It's just me....

Dit jaar 33 jaar, in 1978 geboren,
niet in Haarlem waar ik woon, maar in het 'hoge noorden'.
Heden ten dage observeer ik alles, wat er om mij heen gebeurd,
wordt er heel wat afgelachen en ook wel eens wat betreurd...
Ik ben degene die blijft geloven, zolang als ik dat kan,
in de waarheid, sprookjes en Sinterklaas, in het bestaan ervan...

Ik houd van schrijven bij de zee, de zon en blauwe luchten,
niet van autorijden, dat probeer ik te ontvluchtten.
Wel van het voorjaar, de zomer, de maan die me volgt waar ik ook ga,
bloesemblaadjes die naar beneden sneeuwen als ik in het midden sta...
Uitslapen is voor mij niet weggelegd, al blijf ik liever dromen...
na een fietstochtje, een half uur te vroeg op mijn werk aankomen...

Mandarijntjes, kopjes thee met melk, colaatjes light met citroen,
Lunchen met een broodje kaas, en daar tomaat op doen.
Eten koken vind ik leuk en gooi vaak knoflook door wat word gemaakt,
maar kan niet waarderen als jij er alleen van eet en vervolgens naast me slaapt.
Verdrietig word ik van mensen die niet door mijn uiterlijk heen kunnen kijken,
er is zoveel meer dan dat, maar dat zal pas later blijken...

Zwarte haren, zwarte jurk, rode nagels en een bril,
eigenwijs tot op het einde en heel goed weten wat ik wil...
Wat in mijn hoofd zit kan ik lang niet altijd tot uitvoering brengen,
ben nooit te beroerd om me ergens mee te bemoeien, me erin te mengen.
Maar degen die mij vertrouwen, die de echte 'ik' soms mogen zien,
weten dat ik er voor hen ben, en noemen me zelfs 'lief' misschien...

Ik geloof je op je woord, daarvoor hoef je me alleen maar aan te kijken,
ontwijk je mijn ogen dan is er iets niet juist, althans, zo vind ik het lijken...
Als ik je begrijp, dan hoef je niet te praten, hoef je niets uit te leggen,
zwijgzaamheid mijner zijds, omdat ik bang ben het verkeerde te gaan zeggen...
Dan is er nog dat dingetje, dat zelfvertrouwen heet, krijg het steeds meer onder de knie,
Tot dat de dag komt dat ik luidkeels roep:"Hello world, this is me!!!!!!"

Mijn trieste, sombere, kleine wereld....

De wereld waar ik me in bevind momenteel,
biedt weinig zicht, 't is echt niet veel...
Alsof een wolk over mijn wereld is neer gedaald...
en mijn gedachten door de kille mist worden bepaald...
De mist maakt zich meester,... van mijn ziel, mijn lichaam en mijn hoofd,
...raar om dit terug te lezen, weet niet of je 't geloofd...

Een trietse, sombere kleine wereld, dat is alles wat deze dag te bieden heeft
maar ook hier wen ik aan, nadat de tijd me wat gewenning geeft...
Alleen is niet altijd eenzaam, die beperkte kleine wereld valt soms mee,
maar dan toch weer de keerzijde, het is niet altijd makkelijk nee...
Ergens een balans zien te vinden, vooruit kijken en nooit meer terug....
... tijd om mijn blikveld te verruimen, het liefst toch wel heel vlug...

De mist die zich vormt boven de velden, in het vroege ochtendlicht...
de zon die waterig doorbreekt, toch voor de opgang in gezwicht...
Haar stralen die de mist doorbreken, ze terug doet deinzen naar vergetelheid,
maar de mist in mijn hoofd blijft zitten, bemerk ik tot mijn spijt...
Toch zal mijn zon er komen, al zal het langer duren, wie weet een leven lang...
maar dan,... uiteindelijk,... ben ik voor 'alleen zijn' niet meer bang...

Deze nacht... 11-11-11

Deze nacht is eenmalig, nooit meer wordt een nacht hetzelfde,
de volle maan kijkt toe deze nacht,... 2011, ...de elfde van de elfde...
Aan de gelijkmatige ademhaling naast me, hoor ik dat de ander slaapt,
...ik niet...ik sliep wel maar ben uren geleden weer ontwaakt...
Ik sta op, besluit naar beneden te gaan,
nadat ik ook deze nacht 3.33 op de wekker heb zien staan...

Deze nacht omarmt me, zonder angst treed ik hem tegemoet,
...het gevoel van veiligheid, 'k weet niet hoe hij dat doet...
de duisternis omsluit me, vertrouw blindelings dat hij me weer zal laten gaan,
wanneer de zon in plaats van de maan aan de hemel zal gaan staan...
De maan, ik zie hem van plaats veranderen, met het verstrijken van de tijd,...
vanavond zal ik hem weer zien, is mijn enige zekerheid...

Als ik de lucht zie verkleuren deze nacht, een nieuwe dag op het punt staat te ontwaken..
knipper ik met mijn ogen tegen de slaap, en besluit mijn pogingen te staken...
Mijn voetstappen brengen mij naar de oorsprong, naar het begin van dit gedicht...
het is de maan, nog steeds aanwezig, die mijn pad terug verlicht...
Nog even voor de wekker gaat, ik sluit mijn ogen uiteindelijk dan toch...
naast mij de beweging van de ander, en de vraag: "Slaap je nou nog?!?"

De droom die ik droom ...

Elke nacht opnieuw, in de droom die ik droom...,
bied ik weerstand tegen mijn angsten, zonder schroom.
Vind ik het pad dat naar mijn toekomst leidt keer op keer,
twijfel en achterdocht ken ik niet meer...
Zonder na te denken accepteer ik mijn toekomst zoals die mij is gegeven...
maak zelf beslissingen en leef mijn eigen leven....

In de droom die ik droom zal het nooit winter zijn,
slechts voorjaar, zomer en dagen vol herfstige zonneschijn...
Dagen die eindeloos lijken te duren zo lang,
geen eeuwig-durende duisternis maakt me daar bang.
Voorbij de don'kre dagen, voorbij de koude winternachten...
in werkelijkheid kan ik hier alleen maar op wachten...

...Want de droom die ik droom is ook alleen maar wat het is,
het gebrek aan realiteit blijkt uiteindelijk een gemis...
De winter die nog komen gaat, ik zal er aan moeten geloven,
maar ik zal het volgende beloven...
Uiteindelijk, op de dag dat een nieuw voorjaar zal worden ingeluid,
zal ik mijn keuze maken en weet iedereen mijn besluit...