De stem uit het verleden...

...Een stem als een herinnering in mijn gedachten, ver weg, veilig opgeborgen...
wazig nog als de nevel bij zonsopkomst, ...op een mooie lentemorgen...
Zoals de zon de nevel op zal laten lossen, zo werpt zij ook licht over mijn gedachten,
niet alles zal me duidelijk worden, op sommige antwoorden zal ik moeten wachten..

De stem doorbreekt de duisternis, is met mij verweven,
komt uit een ver verleden, mijn leven voor dit leven...
Herinneringen uit de donkerste hoeken van mijn brein,
als puzzelstukjes vallen ze op hun plaats, alsof het zo heeft moeten zijn...

Ik neem hem mee besluit ik, die stem uit het verleden...
neem hem mee de toekomst in, met een omweg langs het heden...

Mijn woorden...

Soms zijn woorden overbodig,... of zijn de juiste gewoonweg niet te vinden,..
die een omschrijving aan een moeilijke situatie binden...
Soms zou je willen dat iemand je gewoon zou kunnen begrijpen,
zonder je aan woorden te vergrijpen...
Maar woorden, geschreven op papier, geven weer wat ik nooit zei,...
die woorden eigen ik me toe, die woorden zijn van mij..


Mijn woorden, ...vergeet nooit de intentie waarmee ik ze zal schrijven,
als ik al lang verleden ben, zullen mijn woorden dat niet zijn, die zullen altijd blijven...
Mijn woorden zijn van mij, maar zijn niet alleszeggend,
het is wat jij er in wilt zien, waar de nadruk leggend...
Verkeerd begrepen kunnen woorden, eens door mij gegeven.
opeens en zonder mijn bedoeling een heel ander leven leven...


Mijn woorden verwoorden wat ik voel, mijn angsten en mijn dromen,
de dingen waar ik zo van hou, alles bij elkaar genomen...
Mijn woorden zijn me dierbaar, ik ken ze als een vriend,
die altijd voor me klaar staat, die weet waar hij voor dient.
Maar het aller- allermooiste, het meest bijzondere in zijn soort,
is wat jij tussen de regels leest, het ongeschreven woord...