Mijn beste wensen....

Voor hen, die de moeite nemen dit te lezen...
voor hen voor wie dit een goed jaar heeft mogen wezen...
Voor hen, voor wie dit jaar meer tegenspoed had dan menselijkerwijs mogelijk zou moeten zijn,
...heb ik een nieuwjaars-gedichtje al is hij klein...

Voor jou, omdat ik je bijzonder vind als mens...
en voor het nieuwe jaar alle goeds toewens...

Haarlem in storm ...

Als ik op deze woensdag-middag de wereld die 'werk' heet achter me laat,
is het de wind die mijn weg bepaald,... met me aan de haal gaat...
Ondanks dat ik het niet van plan was, besluit ik te gaan lopen,
alsof zijn wil mijn brein is binnen geslopen...
Hij is onstuimig, duwt me vooruit, met enige dwang,
maar ik weet dat ik hem kan vertrouwen, ...ben niet bang.

De wind brengt me langs velden en langs wegen,
de binnenstad met haar kleine straatjes en stegen...
Daar waar de Grote Houtstraat wordt gekruisd door de Gedempte Oude Gracht,
kijk ik of er een bus is die op mij wacht...
Maar de wind roept me terug, is onverbiddelijk, wil dat ik hem zal volgen,
duld hierin geen tegenspraak, is zelfs wat verbolgen...

Niet in staat mijn eigen weg te volgen, hem te negeren,
lukt het me simpelweg niet hem de rug toe te keren.
Alsof ik niet meer dan een klein niets zeggend element ben,
voert hij me richting het station dat ik sinds tien jaar zo goed ken.
Uiteindelijk brengt de wind me, precies zoals het hoort,
daar naar waar ik hoor te zijn, hij brengt me terug naar Noord....

It's just me....

Dit jaar 33 jaar, in 1978 geboren,
niet in Haarlem waar ik woon, maar in het 'hoge noorden'.
Heden ten dage observeer ik alles, wat er om mij heen gebeurd,
wordt er heel wat afgelachen en ook wel eens wat betreurd...
Ik ben degene die blijft geloven, zolang als ik dat kan,
in de waarheid, sprookjes en Sinterklaas, in het bestaan ervan...

Ik houd van schrijven bij de zee, de zon en blauwe luchten,
niet van autorijden, dat probeer ik te ontvluchtten.
Wel van het voorjaar, de zomer, de maan die me volgt waar ik ook ga,
bloesemblaadjes die naar beneden sneeuwen als ik in het midden sta...
Uitslapen is voor mij niet weggelegd, al blijf ik liever dromen...
na een fietstochtje, een half uur te vroeg op mijn werk aankomen...

Mandarijntjes, kopjes thee met melk, colaatjes light met citroen,
Lunchen met een broodje kaas, en daar tomaat op doen.
Eten koken vind ik leuk en gooi vaak knoflook door wat word gemaakt,
maar kan niet waarderen als jij er alleen van eet en vervolgens naast me slaapt.
Verdrietig word ik van mensen die niet door mijn uiterlijk heen kunnen kijken,
er is zoveel meer dan dat, maar dat zal pas later blijken...

Zwarte haren, zwarte jurk, rode nagels en een bril,
eigenwijs tot op het einde en heel goed weten wat ik wil...
Wat in mijn hoofd zit kan ik lang niet altijd tot uitvoering brengen,
ben nooit te beroerd om me ergens mee te bemoeien, me erin te mengen.
Maar degen die mij vertrouwen, die de echte 'ik' soms mogen zien,
weten dat ik er voor hen ben, en noemen me zelfs 'lief' misschien...

Ik geloof je op je woord, daarvoor hoef je me alleen maar aan te kijken,
ontwijk je mijn ogen dan is er iets niet juist, althans, zo vind ik het lijken...
Als ik je begrijp, dan hoef je niet te praten, hoef je niets uit te leggen,
zwijgzaamheid mijner zijds, omdat ik bang ben het verkeerde te gaan zeggen...
Dan is er nog dat dingetje, dat zelfvertrouwen heet, krijg het steeds meer onder de knie,
Tot dat de dag komt dat ik luidkeels roep:"Hello world, this is me!!!!!!"

Mijn trieste, sombere, kleine wereld....

De wereld waar ik me in bevind momenteel,
biedt weinig zicht, 't is echt niet veel...
Alsof een wolk over mijn wereld is neer gedaald...
en mijn gedachten door de kille mist worden bepaald...
De mist maakt zich meester,... van mijn ziel, mijn lichaam en mijn hoofd,
...raar om dit terug te lezen, weet niet of je 't geloofd...

Een trietse, sombere kleine wereld, dat is alles wat deze dag te bieden heeft
maar ook hier wen ik aan, nadat de tijd me wat gewenning geeft...
Alleen is niet altijd eenzaam, die beperkte kleine wereld valt soms mee,
maar dan toch weer de keerzijde, het is niet altijd makkelijk nee...
Ergens een balans zien te vinden, vooruit kijken en nooit meer terug....
... tijd om mijn blikveld te verruimen, het liefst toch wel heel vlug...

De mist die zich vormt boven de velden, in het vroege ochtendlicht...
de zon die waterig doorbreekt, toch voor de opgang in gezwicht...
Haar stralen die de mist doorbreken, ze terug doet deinzen naar vergetelheid,
maar de mist in mijn hoofd blijft zitten, bemerk ik tot mijn spijt...
Toch zal mijn zon er komen, al zal het langer duren, wie weet een leven lang...
maar dan,... uiteindelijk,... ben ik voor 'alleen zijn' niet meer bang...

Deze nacht... 11-11-11

Deze nacht is eenmalig, nooit meer wordt een nacht hetzelfde,
de volle maan kijkt toe deze nacht,... 2011, ...de elfde van de elfde...
Aan de gelijkmatige ademhaling naast me, hoor ik dat de ander slaapt,
...ik niet...ik sliep wel maar ben uren geleden weer ontwaakt...
Ik sta op, besluit naar beneden te gaan,
nadat ik ook deze nacht 3.33 op de wekker heb zien staan...

Deze nacht omarmt me, zonder angst treed ik hem tegemoet,
...het gevoel van veiligheid, 'k weet niet hoe hij dat doet...
de duisternis omsluit me, vertrouw blindelings dat hij me weer zal laten gaan,
wanneer de zon in plaats van de maan aan de hemel zal gaan staan...
De maan, ik zie hem van plaats veranderen, met het verstrijken van de tijd,...
vanavond zal ik hem weer zien, is mijn enige zekerheid...

Als ik de lucht zie verkleuren deze nacht, een nieuwe dag op het punt staat te ontwaken..
knipper ik met mijn ogen tegen de slaap, en besluit mijn pogingen te staken...
Mijn voetstappen brengen mij naar de oorsprong, naar het begin van dit gedicht...
het is de maan, nog steeds aanwezig, die mijn pad terug verlicht...
Nog even voor de wekker gaat, ik sluit mijn ogen uiteindelijk dan toch...
naast mij de beweging van de ander, en de vraag: "Slaap je nou nog?!?"

De droom die ik droom ...

Elke nacht opnieuw, in de droom die ik droom...,
bied ik weerstand tegen mijn angsten, zonder schroom.
Vind ik het pad dat naar mijn toekomst leidt keer op keer,
twijfel en achterdocht ken ik niet meer...
Zonder na te denken accepteer ik mijn toekomst zoals die mij is gegeven...
maak zelf beslissingen en leef mijn eigen leven....

In de droom die ik droom zal het nooit winter zijn,
slechts voorjaar, zomer en dagen vol herfstige zonneschijn...
Dagen die eindeloos lijken te duren zo lang,
geen eeuwig-durende duisternis maakt me daar bang.
Voorbij de don'kre dagen, voorbij de koude winternachten...
in werkelijkheid kan ik hier alleen maar op wachten...

...Want de droom die ik droom is ook alleen maar wat het is,
het gebrek aan realiteit blijkt uiteindelijk een gemis...
De winter die nog komen gaat, ik zal er aan moeten geloven,
maar ik zal het volgende beloven...
Uiteindelijk, op de dag dat een nieuw voorjaar zal worden ingeluid,
zal ik mijn keuze maken en weet iedereen mijn besluit...

De eerste oktober-dag...

Ik was verliefd op het voorjaar,.... de zomer vond ik minder fijn,
op deze eerste oktober-dag denk ik: "De herfst,... die mag er ook best zijn..."
De zomer was niet blij dit jaar, heeft een heel seizoen gehuild...
achter elke druppel die er viel, ging een traan verschuild...
Maar deze dag is anders, vandaag toont zij alsnog haar kracht,
brengt kleur aan in mijn leven, doet dit uit alle macht...

De zomer kijkt me aan, en met om haar lippen een vage lach,
schenkt ze me deze speciale, aller-eerste oktober-dag.
De kracht die ze uitstraald, ik laat me erdoor leiden,
vang elke straal met zonlicht op, laat me er door verblijden...
De zomer doet me een belofte, verzekerd me van haar terugkeer,
voldend jaar, ergens rond juni, de zesde maand, dan is zij er weer....

Tegen alle verwachtingen in....

Vandaag; 25 september zegt de kalender dat het is,
de herfst heeft zijn intrede al gedaan, dat heb ik niet mis...
Om me heen zie ik ook dat het seizoen zijn opwachting al maakte, langzaam binnen sloop,...
 besef ik als ik door het paradijs van herfstkleuren loop...
Toch weet ik ook met zekerheid te zeggen,
de we de lat wat temperatuur betreft vandaag boven de 20 graden kunnen leggen.

Het is de zomer die terug vecht, de herfst als vijand ziet,
...geduldig opgeven wil zij niet...
Deze dag lijken tegenstellingen in elkaar over te gaan,
ik loop rond met blote armen, blote benen, heb zelfs mijn open schoenen aan.
Kom op zomer, laat zien wat je waard bent, wat je kan...
ik beloof je, ik geniet er elke seconde van...

Twee weken geleden schreef ik:
"Hoe de herfst zich aanmeldde, 12 september 2011...
terwijl ik op de fiets zit ervaar ik het zelf.
De regen die ons in deze zomer heeft geteisterd, geplaagd,
wordt zo uit mijn geheugen weggevaagd...
Deze middag, zo rond de klok van vijven,
wilde ik dat ik de tijd kon bevriezen, dat het nog wat langer zo kon blijven...

De zon speelt verstoppertje, laat zich af en toe zien tussen blad en boom...
geeft de verkleurde bladeren een extra dimensie, zonder schroom...
De wind is besluiteloos, weet niet uit welke richting hij wil waaien,
probeert zo onrust onder de blad'ren op de grond te zaaien...
Afhankelijk van de wind weten zij niet of ze links- of rechtsom zullen gaan,
...zijn net zo besluiteloos, lijken in dubio te staan...."

...Maar vandaag, 13 dagen later lijkt de zomer even eigenwijs als ik, ...lijkt toch haar slag te slaan,
besluit tegen alle verwachtingen in haar eigen weg te gaan...
Weigert zich door de herfst gewonnen te geven,
leidt meer dan ooit haar eigen leven...
Zij wil haar moment nog grijpen, deze ene keer nog stralen,
totdat ze zich moet overgeven en de herfst haar uiteindelijk in zal halen....

Monday Morning Blues

Ongelofelijk, ...niet leuk... en ik moet er zo aan wennen,
alsof mijn lichaam een heel ander ritme moet leren kennen...
Na een zomer van korte nachten is het nu nog donker als de wekker gaat,
...is het niet de zon die me wekt, zij is nog niet eens ontwaakt...
Als mijn kop thee en ik samen in de keuken staan,
is het enige lichtpunt het zilveren schijnsel van de maan...

De maan en ik, wij hebben een verbond, houden elkaar in de gaten,
kijken elkaar keer op keer weer aan, kunnen het niet laten...
Zoals hij me observeerd, beschermd... het doet me iets...
terwijl ik langs Het Bolwerk fiets...
Ganzen en zwanen aan de waterkant, ze zijn aan het ontwaken...
lijken hun poging tot slapen te staken...

Ik laat ze achter me, vervolg mijn weg,
die ik tussen huis en werk afleg...
Onder het station door, rechtsaf richting Kenaupark, Nassualaan, Gedempte Oude Gracht....
vanaf daar is het nog een kwartiertje fietsen dat op me wacht...
Nogmaals rechts, Gierstraat, stukje winkelstraat, en rechtdoor langs de stilte van De Hout
de maan volgt me,... ik word nog steeds aanschouwt...

Stoplichten bij de Spanjaardslaan, sportvelden, Blauwe Brug,
...langzaam,...heel langzaam komt het daglicht terug...
Een zijstraat, een rotonde, die ik van de verkeerde kant op zal rijden,
omdat er nu toch nog geen ander verkeer is om te mijden...
Bestemming bijna bereikt op een paar meters na,
voor ik op de Blekersvaartweg sta...

De maan mag nu gaan slapen,... heeft zijn taak volbracht...
ik vertel hem het volgende als hij me een knipoogt geeft en stiekem lacht...
"Dag maan, de nacht is voorbij, je mag nu gaan...
tijd dat de zon je plaats inneemt en boven aan de hemel komt te staan...
Dag maan, ik zie je weer bij je wederkeren, vannavond tegen een uur of negen,
... jou als beschermer te hebben, ... het is een zegen..."

Summer ending

Sprieten helmgras die buigen in de wind, liggen gaan,
witte schuimkoppen die op de golven staan...
Een vader en zoon, joggend op de boulevard, de vader die achter raakt...
een bruidspaar op het strand, waarvan foto's worden gemaakt...
Ik vraag me af hoe het voor hen zal zijn,...later...
de zon weerspiegeld in het water.

Observerend wat er om me heen gebeurd en op het strand beneden mij,
besef ik dat niemand langs de vloedlijn alleen loopt, allen hand in hand, zij aan zij...
Nooit zag ik de horizon die zo scherp afstak tegen de lucht,
ik kijk naar een vlinder, volg haar tijdens haar vlucht.
Kijk hoe ze zich verplaatst, haar weg zal kiezen...
tot het moment dat we elkaar uit het oog verliezen...

De zomer, zij heeft dit jaar gemist de boot,
haar kans verkeken, ... bloed nu langzaam dood.
Met de paar laatste stuiptrekkingen die zij zal maken,
zal dit seizoen te snel ten einde raken...
Weemoed overvalt me, om iets wat ik wilde, maar wat nooit is geweest...
de kansen die ik had maar niet greep, die betreur ik nog het meest...

Schoenen uit, met bloete voeten op de stenen,
... het zand nog kriebelent tussen mijn tenen...
... Denk ik aan de kostbare herinneringen die ik niet heb kunnen maken,
die nu in de vergetelheid zullen raken...
Ik wil ernaar toe, naar die oneindigheid van de lucht,
net als die vlinder tijdens haar vlucht...

Tussen werkelijkheid en dromen....

Ken je dat gevoel,... net voor je ontwaakt,
... dat je niet helemaal wakker bent, maar ook niet meer slaapt?
Dat is het moment,... daar komen dromen tot leven,
kun je je fantasien de ruimte geven...
Terwijl het eigenlijk niet zou kunnen, niet zou mogen,
kan ik geen weerstand bieden, word er in mee gezogen...

Niets is wat het lijkt en niets lijkt wat het is,...
onbewust een onbehaagelijk gevoel; ergens gaat dit mis...
Dat gevoel, ik stop het heel ver weg, laat de stemmen in mijn hoofd zwijgen,
nu, voor deze ene keer, wil ik mijn zin eens krijgen.
Ik houd mijn ogen stevig dicht, sluit alles buiten, toekomst en verleden zijn mij onbekend,
alles dat telt is hier en nu,  alleen maar jij en dit moment...

Het is of ik door je naar een andere dimensie ben meegenomen,
ver weg, naar een onbekende plaats, ergens tussen werkelijkheid en dromen.
Niets kan mij hier raken, hier ben ik veilig,
Jij en ik samen, dit ogenblik, het is me heilig...
Met jou zou ik hier kunnen blijven tot in de eeuwigheid,
maar onze tijd samen is alweer voorbij, bemerk ik tot mijn spijt...

Langzaam lost het op, brokkelt het af, die wereld van mijn dromen,
worden mijn lang gekoesterde verlangens mij 1 voor 1 ontnomen...
Wanhopig klamp ik me er aan vast, niet in staat je nu al op te geven,
om eventjes, heel eventjes nog samen op de grens van dromen te kunnen zweven...
Het is ons niet gegund, hoe ik het ook vermijd,
met een harde, onverbiddelijke klap ben ik weer terug,... in mijn eigen werkelijkheid

Inspiratie

Zittend op mijn favoriete plekje in de tuin of zomaar wat zinloze gedachten,
weersomstandidigheden, observaties of slapeloze nachten...
Geuren, geluiden, mijn gevoel als ik uitkijk over zee,
ik sla ze op in mijn geheugen, neem ze met me mee...
Dingen die me verteld zijn in vertrouwen, of wat anderen beleven,
stuk voor stuk, elk onderdeel, maakt deel uit van mijn leven.

Gedachten die gedeeld worden, door mensen die belangrijk voor me zijn,
soms mijn eigen leven, ook dat zet ik op rijm...
Angsten, dromen, voetafdrukken in het zand,...
lange wandelingen in de zomer, langs de waterkant...
Of die ene persoon, die je zou willen helpen maar niet weet hoe,
stuk voor stuk, elk onderdeel, voeg ik aan Mijn Wondere Wereld toe...

Voordat de nacht voorbij is ...

Het is donker om me heen, ik kijk en staar er naar...
de zwarte oneindigheid, zwart hier, zwart daar...
Ergens rode cijfers, onderbrekend,... in het zwart zie ik ze staan,
langzaam, ...oh zo langzaam, zullen zij veranderen gaan
Van 01.00 werd het later, 03.00 ging aan me voorbij,
nu is het 03.33, drie keer drie , op een rij...

Voordat de nacht voorbij is, de dag eindelijk kan beginnen,
zal de dageraad eerst het zwart moeten verdringen.
Als de zon straks zal ontwaken, haar licht langzaam over mijn wereld zal werpen,
zal het geluid van krijsende meeuwen gaan verscherpen.
Dan zal ik weten, zelfs zonder naar de rooie cijfers te turen,
dat deze nacht voor mij nog zo'n negentig minuten zal gaan duren

Negentig minuten,... keer zestig, vier-en-vijftig-honderd seconden nog te gaan,
voor het tijd is om op te staan...
Ze tikken voorbij en, toch een beetje tot mijn spijt,
zullen zij hun weg vinden naar de verleden tijd...
Beginnend met aftellen onderdruk ik een gaap,
... en val eindelijk toch nog even in slaap...

... In de wolken ...

Stapelwolken, sluierwolken of enkel witte strepen tegen een zijde zachte blauwe lucht,
wolken van bovenaf gezien, als in vogelvlucht...
Wolken aan een loodgrijze hemel, van elke kleur beroofd,
... onweerswolken, in mijn hoofd ...
In de ochtend, in de avond, midden op de dag, een etmaal lang,
... bij zonsop- en bij zonsondergang ...

Wolken die de maan weerhouden om over mij te waken deze nacht,
... geen 'man in the moon' die naar me lacht ...
Geen sterren om me gerust te stellen, ik ben zo verward,
boven mij de oneindigheid,... tot in de verste verte zwart.
De sterren, de maan, ze zijn als mijn vrienden, zonder iets te hoeven zeggen,
weten zij mijn angsten te weerleggen ...

Wolken, ze zijn er voor mij, ze zijn er voor jou,
tegen die achtergrond van helderblauw.
Boven een voorbij razend landschap, gezien vanuit de trein,
ik bekijk ze,... bestudeer ze, vormvast lijken ze niet te zijn.
Hoe dichter ik bij mijn bestemming kom,
hoe meer plaats zij moeten maken voor de zon ...

Wolken die ontbreken, slechts de zon in het blauw, het lijkt perfect misschien,
maar ik mis die wolken, wil ze terug, ... ik wil ze zien ...
Wolkenloos mist de lucht zijn diepgang, heeft geen inhoud, verteld me geen verhaal,
... zonder wolken, zo leeg, zo eenzaam en zo kaal ...
Jij bent als die ontbrekende wolken, dus weet dat ik aan je denk, ... je mis...
... en dat elke dag zonder jou, weer een dag teveel zonder jou is ...

Just a rainy day ...

Stormachtige, troosteloze, sombere, donkere, grauwe dag,
dat ik enkel grijze wolken zag.
In mijn verbeelding hadden we het zomerseizoen al achter ons gelaten.
terwijl we nog niet eens halverwege zaten...
Onder het geweld dat de storm wist te maken,
hoorde ik het huis om me heen steunen, piepen, kraken...

Waar de zon had moeten staan om me voor zwaarmoedigheid te behoeden,
bevonden zich toen donkere wolken om mijn gedachten te beinvloedden.
Mijn gedachten waren als de wolken, gingen jachtig aan me voorbij,
niemand ermee lastig vallen, mijn gedachten zijn van mij...
Me dit voorgenomen,...en omdat ik het had beloofd,
vulden de wolken elk plekje, dat nog leeg was in mijn hoofd...

Mijn gedachten nam ik met me mee terwijl de tijd verstreek,
de dag door, de nacht in, die een eeuwigheid te duren leek...
Draaien, denken, ... dromen die onverklaarbaar bleken...
wolken die zich gewonnen gaven, uiteindelijk bezweken...
Want net toen ik dacht dat het niet erger kon,
zag ik, door een kier van het gordijn, een straaltje van de zon...

Voor Isa ...

... Niets maakt dit goed, niets kan deze

 pijn verzachten...

maar weet dat jij deel uitmaakt van

 vele gedachten...

Papa houd je handje vast, mama die je voor

de laatste keer kust,...

het vechten is voorbij,... dag klein wonder,

lieve Isa,... vind je rust ...

Als dromen geen dromen meer zijn...

Wat als het leven een sprookjesboek was, en de prins op het witte paard zou bestaan,
... dan zou het leven toch ook niet, zomaar over rozen gaan...?

Wat als dromen geen dromen meer zijn maar aan werkelijkheid gaan grenzen,
... je deze niet kan realiseren hoe graag je het ook zou wensen...

Wat als je meest wel-overwogen keuze de verkeerde is gebleken,
... al heeft het destijds, eerlijk waar, de juiste keus geleken...

Wat als vannacht de sterren niet aan jou hemel staan,
... enkel en alleen, hoog boven je de maan...

Dan probeer je het beste ervan te maken, bekijkt het niet te zwart...
en luistert je naar je eigen stem, heel diep in je hart ...

Wat als ...

Zij...

Waar zij vandaan komt kun je het nog horen,
de geluiden van de stad, die haar nu lijken te storen.
Waar verstikkende warmte blijft hangen tussen huizen en gebouwen,
mensen als haar zullen benauwen...
Waar haar hoofd lijkt te ontploffen, ... overloopt,
... van alle problemen die zich daar hebben opgehoopt...

Waar geen blad zich verroerd, windstil als het is,...
voor sommigen heerlijk, ... voor haar een gemis...
Waar haar huid klam aanvoelt van de transpiratie,
alles bij elkaar zorgt voor frustratie.
Waar zij zichzelf altijd kon vinden, maar wat zij nu ontvlucht,
...naar waar de wind is, ...de blauwe lucht...

Ze vertrekt in westerlijke richting, naar de kust,
...daar is de ruimte, ...daar vind ze rust...
De wind, hij pakt haar bij de hand, voert haar met zich mee,
daar ruikt ze het al, de zilte geur, komend vanaf zee.
Voor even kan ze het loslaten, ontspant en ze geniet...,
daar,... heel even, van alle elementen die deze dag haar biedt.

Ze kan zich beter tegen de onrust in haar hoofd verweren,
daar waar ze zich niet aan de geluiden van de stad hoeft te irriteren...
Het licht, het dimt langzaam, van een dag die zijn einde bereikt heeft,
daar kijkt ze toe hoe de zon in zee zakt, zich gewonnen geeft...
Ze gaat terug naar het begin, zucht tevreden, en gaat staan,
daar bedenkt ze, de sterren tellend, ik ben niet voor niets gegaan...

I'm flying high: ... defying grafity...

Sommige dingen zal ik gewoon nooit begrijpen, neem een voorbeeld aan vliegen, wij zijn niet gemaakt om te vliegen, anders waren we wel met vleugels geboren, dat is mijn mening! Als ik dan ook ga vliegen heb ik per definitie last van klamme handjes en buikpijn... Het vliegen zelf vind ik nog niet eens zo heel erg, het is meer het opstijgen en dalen, ... en laat dat nu ongeveer het enige zijn wat je doet op de route van Schiphol naar London Heathrow!!

Het toneelstukje dat wordt opgevoerd ten behoeve van de veiligheid vind ik ook nooit zo'n succes... Als je de interesse van het cabinepersoneel ziet bij het opvoeren hiervan dan hoop je toch in godsnaam niet dat jouw leven van hun afhankelijk zal zijn. Ik snap dat het routine is, een noodzakelijk ding, maar zelfs de gemiddelde cassiere bij Albert Heijn doet haar werk met meer enthousiastme naar mijn idee... Vanaf stoel 18B aanschouw ik het allemaal...Als eerste: de seatbelt, leuk, maar als er echt iets heftigs gebeurd dat stelt zo'n seatbelt toch eigenlijk niets voor?? Zelfs in de auto zit je beter ingesnoerd... "Als de cabinedruk wegvalt... bla bla bla... normaal blijven ademhalen..." ik denk dat de helft van de passagiers aan het hyperventileren is op het moment dat dit daadwerkelijk het geval is, maar toch vriendelijk dat ze het er even bij zeggen... Het reddingsvest zit onder je stoel,... ik ben altijd geneigd om dat ding al te pakken voor take-off... Alsof ik, op het moment dat het nodig is nog even rustig onder mijn stoel ga zitten peuteren... Vervolgens laten ze je weten hoe het reddingsvest opgeblazen moet worden maar vermelden er bij dat je dit niet in het vliegtuig mag doen, om andere passagiers niet te hinderen... Toch denk ik dat iedereen voor zichzelf kiest op zo'n moment en het lekker egoistich wel doet... maar ach, dat is mij mening...

De take-off,... voor de druk op mijn oren kauw ik altijd kauwgom, mijn mede-reiziger echter, lust geen kauwgom, dus heeft snoepjes, die waar je twee keer op kauwt en dan doorslikt. Dit is op zich geen probleem, het eerste snoepje wordt gepakt als de veiligheidinstructies net klaar zijn, de tweede vijf tellen daarna en tijdens het derde snoepje zijn we nog steeds aan het taxien. Na snoepje vier, vijf en zes krijgen we de melding dat we nog vijf tot tien minuten aan de grond blijven staan omdat er vogels zijn gesignaleerd op de startbaan... Dan moet je toch nog serieus na gaan denken of je genoeg snoepjes over hebt voor het opstijgen! ... Ik houd het gewoon bij kauwgom, snoepjes zijn te ingewikkeld, ik heb zo tenminste een stress-factor minder :-).

Uiteidelijk zijn alle vogels verjaagd en zijn we er helemaal klaar voor,  mijn handen zijn zo klam en opgezet dat ik mijn ringen zelfs met geweld niet van mijn vingers zou kunnen krijgen... Uit het raam kijken als het vliegtuig in de hoogte verdwijnt doe ik niet, dat doe ik pas als we in de wolken zijn. Tussen de wolken voel ik me een stuk veiliger dan als je achterover in je stoel zit gedrukt en de wereld onder je steeds kleiner ziet worden... Ik kan me herinneren dat dit nog veel erger is als je met het vliegtuig uit Edinburgh vertrekt, daar maak je direkt een scherpe bocht tijdens het opstijgen, een geweldig uitzicht over de stad heb je dan, Edinbrugh-castle, The Princess-gardens, Calton Hill, je ziet het allemaal terwijl je op je zij in je stoel hangt,... ik zit echter strak voor me uit te kijken op zo'n moment. "Dit is echt mooi! Je moet even kijken!" Zei mijn mede-reiziger destijds enthousiast... NEE, DAT DOEN WE DUS NIET!!! Maar goed, we zijn nu op weg naar London, geen scherpe bochten dus en eenmaal op hoogte gaat het best goed met me. Dan kan ik zelfs even genieten van het wolkenlandschap om me heen. Helaas blijf je maar heel kort op hoogte want de vlucht duurt maar een kleine drie kwartier. Dat betekend eigenlijk dat, als ik met de trein van Haarlem naar Groningen ga, ik vier tot vijf keer naar London had kunnen vliegen in dezelfde tijd.... Natuurlijk betekent dat ook vier of vijf keer opstijgen en landen... slecht plan dus...

Grappig aan de korte duur van de vlucht is dat het cabinepersoneel best voort moet maken met de drankjes, ik denk dat als je te lang twijfelt wat je wil hebben ze ook gewoon voor je inschenken wat hen het beste uit komt... Terwijl ze nog snel alle afval ophalen gaat het lichtje Seatbelt boven mijn hoofd alweer branden. Ik bereid me voor op het ergste gedeelte van deze vlucht: het dalen... Mijn maag voelt of ik in een kermisatractie zit, en geloof me, ook daar ben ik geen held in. Leuk om te merken is wel dat de persoon die op de derde stoel van het rij 18 zit, het zo mogelijk nog erger vindt dan ik... Zodra je de "boink" voelt van de landing vraagt hij aan iedereen om zich heen:"What's going on?? What's going on??" ... Prettig te weten dat ik niet de enige ben die sommige dingen niet begrijpt...

De geheime doorgang naar mijn dromen....

Regendruppels op een zwoele zomerse dag,
waardoor ik even de blauwe lucht niet zag...
Blijven liggen op bladeren en bloem,
maken blauwer blauw, het groener groen.
De druppels zijn weldadig, de natuur, zij slaakt een zucht,
de geur van de regen, je ruikt het in de lucht...

Met mijn hoofd naar de wolken gericht,
voel ik de regen op mijn gezicht.
Het lijkt of ik tot leven kom,
maar het stopt even plotseling als het begon.
Ik kijk naar beneden, nat gras omringd mijn voeten,
ik bedenk me waar ik heen zou moeten...

De onweer, in de verte nog te horen,
laat zich door de wind verstoren...
Wolken worden weggeblazen, de zon die breekt weer door,
maakt de dag even stralend als ervoor...
De natuur geniet en met al haar macht,
tovert ze nog meer kleur in haar bloemenpracht...

Aarzelend beweeg ik me voort,
in deze wereld die mij niet toebehoord.
Op zoek naar mijn bestemming, dolend in het groen,...
komt het besef dat ik dit alleen moet doen...
Ik wandel verder,... zal er moeten komen...
daar is het... de geheime doorgang naar mijn dromen...

Mijn statistieken...

Het was in de herfst van 2010 toen ik de eerste collumn op Mijn Wonder Wereld plaatste. Na bijna tien jaar niet geschreven te hebben pikte ik dit in de zomer van dat jaar weer op... ergens was ik het kwijt geraakt maar op dat moment had ik het weer terug gevonden. Als een oude vriend die je naar jaren weer terug ziet en waar het nog steeds mee klikt... Zo ging het ook met mij en het schrijven, het voelde vertrouwd... waarom was ik er ooit mee gestopt? Bijna zonder nadenken zet ik het ene onzin-verhaal naar het andere op papier, al zijn er periodes waarin de inspiratie minder is.... Of misschien is de inspiratie er wel maar komt het er gewoon even niet van om ze te verwerken op Mijn Wondere Wereld...

Sinds 23 oktober 2010 mocht ik bijna 1600 lezers verwelkomen in Mijn Wondere Wereld, deel dat door het aantal gepubliceerde collumns en dan kom je gemiddeld uit op 41 lezers per collumn. Dat vind ik dan wel weer leuk om te wetem... Favorieten? .....  De gedichtjes die ik plaats onder de titel "Vandaag..." worden hoog gewaardeerd, http://moppiesbloggie.blogspot.com/2011/05/vandaag-21-mei-2011.html   ,... maar voornamelijk door het vrouwelijke geslacht... Bij de mannen staat het sokken-verhaal bovenaan http://moppiesbloggie.blogspot.com/2011/05/most-curious-case-of-socks.html... de link tussen mannen en de sokken heb ik nog niet kunnen leggen maar zodra ik het weet breng ik jullie op de hoogte.

Wat ik ook leuk vind om te weten, ... naast Nederlandse lezers komen er ook een aantal uit Belgie, de UK, de VS en Duitsland,... en eentje uit Rusland.... Als ik in de geschiedenis van bezoekers kijk zie ik dat er vanuit Rusland 39 keer op Mijn Wondere Wereld is gekeken, dat is hetzelfde aantal keren als de hoeveelheid collumns die ik geplaatst heb. Ik ga er dus vanuit dat dit om dezelfde persoon gaat die mij blijkbaar weet te vinden via yandex.ru, het Google wat wij kennen alleen dan de Russische versie... of zoiets...

De meesten van jullie weten Mijn Wondere Wereld te vinden via FaceBook en Hyves, door de links die ik erop zet, jullie zijn dus al bekenden van mij... Maar waar komt de rest vandaan??? Wie zijn jullie? Wie vind wat leuk om te lezen? Mijn inspiratie om te schrijven is nog lang niet uitgeput maar vertel mij nou eens wat jullie willen dat ik schrijf.... Natuurlijk heb ik een vaste groep lezers waar Jolanda, Vanessa, Brigitte, Gerda en Yrsa in ieder geval onder vallen.... Ik ben altijd weer blij met jullie commentaren Ladies!!! Dank jullie wel! Voor iedereen die ik nog niet onder mijn vrienden kan rekenen... vind me op o.a.FaceBook onder Barbara Zandwijk-van Vliet, ik ben erg nieuwschierig naar jullie.... dat geldt natuurlijk ook voor de mening van de mensen die ik al wel ken...

Als....

Als de vroege ochtendzon je wakker maakt,...
haar straal zachtjes je gezicht aanraakt...
Als de morgen-frisheid zorgt voor een tinteling op je huid,...
de blauwe lucht deze nieuwe dag inluid...
Als de papavers in de berm je begeleiden, buigend in de wind,...
ook zorgen dat je vandaag de weg naar je bestemming vind...

Als bloesem-bomen in het voorjaar weer tot leven komen,...
je blijft geloven in je eigen dromen...
Als je beseft dat wat er ook met je mag gebeuren,...
er zijn altijd mensen die meer hebben te betreuren...
Als je s'avonds nog even kan genieten van de laatste straaltjes zon,...
is ook dit verleden tijd, is deze dag weer om...

Als sterren stralend aan de hemel staan, speciaal voor jou,...
in het ongrijpbare universum van donkerblauw...
Als de maan je ter afscheid van vandaag een knipoog geeft,...
heb je deze dag niet voor niets beleefd...
Ik denk dat je dan met recht zeggen mag:
"Vandaag was het een mooie dag..."

Daddy's Poem

Het was vroeg,... het voorjaar was nog jong,
toen ik hoog boven de grond mijn leven begon...
Aan mijn tak, we waren met velen,
was ik genoodzaakt de eerste zonnestralen te delen.
Als knop nog, maar klaar om te ontwaken,
en mijn reis naar volwassenheid te maken...

Tijd verstrijkt..., de maartse buien, de wisselvalligheid,
hebben me op de warmte van de zomer voorbereid.
Ik? ... Ik ben in de kracht van mijn leven,
groot en groen, met zuurstof om te geven...
Schaduw heb ik om te delen,
ben zo een plezier voor velen....

Weer een wisseling van seizoen,
ik ben nu danig uit mijn doen...
Ik voel mijn kracht verdwijnen, voel dat het gebeurd,...
terwijl wij van groen naar geel zijn verkleurd.
Een dezer dagen, velen hebben het al gedaan,
zal ook ik mijn weg naar beneden gaan...

... Mijn tak zal leeg zijn, eenzaam, verloren en kaal,
als ik dwarrelend naar beneden afdaal...
Ik... weemoedig om het seizoen dat ik verloren ging...,
verdord, vertrapt en rottend besef me maar 1 ding...
Ik? ... Ik heb mijn bestaan op moeten geven,
maar met het vroege voorjaar begint ook weer het nieuwe leven...

Vandaag... 04 juni 2011

De zon, de wind, verlaten stranden,
de geur van kaarsjes na het branden...
Donkere wolken die oplossen, ... verdwijnen,
een regenboog die als bij toverslag lijkt te verschijnen...
Buiten zitten, starend, tot de schemering de dag heeft ingehaald,
Engelse boeken lezen, want ik houd niet van vertaald...

Idyllische witte wolkjes tegen een achtergrond van blauw,
fietstochtjes in de vroege ochtend-kou...
Met blote voeten aan de vloedlijn staan,
mijn gedachten op papier zetten, ze de vrije loop kunnen laten gaan...
Luisteren naar goede teksten, op muziek gezet...
Schone lakens, net gewassen, lekker ruikend, op het bed...

Onstuimige herfststormen, de bladeren door de lucht zien waaien,
in het voorjaar viooltjes zaaien...
Narcissen, kopjes thee, de ochtend zien ontwaken,
sprookjes, waarin ik mijn geloof liever niet kwijt zou raken ...
Mensen bij wie ik mezelf kan zijn, zoals ik ben,
zijn slechts een paar voorbeelden die ik ken...

Bovenstaande dingen, allemaal favorieten van mij,
maken me op elk moment kleine beetjes blij....

De trein naar mijn verleden...

Terwijl het landschap aan me voorbij flitst en de kilometers tussen mij en mijn eindbestemming gestaag minder worden heb ik het idee dat ik ruim vijftien jaar wordt terug geworpen in de tijd. Anderhalf jaar per 20 kilometer ongeveer... Steeds iets jonger, ...steeds iets onschuldiger,... steeds meer het meisje dat ik vroeger was... Het meisje dat nog in sprookjes geloofde en iets minder cynisch was de de persoon die dit schrijft...

Vannacht zal ik slapen in het de kamer waar ik al 16-jarige droomde over mijn toekomst... Mensen van 30 jaar en ouder? God wat leek dat ver weg,... een andere wereld... Nooit heb ik me afgevraagd hoe het zou zijn om als 33-jarige in de trein naar het verleden te zitten met een pen in de hand en een kladblok op schoot. Laat staan dat ik me bedacht hoe die persoon zich zou voelen... Vannacht zal ik op mijn rug naar het plafond in het duister liggen staren in mijn grijs-wit-en-roze-meisjeskamer. Ik zal me afvragen wat er mis ging... Waar zijn de dromen van het meisje van 16? Waar is het sprookje? Wellicht werd ze volwassen en verloor ze haar geloof hierin, net zoals in Sinterklaas... Misschien nam het leven zelf de overhand en ging zijn eigen gang,... zonder rekening te houden met de dromen van het meisje. In die kamer, in HAAR wereld, voel ik me weer als vroeger,... alsof ik morgenochtend mijn schooltas zal pakken en me haast naar de voordeur omdat ik te laat ben opgestaan en samen met Sylvia naar school zal fietsen...

De trein naar mijn verleden komt vanaf Haarlem en heeft me ondertussen tot voorbij Zwolle gebracht, vanaf daar stopt de trein op elk station: Meppel, Hoogeveen, Beilen, Assen, Haren en uiteindelijk Groningen... Om 21.00 zal ik aankomen in mijn verleden,... en toch... Buiten HAAR wereld, die kamer, is er veel veranderd... Het Groningen dat van mij was is er niet meer, is ook ouder geworden, ...veranderd.... Het Groningen uit mijn herinnering ..., dat is HAAR Groningen. Mijn Groningen .... verleden tijd...

Vlak voor het bereiken van mijn eindbestemming kijk ik naar buiten,... Ik ben verbaasd... Niemand anders in de trein naar mijn verleden lijkt dit waar te nemen, maar buiten verschijnt als bij toverslag een regenboog. Alsof Groningen mij een teken geeft, me niet is vergeten... "Hallo Barbara, welkom terug..."
Met een glimlach op mijn gezicht en het gevoel dat die regenboog speciaal voor mij verscheen stap ik even later uit op perron 2B. Bestemming bereikt....

Vandaag ... 21 mei 2011

Hel'dre blauwe lucht boven mijn hoofd,...
... de wind, de zon,... zoals beloofd...
Zeewater, koel... opspattend tegen mijn benen,
zand dat kriebelt tussen mijn tenen...
Met de golven als meest overheersend geluid,
voel ik de warmte branden op mijn huid...

Al lopend langs de waterkant,
laat ik sporen achter in het zand.
Weldra echter,.. door golven belaagd,
zullen mijn voetafdrukken worden weggevaagd.
Zomaar zonder enige reden,...
zullen zij deel uit gaan maken van het verleden...

Zeilbootjes, de wind die voert hen mee,
zijn slecht kleine driehoekjes op zee...
Bestemming onbekend kijken zij niet om,
zonder twijfel,...koersend naar de horizon...
Het verleden... ik laat het nu met rust,...
... keer mijn rug toe naar de kust..

Voetstappen landinwaarts gericht,...
...omdat daar mijn verdere leven ligt...
Steeds doelbewuster zullen mijn stappen gaan,
om met beide benen in de toekomst te staan...
Hoe die er uitziet... ach,.. latere zorgen,...
voorlopig kijk ik niet verder dan de dag van morgen...

The most curious case of..... socks!

Ergens bevind zich een hele andere wereld, ...een wereld waar de meesten van ons geen weet van hebben,...misschien ook niet willen hebben... Deze wereld bevind zich ergens in het proces van wassen en drogen. Terwijl ik hier met de laptop op mijn schoot zit zie ik een regendruppel aan de andere kant van het raam op de tegels uit elkaar spatten, er volgen meerdere en de grijze tegels kleuren zwart. Ondertussen denk ik na over 1 van de grootste irritatiepunten allertijden: juist ja...sokken!!

Alle sokken die bij de was liggen gaan de wasmachine in, dat zou dus een even aantal moeten zijn, ik bedoel... er zijn geen dagen dat ik maar 1 sok draag ofzo...Na een uurtje in de wasmachine en daarna nog zo'n anderhalf uur in de droger lijkt het echter altijd zo te zijn dat er tenminste 1 sok voor zijn eigen leven heeft gekozen,... gewoon omdat hij geen zin meer heeft om sok te zijn... Maar waar gaan de verdwenen sokken heen?? Ik denk naar De Geheime Wereld van de Lost Socks... ik bedoel, ze moeten ergens blijven... Vervolgens blijf ik hier zitten met een hele berg Single Socks, let wel, Single Socks zijn niet onderling aan elkaar te koppelen, ondanks dat hier voornamelijk zwarte sokken in huis worden gedragen is de ene net iets valer dan de andere, heeft een andere boord of is meer gekrompen dan een andere Single Sock. Misschien zijn ze gewoon happy single? Tja da's best leuk maar ik krijg er geen warme voeten van. Misschien moet ik alle Single Socks nog een keer wassen en vinden ze dan wel de doorgang naar De Geheime Wereld van de Lost Socks en kunnen ze daar gelukkig worden met hun 'match' die hen al voor ging...

Naast de Lost Socks en de Single Socks heb je ook nog de sokken die besluiten om niet langer als stel samen verder te willen. Dan blijkt er plotseling een gat in 1 van hen te zitten,... had de wasmachine honger? Zat de sok klem in de doorgang naar De Geheime Wereld en heeft hij het net niet gehaald? Heeft zijn partner genoeg van hem? Huwelijkscrisis? Weer een aanwinst voor de stapel Single Socks in ieder geval...
Dan heb je nog het maken van de sokkenbolletjes, doe dit bij voorkeur bij daglicht, anders heb je kans dat je sokken krijgt die vreemdgaan. Dat je s'ochtends de sokken aan je voeten trekt en denkt: "Iets klopt hier niet...", dan blijkt de ene sok 3 centimeter langer te zijn dan de ander, of de ene is veel vaker gewassen en is bijna grijs in plaats van zwart... Uiteindelijk vinden deze sokken hun match wel weer, want er ligt ergens in de la natuurlijk nog zo'n setje, tenzij ik die ook weer verwisseld heb met een ander paar.... En zo kunnen we nog heel lang speculeren over The most curious case of socks... De regen is gestopt inmiddels en ik zie zelfs kleine stukjes blauw tussen de stapelwolkjes... Tijd om de sokken met rust te laten en boodschappen te gaan doen...

My cup(s) of tea

Wakker worden?? Dat is niet zo'n heel groot probleem voor mij, negen van de tien keer ben ik voor de wekker wakker en als het echt problematisch wordt dat doet een halfuurtje fietsen in de vroege ochtend met mijn Ipod op wonderen. Het enige wat ik echt nodig heb s'ochtends is mijn kop thee. Thank god for my cup of tea!!! Wat zou ik zonder moeten?

My cup of tea komt in verschillende varianten, morgenochtend rond de klok van 06.30 bijvoorbeeld is het de sinaasappel-thee-met-een-zoetje-in-een-rood-wit-kartonnen-Perla-bekertje-op-mijn-werk-variant. Van de week bij de kapper was het de veel-te-sterke-in-een-kop-met-schotel-variant... Zo'n kop thee waarbij je je gezicht in de plooi moet houden omdat anders iedereen ziet hoe vies je het vindt. Gelukkig is de inhoud van een kopje-met-een-schotel slechts iets van 150 ml. Vier slokken en je bent er doorheen, dapper blijven glimlachen en in 1 keer achteroverslaan werkt het beste in zo'n geval...

Kop-en-schotel..... Jeez, waar zie je dat nog behalve bij Opa en Oma uit Groningen...? Ik word er altijd een beetje zenuwachtig van. Het kopje begint bij mij al te stuiteren zodra ik het schoteltje vast pak, je kent het wel, ... zo'n onheilspellend geluid van aardewerk dat tegen elkaar aankomt.... Duidelijk niet my cup of tea, met alle respect voor Opa en Oma natuurlijk. Mooie, sierlijk beschilderde kopjes zijn gewoon niet aan mij besteed. Geef mij liever een grote beker van een paar euro bij de Xenos vandaan. Hier in huis wordt thee gedronken uit een Mickey Mouse beker en uit een paarse 'soepkom' met witte stippen. In beide past de inhoud van ongeveer drie Opa-en-Oma-kopjes. Een enkele beker volstaat vaak ook voor een heel dagdeel, en waarom zou je dan moeilijk doen met drie kopjes?!

Bij Paps en Mams drink ik nog steeds thee uit dezelfde beker als toen ik er dertien jaar geleden uit huis vertrok. Jeugdsentiment! Door de jaren heen moet de beker een keer op de grond zijn gevallen want er mist een schilfer aardewerk aan de bovenkant, vlak boven de walvis die erop staat... Ondanks dat staat hij nog steeds in de kast,... inmiddels wel steeds verder naar achteren verbannen, maar ja,... ik kom natuurlijk ook niet dagelijks voor een bakkie langs bij Paps en Mams. Toch grappig om zo een stukje vroeger terug te vinden...

My favorite cup of tea?? Op een stormachtige herfstdag als je de wind om het huis hoort waaien, dan lekker op de bank te kruipen met een goed boek of filmpje, het liefst nog een dekentje over mijn benen en thee in, inderdaad, de paarse-soepkom-met-witte-stippen... Gewone thee met twee zoetjes en melk of kaneelthee.... of rozenbottelthee uit Duitsland, omdat het daar veel goedkoper is dan hier... Of op dagen als vandaag, wanneer de zon al vroeg wakker is,... op blote voeten, in mijn, in de haast aangeschoten, zwarte sweatpants en shirt en met nog warrige haren loop ik dan de tuin in en ga in het hoekje bij de rode Acer zitten. Voor bijna niemand zichtbaar vang ik daar de eerste zonnestraaltjes van de dag op,... en wat die dag ook brengt, het begin ervan is heerlijk... just me and my cup of tea...

Dramatisch geval: ik...

Soms vraag ik me af hoe het mogelijk is...als mensen zich herkennen in wat nog komen gaat: PLEASE let me know! Heb het gevoel dat ik hier alleen in sta namelijk...
Ik kreeg in het begin van de avond een berichtje: of ik de baterij van het fototoestel op wilde laden. Op zich geen probleem, ... wil ik best doen, maar waarom kom ik altijd alle opladers tegen behalve degene die ik moet hebben?!?

In het bezit zijnde van 3 camera's van allemaal hetzelfde merk, hebben wij ook drie opladers met, jawel, allemaal hetzelfde naampje erop. Nog geen probleem, als ze allemaal op dezelfde plek liggen kijk ik gewoon waar de baterij in past en klaar. Hier gaat het fout... De oplader kan zich in 1 van de 5 lades bevinden van de kast die zich momenteel aan mijn linkerkant bevind. Deze lades bevatten alle 5 een wirwar aan kabeltjes en snoertjes van... naja.... van wat niet eigenlijk. Opladers van telefoons die het in de prehistorie al niet meer deden, baterijopladers, oude telefoons en ik kom zelfs nog mijn oude compactcamera nog tegen, je weet wel, zo eentje waar je een fotorolletje in moet stoppen, ook uit het stenen tijdperk denk ik... Natuurlijk kom ik de gezochte oplader niet tegen, om tot deze conclusie te komen heb ik echter wel een kwartier verhit lades open en dicht gegooid om vervolgens mijn zoektocht weer bij de bovenste la te hervatten. Ook na inspectie twee geen baterijoplader,  wel heb ik de oplader van mijn Ipod terug gevonden, hoera(!!!), die kon ik van de week op mijn manier niet vinden. Naar beneden, mijn Ipod halen en oh ja, nu weet ik het weer waar de oplader voor het fototoestel ligt,... die heb ik van de week voor het laatst gezien toen ik die van de Ipod zocht. Beneden dus!!!

Weer boven doe ik de stekker voor het opladen van fototoestel en die van de Ipod in het stopcontact. Oh shoot!!! Telefoon moet ook opgeladen worden... hmmm,... die aan de andere kant van het bed maar inpluggen dan... Dat ik mijn been openhaal aan de hoek van het bed terwijl ik daar omheen loop is slechts een detail... maar waarom heb ik de pleisters nou weer beneden opgeborgen?!?

Me, Myself and I...

Ik leef mijn leven, in Mijn Wondere Wereld,... ik weet hoe ik denk, ik weet hoe ik reageer,.... okee soms kan zelfs ik er geen touw aan vast knopen maar van iedereen denk ik dat ik mezelf nog het beste begrijp. Heel soms tref ik iemand die mij ook lijkt te begrijpen, dat is best eng, want het liefst wil ik niet dat iemand mij begrijpt, of mij op die manier kent dat ik mezelf ken ... Voor de mensen die mij niet kennen, hier een kleine handleiding:

Ik leef in mijn eigen Wondere Wereld, de Wereld daarbuiten, en de mensen daarin, tja, die houd ik in eerste instantie het liefst op afstand. Ondanks dat ik je niet de oren van je kop klets heb ik best wel wat te zeggen, ik zal alleen niet zo snel mijn mening geven tenzij er om gevraagd wordt. Vriendjes maken op FaceBook of een andere sociale media?? Ik zal het initiatief aan jou laten, ik vind het veel te genant om zelf een uitnodiging te sturen en daar geen antwoord op te krijgen. Dus kies ik voor de veilige manier, altijd... dat ik hierdoor een hoop dingen mis, ja dat weet ik... toch heeft bovenstaande manier mijn voorkeur. Zit ik mezelf dan niet ontzettend in de weg?? Oh ja, regelmatig... Maar ach... na 33 jaar leer je er vanzelf mee leven,... of tenminste iets wat er op lijkt. Onthoudt dat als ik niets zeg, het niet betekent dat het me niet intresseert, praten is gewoon niet zo mijn ding,... ik schrijf liever...

Vandaag ... 24 april 2011

Hoe ik hier ben gekomen weet ik niet meer,
probeer het me te herinneren, keer op keer.
De wind die met mijn haren speelt,
de zon die haar stralen met mij deelt.
Teruggetrokken in het nu en hier,
zet ik het volgende op papier;

Ergens hoog boven mij; meeuwen krijsend in de lucht,
ik, starend over zee, mijn realiteit ontvlucht.
Bij iedere ademtocht die wordt gemaakt,
is het of de zee over mij waakt.
Ik adem in en de golven komen op me af,...
...en terug... of het uitademen hen een duwtje gaf...

De wind, komend van zee, neemt toe,
aanschouwt zwijgend wat ik hier doe.
Achter de horizon, ver weg, slechts een vage lijn,
lijkt een andere dimensie te zijn...
Windstil, vrij van alles, als dat kon,
ging ik daarheen, die horizon...

Als net ontwaakt knipper ik met mijn ogen en zucht,
tegen de blauwe felheid van de lucht.
De zon, het is of zij een tweelingzuster heeft,
die in de weerspiegeling van het water leeft.
Altijd samen, hand in hand,
gade geslagen vanaf de waterkant.

Aan het strand, nog geen paar stappen bij mij vandaan,
zou ik het liefst met blote voeten in de branding staan.
Het is er druk en ik blijf dus hier, ... anoniem,...
observerend, maar slechts voor weinigen te zien.
Voordat ik me aan de laatste stappen waag,
aanschouw ik nog even het aanzicht van vandaag...

Mijn Wondere Wereld van vandaag

Door de gordijnen zie ik de zon met een lach,
heel vroeg in de ochtend, deze dag...
Naar de tuin en zittend op een bankje daar,
neem ik alle dingen waar...
De gele bloempjes bewegen op de wind,
het eerste onkruid tussen het grind.
Buurkinderen hoor ik, spelend op straat,
een slak die zijn spoor op de tegels achter laat...


De Acers tegenover mij lijken uit hun winterslaap te ontwaken,
...de knoppen die plaats voor blaadjes maken.
Bloesemblaadjes sneeuwen op mij neer,
...elke windvlaag, keer op keer...
Ondanks alles dat is en is geweest,
vandaag is het een beetje feest,...
Of het leven geen morgen kent,
geniet ik even van dit moment.


Heerlijk zoals deze dag begon,
Budha's badend  in de zon...
Weg-dromend met mijn ogen dicht,
zit ik in het vroege lente-licht...
Boven me, geen wolkje aan de lucht,
dus besluit ik met een zucht...
Als deze dag eindigd zoals het moet,...
than "Life can still be good"...

Spring is in the air....

Niet te geloven, als sinds enkele dagen ruik ik de lente in de lucht, heb ik de neiging om bossen narcissen te kopen voor gezelligheid in huis en kan ik, ondanks dat ik tot zes uur moet werken, met licht naar huis fietsen... Ik hou van het voorjaar!!!! Crocussen in het park vlakbij het station, daar worden we vrolijk van! Ik mis alleen de narcissen nog in de berm bij de Dreef/Spanjaardslaan op weg naar mijn werk, dan is het feest compleet! Ik wist zelf niet beter dat dat de lente altijd op 21 maart zou beginnen... hier blijk ik toch ernstig de mist in te gaan. De meteorologische lente begint namenlijk al op 1 maart, en duurt tot 31 mei. Astronomisch gezien begint de lente of op 20 maart, of op 21 maart... Say what??? De lente begint als de dag en de nacht even lang zijn, ontdek ik na wat gegoogle... en op het noordelijk halfrond is dat rond de 20e maart. Dit verschilt echter per jaar. Vorig jaar begon het voorjaar op 20 maart, om 18.32 uur precies. De laatste keer dat het op 21 maart viel was in 2007 en dit jaar,.... ook dit jaar komt de lente een dag later, om 0.21 uur op 21 maart zijn we van de winter verlost!! Halleluia, Praise the Lord!!!

Onvermijdelijk met de komst van deze eerste lentedag komt ook mijn 33e verjaardag. Altijd heb ik dit een bijzondere dag gevonden omdat ik niet beter wist dan dat mijn ouder worden samen ging met de seizoenswisseling. Naja, helaas... hoewel; ach ...misschien is 21 maart ook wel een hele bijzondere dag omdat het toevallig mijn verjaardag is! Eerste lentedag of niet! :-)

Stormy nights...

Terwijl de wind buiten raast, piept, kreunt en steunt het huis deze nacht onder het natuurgeweld. Het huis is al oud, al meer dan een eeuw en heeft de wereld zien veranderen in die afgelopen ruim 100 jaar. Niet alleen zag het huis de wereld veranderen, maar ook zijn bewoners,... hun levens en hun gedachten. Het huis heeft mij leren kennen in de afgelopen acht jaar dat ik er woon en ik heb het huis leren kennen, ik ken het kreunen van het huis op een stormachtige nacht, ik ken het kraken van de derde traptrede van boven. Ik weet dat ik tegen de achterdeur moet schoppen eer deze mee wil werken en dat de voordeur klemt bij warm weer. Ik weet uit hoeveel vreselijke groene tegeltjes de badkamer bestaat en ik weet dat de douche nooit helemaal de juiste temperatuur heeft. Het gat in de muur in de woonkamer, de kleine beschadigingen aan de kast die bijna niemand ziet behalve ik,... de vlekjes in de zwarte vloerbedekking...de gebarsten tegel in de keukenvloer... Ik ken de eigenaardigheden van het huis, het huis kent de mijne.

Deze nacht zie ik de wekker verspringen op 03.33, net zoals ik dat gister zag,... en de nacht daarvoor,...en ook de nacht daarvoor. Ik denk aan de mensen die ook wakker zijn deze nacht en hoop dat ze weten dat ze niet de enige zijn... Dat er iemand is die aan hen denkt,... rond de klok van drieen op deze nacht...

Wat mij s'nachts bezig houdt...

Als ik alleen moet slapen omdat Vriendje druk en belangrijk is met werken, dan is het stil in huis, ...als ik dan niet kan slapen luister ik naar de geluiden van buiten en probeer ze te traceren, zo ook deze nacht van zaterdag op zondag eind januari...: een auto die te hard door de parallel-liggende winkelstraat rijdt, ergens een hond die blaft, de voetstappen van een passant die zich op dit midder-nachtelijke-uur nog buiten bevind, het buurmeisje dat een enge droom heeft gehad, een belletje,... Een belletje?!.... Ja dat klopt, als een soort kattebelletje, alsof een kat vlak onder het raam langs loopt en je door de beweging het belletje hoort. Iedere keer als ik wakker ben en lig te draaien hoor ik dit belletje, ik vraag me af hoeveel katten-met-belletjes we in de buurt rond hebben lopen, en of die katten dan niets beters te doen hebben dan mij wakker houden op dit uur van de dag...

