Deze nacht is eenmalig, nooit meer wordt een nacht hetzelfde,
de volle maan kijkt toe deze nacht,... 2011, ...de elfde van de elfde...
Aan de gelijkmatige ademhaling naast me, hoor ik dat de ander slaapt,
...ik niet...ik sliep wel maar ben uren geleden weer ontwaakt...
Ik sta op, besluit naar beneden te gaan,
nadat ik ook deze nacht 3.33 op de wekker heb zien staan...
Deze nacht omarmt me, zonder angst treed ik hem tegemoet,
...het gevoel van veiligheid, 'k weet niet hoe hij dat doet...
de duisternis omsluit me, vertrouw blindelings dat hij me weer zal laten gaan,
wanneer de zon in plaats van de maan aan de hemel zal gaan staan...
De maan, ik zie hem van plaats veranderen, met het verstrijken van de tijd,...
vanavond zal ik hem weer zien, is mijn enige zekerheid...
Als ik de lucht zie verkleuren deze nacht, een nieuwe dag op het punt staat te ontwaken..
knipper ik met mijn ogen tegen de slaap, en besluit mijn pogingen te staken...
Mijn voetstappen brengen mij naar de oorsprong, naar het begin van dit gedicht...
het is de maan, nog steeds aanwezig, die mijn pad terug verlicht...
Nog even voor de wekker gaat, ik sluit mijn ogen uiteindelijk dan toch...
naast mij de beweging van de ander, en de vraag: "Slaap je nou nog?!?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten