... In de wolken ...

Stapelwolken, sluierwolken of enkel witte strepen tegen een zijde zachte blauwe lucht,
wolken van bovenaf gezien, als in vogelvlucht...
Wolken aan een loodgrijze hemel, van elke kleur beroofd,
... onweerswolken, in mijn hoofd ...
In de ochtend, in de avond, midden op de dag, een etmaal lang,
... bij zonsop- en bij zonsondergang ...

Wolken die de maan weerhouden om over mij te waken deze nacht,
... geen 'man in the moon' die naar me lacht ...
Geen sterren om me gerust te stellen, ik ben zo verward,
boven mij de oneindigheid,... tot in de verste verte zwart.
De sterren, de maan, ze zijn als mijn vrienden, zonder iets te hoeven zeggen,
weten zij mijn angsten te weerleggen ...

Wolken, ze zijn er voor mij, ze zijn er voor jou,
tegen die achtergrond van helderblauw.
Boven een voorbij razend landschap, gezien vanuit de trein,
ik bekijk ze,... bestudeer ze, vormvast lijken ze niet te zijn.
Hoe dichter ik bij mijn bestemming kom,
hoe meer plaats zij moeten maken voor de zon ...

Wolken die ontbreken, slechts de zon in het blauw, het lijkt perfect misschien,
maar ik mis die wolken, wil ze terug, ... ik wil ze zien ...
Wolkenloos mist de lucht zijn diepgang, heeft geen inhoud, verteld me geen verhaal,
... zonder wolken, zo leeg, zo eenzaam en zo kaal ...
Jij bent als die ontbrekende wolken, dus weet dat ik aan je denk, ... je mis...
... en dat elke dag zonder jou, weer een dag teveel zonder jou is ...

Just a rainy day ...

Stormachtige, troosteloze, sombere, donkere, grauwe dag,
dat ik enkel grijze wolken zag.
In mijn verbeelding hadden we het zomerseizoen al achter ons gelaten.
terwijl we nog niet eens halverwege zaten...
Onder het geweld dat de storm wist te maken,
hoorde ik het huis om me heen steunen, piepen, kraken...

Waar de zon had moeten staan om me voor zwaarmoedigheid te behoeden,
bevonden zich toen donkere wolken om mijn gedachten te beinvloedden.
Mijn gedachten waren als de wolken, gingen jachtig aan me voorbij,
niemand ermee lastig vallen, mijn gedachten zijn van mij...
Me dit voorgenomen,...en omdat ik het had beloofd,
vulden de wolken elk plekje, dat nog leeg was in mijn hoofd...

Mijn gedachten nam ik met me mee terwijl de tijd verstreek,
de dag door, de nacht in, die een eeuwigheid te duren leek...
Draaien, denken, ... dromen die onverklaarbaar bleken...
wolken die zich gewonnen gaven, uiteindelijk bezweken...
Want net toen ik dacht dat het niet erger kon,
zag ik, door een kier van het gordijn, een straaltje van de zon...

Voor Isa ...

... Niets maakt dit goed, niets kan deze

 pijn verzachten...

maar weet dat jij deel uitmaakt van

 vele gedachten...

Papa houd je handje vast, mama die je voor

de laatste keer kust,...

het vechten is voorbij,... dag klein wonder,

lieve Isa,... vind je rust ...

Als dromen geen dromen meer zijn...

Wat als het leven een sprookjesboek was, en de prins op het witte paard zou bestaan,
... dan zou het leven toch ook niet, zomaar over rozen gaan...?

Wat als dromen geen dromen meer zijn maar aan werkelijkheid gaan grenzen,
... je deze niet kan realiseren hoe graag je het ook zou wensen...

Wat als je meest wel-overwogen keuze de verkeerde is gebleken,
... al heeft het destijds, eerlijk waar, de juiste keus geleken...

Wat als vannacht de sterren niet aan jou hemel staan,
... enkel en alleen, hoog boven je de maan...

Dan probeer je het beste ervan te maken, bekijkt het niet te zwart...
en luistert je naar je eigen stem, heel diep in je hart ...

Wat als ...

Zij...

Waar zij vandaan komt kun je het nog horen,
de geluiden van de stad, die haar nu lijken te storen.
Waar verstikkende warmte blijft hangen tussen huizen en gebouwen,
mensen als haar zullen benauwen...
Waar haar hoofd lijkt te ontploffen, ... overloopt,
... van alle problemen die zich daar hebben opgehoopt...

Waar geen blad zich verroerd, windstil als het is,...
voor sommigen heerlijk, ... voor haar een gemis...
Waar haar huid klam aanvoelt van de transpiratie,
alles bij elkaar zorgt voor frustratie.
Waar zij zichzelf altijd kon vinden, maar wat zij nu ontvlucht,
...naar waar de wind is, ...de blauwe lucht...

Ze vertrekt in westerlijke richting, naar de kust,
...daar is de ruimte, ...daar vind ze rust...
De wind, hij pakt haar bij de hand, voert haar met zich mee,
daar ruikt ze het al, de zilte geur, komend vanaf zee.
Voor even kan ze het loslaten, ontspant en ze geniet...,
daar,... heel even, van alle elementen die deze dag haar biedt.

Ze kan zich beter tegen de onrust in haar hoofd verweren,
daar waar ze zich niet aan de geluiden van de stad hoeft te irriteren...
Het licht, het dimt langzaam, van een dag die zijn einde bereikt heeft,
daar kijkt ze toe hoe de zon in zee zakt, zich gewonnen geeft...
Ze gaat terug naar het begin, zucht tevreden, en gaat staan,
daar bedenkt ze, de sterren tellend, ik ben niet voor niets gegaan...

I'm flying high: ... defying grafity...

Sommige dingen zal ik gewoon nooit begrijpen, neem een voorbeeld aan vliegen, wij zijn niet gemaakt om te vliegen, anders waren we wel met vleugels geboren, dat is mijn mening! Als ik dan ook ga vliegen heb ik per definitie last van klamme handjes en buikpijn... Het vliegen zelf vind ik nog niet eens zo heel erg, het is meer het opstijgen en dalen, ... en laat dat nu ongeveer het enige zijn wat je doet op de route van Schiphol naar London Heathrow!!

Het toneelstukje dat wordt opgevoerd ten behoeve van de veiligheid vind ik ook nooit zo'n succes... Als je de interesse van het cabinepersoneel ziet bij het opvoeren hiervan dan hoop je toch in godsnaam niet dat jouw leven van hun afhankelijk zal zijn. Ik snap dat het routine is, een noodzakelijk ding, maar zelfs de gemiddelde cassiere bij Albert Heijn doet haar werk met meer enthousiastme naar mijn idee... Vanaf stoel 18B aanschouw ik het allemaal...Als eerste: de seatbelt, leuk, maar als er echt iets heftigs gebeurd dat stelt zo'n seatbelt toch eigenlijk niets voor?? Zelfs in de auto zit je beter ingesnoerd... "Als de cabinedruk wegvalt... bla bla bla... normaal blijven ademhalen..." ik denk dat de helft van de passagiers aan het hyperventileren is op het moment dat dit daadwerkelijk het geval is, maar toch vriendelijk dat ze het er even bij zeggen... Het reddingsvest zit onder je stoel,... ik ben altijd geneigd om dat ding al te pakken voor take-off... Alsof ik, op het moment dat het nodig is nog even rustig onder mijn stoel ga zitten peuteren... Vervolgens laten ze je weten hoe het reddingsvest opgeblazen moet worden maar vermelden er bij dat je dit niet in het vliegtuig mag doen, om andere passagiers niet te hinderen... Toch denk ik dat iedereen voor zichzelf kiest op zo'n moment en het lekker egoistich wel doet... maar ach, dat is mij mening...

De take-off,... voor de druk op mijn oren kauw ik altijd kauwgom, mijn mede-reiziger echter, lust geen kauwgom, dus heeft snoepjes, die waar je twee keer op kauwt en dan doorslikt. Dit is op zich geen probleem, het eerste snoepje wordt gepakt als de veiligheidinstructies net klaar zijn, de tweede vijf tellen daarna en tijdens het derde snoepje zijn we nog steeds aan het taxien. Na snoepje vier, vijf en zes krijgen we de melding dat we nog vijf tot tien minuten aan de grond blijven staan omdat er vogels zijn gesignaleerd op de startbaan... Dan moet je toch nog serieus na gaan denken of je genoeg snoepjes over hebt voor het opstijgen! ... Ik houd het gewoon bij kauwgom, snoepjes zijn te ingewikkeld, ik heb zo tenminste een stress-factor minder :-).

Uiteidelijk zijn alle vogels verjaagd en zijn we er helemaal klaar voor,  mijn handen zijn zo klam en opgezet dat ik mijn ringen zelfs met geweld niet van mijn vingers zou kunnen krijgen... Uit het raam kijken als het vliegtuig in de hoogte verdwijnt doe ik niet, dat doe ik pas als we in de wolken zijn. Tussen de wolken voel ik me een stuk veiliger dan als je achterover in je stoel zit gedrukt en de wereld onder je steeds kleiner ziet worden... Ik kan me herinneren dat dit nog veel erger is als je met het vliegtuig uit Edinburgh vertrekt, daar maak je direkt een scherpe bocht tijdens het opstijgen, een geweldig uitzicht over de stad heb je dan, Edinbrugh-castle, The Princess-gardens, Calton Hill, je ziet het allemaal terwijl je op je zij in je stoel hangt,... ik zit echter strak voor me uit te kijken op zo'n moment. "Dit is echt mooi! Je moet even kijken!" Zei mijn mede-reiziger destijds enthousiast... NEE, DAT DOEN WE DUS NIET!!! Maar goed, we zijn nu op weg naar London, geen scherpe bochten dus en eenmaal op hoogte gaat het best goed met me. Dan kan ik zelfs even genieten van het wolkenlandschap om me heen. Helaas blijf je maar heel kort op hoogte want de vlucht duurt maar een kleine drie kwartier. Dat betekend eigenlijk dat, als ik met de trein van Haarlem naar Groningen ga, ik vier tot vijf keer naar London had kunnen vliegen in dezelfde tijd.... Natuurlijk betekent dat ook vier of vijf keer opstijgen en landen... slecht plan dus...

Grappig aan de korte duur van de vlucht is dat het cabinepersoneel best voort moet maken met de drankjes, ik denk dat als je te lang twijfelt wat je wil hebben ze ook gewoon voor je inschenken wat hen het beste uit komt... Terwijl ze nog snel alle afval ophalen gaat het lichtje Seatbelt boven mijn hoofd alweer branden. Ik bereid me voor op het ergste gedeelte van deze vlucht: het dalen... Mijn maag voelt of ik in een kermisatractie zit, en geloof me, ook daar ben ik geen held in. Leuk om te merken is wel dat de persoon die op de derde stoel van het rij 18 zit, het zo mogelijk nog erger vindt dan ik... Zodra je de "boink" voelt van de landing vraagt hij aan iedereen om zich heen:"What's going on?? What's going on??" ... Prettig te weten dat ik niet de enige ben die sommige dingen niet begrijpt...