...Een stem als een herinnering in mijn gedachten, ver weg, veilig opgeborgen...
wazig nog als de nevel bij zonsopkomst, ...op een mooie lentemorgen...
Zoals de zon de nevel op zal laten lossen, zo werpt zij ook licht over mijn gedachten,
niet alles zal me duidelijk worden, op sommige antwoorden zal ik moeten wachten..
De stem doorbreekt de duisternis, is met mij verweven,
komt uit een ver verleden, mijn leven voor dit leven...
Herinneringen uit de donkerste hoeken van mijn brein,
als puzzelstukjes vallen ze op hun plaats, alsof het zo heeft moeten zijn...
Ik neem hem mee besluit ik, die stem uit het verleden...
neem hem mee de toekomst in, met een omweg langs het heden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten