...maar heel diep in je hart...

De stem uit het verleden...

...Een stem als een herinnering in mijn gedachten, ver weg, veilig opgeborgen...
wazig nog als de nevel bij zonsopkomst, ...op een mooie lentemorgen...
Zoals de zon de nevel op zal laten lossen, zo werpt zij ook licht over mijn gedachten,
niet alles zal me duidelijk worden, op sommige antwoorden zal ik moeten wachten..

De stem doorbreekt de duisternis, is met mij verweven,
komt uit een ver verleden, mijn leven voor dit leven...
Herinneringen uit de donkerste hoeken van mijn brein,
als puzzelstukjes vallen ze op hun plaats, alsof het zo heeft moeten zijn...

Ik neem hem mee besluit ik, die stem uit het verleden...
neem hem mee de toekomst in, met een omweg langs het heden...

Mijn woorden...

Soms zijn woorden overbodig,... of zijn de juiste gewoonweg niet te vinden,..
die een omschrijving aan een moeilijke situatie binden...
Soms zou je willen dat iemand je gewoon zou kunnen begrijpen,
zonder je aan woorden te vergrijpen...
Maar woorden, geschreven op papier, geven weer wat ik nooit zei,...
die woorden eigen ik me toe, die woorden zijn van mij..


Mijn woorden, ...vergeet nooit de intentie waarmee ik ze zal schrijven,
als ik al lang verleden ben, zullen mijn woorden dat niet zijn, die zullen altijd blijven...
Mijn woorden zijn van mij, maar zijn niet alleszeggend,
het is wat jij er in wilt zien, waar de nadruk leggend...
Verkeerd begrepen kunnen woorden, eens door mij gegeven.
opeens en zonder mijn bedoeling een heel ander leven leven...


Mijn woorden verwoorden wat ik voel, mijn angsten en mijn dromen,
de dingen waar ik zo van hou, alles bij elkaar genomen...
Mijn woorden zijn me dierbaar, ik ken ze als een vriend,
die altijd voor me klaar staat, die weet waar hij voor dient.
Maar het aller- allermooiste, het meest bijzondere in zijn soort,
is wat jij tussen de regels leest, het ongeschreven woord...

Bittersweet fairytale dream

Zij; ... ze weet niet wat haar overkomt. hoe ze hier is terecht gekomen,
weet slechts dat hij hier op haar wacht, op de grens van 't land der dromen.
Wie had gedacht dat iemand haar wereld zo kon veranderen,...er zo'n puinhoop van kon maken,
enkel en alleen door die wereld, met zijn vingers aan te raken....
Door een enkele avond...onschuldig, maar nu voor altijd aan elkaar verbonden,
ze heeft zich verzet, tot hij het signaal gaf dat ze niet anders konden....

Hij; ... hij slaat haar gade, observeert haar waar ze ook zal gaan,
ervaart ook de verbondenheid, voelt moeiteloos haar emoties aan.
Hij weet; haar ogen verraden haar gevoel, ondanks de glimlach om haar mond,
woorden hebben zij niet nodig, zwijgzaamheid is hun verbond ...
Het enige wat hij moet hebben, hoe moeilijk ook, is geduld,
terwijl elke stap die zij zet, elk woord dat zij schrijft zijn geheugen vult...

Beiden geloven dat dit zo heeft moeten zijn, in toeval geloven zij niet,
zij weten wat ze aan de ander hebben, al ligt er geen toekomst in 't verschiet...
Hij weet als hij omhoog kijkt, naar de oneindige zwarte hemel met zijn maan,
dat zij diezelfde maan zal zien, al zal ze dan niet naast hem staan...
Nooit zal zij naast hem wakker worden of het in het openbaar kunnen tonen,
maar beiden weten dat ze elkaar weer zullen vinden, in de wereld van hun dromen...

Nieuwjaarsmorgen, 06.30

Goeiemorgen deze morgen.... Ben je daar, Nieuw Jaar?
Als je even tijd zou hebben ... ik heb mijn wensenlijstje klaar.
Ik wens voorspoed en eindeloze blauwe luchten, en zomer vol met zonneschijn...
nee niet voor mezelf natuurlijk, maar voor hen, die belangrijk voor me zijn...

Nieuw Jaar,... je voelt zo eenzaam, leeg,... kil en koud,
alsof het je allemaal te veel is, al ben je nu  pas 1 dag oud....
Niemand op straat te zien, mijn uitzicht grijs en grauw...
zit ik voor me uit te staren, in de schemering, voor dag en dauw...

Wat zeg je nou Nieuw Jaar? Of ik niets voor mezelf heb te wensen...
"Maar Nieuw Jaar je weet toch, ik geef niet zoveel om mezelf, maar meer om and're mensen"
Laat mij nooit inspiratieloos zijn , en ook die blauwe luchten... laat wensen in vervulling gaan, al zijn het maar een paar...
Ik zal vertellen of het is gelukt,... aan het einde van het jaar...