Zondag,...vandaag was ik het bed aan het verschonen,...En ik moet tegeven dat ik een fout heb gemaakt, ik moet me bij deze verontschuldigen tegenover alle katten die ik in de loop van de afgelopen weken heb vervloekt...  Geen "kat met een belletje" die het ontraceerbare geluid veroorzaakt maar de ritssluiting van ons 4-seizoenen dekbed!!! Twee delen dekbed zitten aan elkaar vast door middel van een rits. De sluiting die tegen de rits aanslaat is wat ik al die tijd hoorde,... vandaar dat iedere keer als ik me omdraaide.... oooohhh, ik voel me opeens erg onnozel en dom...

Tja, naja,... Stil blijven liggen voortaan dan maar, of me gewoon niet meer ergeren aan het "belletje"... , of gewoon gaan slapen,... dat is misschien wel de beste optie...Terwijl ik op mijn rug ga liggen en in de duisternis staar wacht ik op het geluid dat ik het liefst wil horen,... de buitendeur die dicht slaat achter Vriendje als hij weer thuis komt...

My strange case of Dr. Jekyll & Mr. Hyde

Soms twijfel ik aan mezelf, zou ik bijna denken dat ik een vorm van schizofrenie heb... Ik heb de vreemde gave om binnen enkele seconden een totaal andere persoonlijkheid te creeren, als een blad aan de boom om te keren... Mijn glas van half vol, half leeg te laten worden, in plaats van de zon na de regen alleen maar grijze wolken te zien, ... zowel Jekyll als Hyde te zijn,...alleen dan zonder de moorden en de drankjes natuurlijk...

Mijn Jekyll-kant is vrolijk en gezellig, vind het leuk om te bakken en te koken, creatief bezig te zijn, Vriendje te plagen en zingt ontzettend vals mee met bijna elk willekeurig liedje op de radio. Mijn Hyde-kant is mijn sombere alter ego dat stil en achterdochtig is, de moeilijkste weg kiest, voor weinig reden vatbaar is en slecht slaapt. Ondanks dat Dr. Jekyll de overhand heeft is Mr. Hyde altijd aanwezig, als een schaduw... Nooit kan ik hem van me losmaken want ik ben altijd achterdochtig voor wat komen gaat. Er zijn momenten dat ik Mr. Hyde de overhand voel nemen, dat begint met een onheilspellend gevoel in mijn buik. Mr. Hyde is sterker dan Dr. Jekyll en verslaat hem met beide handen op de rug. Voor Jeckyll is het moeilijk om terug te komen en zijn revange te nemen als de donkere wolken eenmaal samenpakken. Uiteindelijk, met de komst van het daglicht verdwijnt Mr. Hyde, ... net zoals de zon hem vandaag heeft verjaagd,...soms moet ik zelf sterker zijn en die knop om zetten, me niet laten belemmeren door 1 van beiden. Jekyll of Hyde...
Tijd om dat te doen!
Dr. Jekyll is terug!
Welkom...

Sleepless in ... Groningen

Zondagochtend heel vroeg, in een huis dat niet het mijne is...

Omdat slapen onmogelijk lijkt heb ik het dekbed gepakt in zit nu op de bank  met het dekbed opgetrokken tot mijn kin, hopend op nog een beetje slaap en luisterend naar geluiden die mij niet bekend zijn. Het continue tikken van de klok illustreert de tijd die langzaam voorbij gaat. Bij de vijver, in het park aan de overkant van de weg hoor ik de ganzen geluid maken, wat voor geluid maken ganzen eigenlijk? Ik zoek het op op Google en kom erachter dat een gans gakt. Weer wat geleerd, en dat terwijl de wereld om me nog in dromenland verkeert. De kerktoren slaat zes maal. Sinds ik hier zit kwamen er twee auto's langs, en een fietser in tegengestelde richting. Alles en iedereen onbewust van het feit dat ze vanaf de bank in 1 van de huizen worden gadegeslagen. De klok van de buren loopt achter, of misschien loopt de kerkklok voor... Beide klokken geven in ieder geval niet om dezelfde tijd aan dat het zes uur is. Hoe de klok van de buren eruitziet weet ik niet maar het klinkt als een ouderwetse klok met klepel, zo eentje die je nog op moet winden. Buiten weerspiegelen de straatlantaarns in het natte wegdek, werpen een gelig licht over het asfalt. Aan de overkant staan zeven auto's geparkeerd, een eend bemoeid zich met de gans bij de vijver. Ergens, hoog boven de straatlantaarn zie ik een lichtje branden, ik irriteer me dat ik niet wat het lichtje is. Als Paps later langskomt vraag ik het aan hem,...wat denk je...: lichtje verdwenen!!! Paps verdwijnt weer richting zijn slaapkamer en ik, ik moet ergens toch in slaap zijn gevallen want het eerste wat ik me daarna kan herrinneren is dat een nieuwe dag is aangebroken in Groningen.

Goeiemorgen, nieuwe morgen!!

"Een vriendelijk gezicht is het belangrijkst..."

"Een vriendelijk gezicht is het belangrijkst", zo luidt de kop van een artikel op de site van MSN. Ik denk hierover na en geloof dat hier wel een kern van waarheid inzit...Al word er naar mijn idee veel te veel op uiterlijk beoordeeld (maar eerlijk is eerlijk, ik doe het zelf ook), als iemand er 'vriendelijk' uitziet dan heeft diegene toch al gauw een streepje voor. Laten we wel wezen, als het inderdaad waar is wat beweerd wordt dan maak ik ook nog een kans in deze wereld. Ik merk het in de winkel, mijn 'doel',... tja, zo kun je het wel noemen is erna te streven om zelfs bij de meest zuur kijkende klant uiteindelijk een glimlach tevoorschijn te toveren. Ik ben niet trots op mijn werk, als ik hoor wat klasgenoten van vroeger voor carrieres heben geneer ik me er voor. Maar,.... je werk is ook wat je er zelf van maakt en ik kan het echt naar mijn zin hebben door een leuke interactie met een klant, nog veel leuker is het als er meerder mensen zich mee gaan bemoeien en een groot gedeelte van de wachtende klanten zijn of haar steentje bijdraagt in het geheel. Het gebeurd maar zelden dat ik chagerijnig naar huis ga, elke dag is anders en brengt wat nieuws. Aan het einde van de dag heb ik in ieder geval weer een paar mensen blij gemaakt.

Kijk, waar het op neer komt is dat ik me in het bovengenoemde statement wel kan vinden, behalve om herinnerd te worden om mijn, niet zo positieve, uiterlijke kenmerken hoor ik graag dat mensen mij aanspreken als 'die vriendelijke mevrouw'.  Tja,.... 'mevrouw' klinkt dan ook wel weer alsof ik al achter een rollator loop maar is natuurlijk beter dan dat ze minder flateuze opmerkingen gebruiken. Daarnaast heb ik een hekel aan het algemene beeld dat mensen wel eens schijnen te hebben over dikke mensen; onverzorgd en stinkend naar zweet. Geloof me dat ik, bij alles wat me lief is, ten allertijde, alles zal doen wat in mijn macht ligt om NIET te voldoen aan dit beeld. Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, zonder me te moeten verantwoorden waarom ik ben zoals ik ben... 'Een vriendelijk gezicht...' ... ja, dat biedt perspectief, daar kan ik mee leven!

Het artikel stelde overigens niet veel voor en bleek een verkapte reclame te zijn voor een datingssite, de kop ervan zette me echter wel aan het denken, ik bekijk het in een wat groter geheel, spits me niet toe op de datingscene, want laten we eerlijk zijn, we oordelen allemaal, ongeacht of we opzoek zijn naar Prince Charming of niet. Ik,... ach, ik blijf gewoon mijn best doen om elke dag een aantal mensen blij te maken en zal me er zelf niet minder om voelen ;-)

Over Miss Insomnia, lotgenoten en de slaap die ik niet kon vatten ...

Maandagnacht, twee weken geleden:

03.33....Met mijn ogen wijd open kijk ik in het zwarte gat dat onze slaapkamer is. Slapen lukt me niet en mijn hoofd zit vol, waarvan weet ik niet. Vriendje ligt weer naast me in bed nadat hij om 02.00 thuis kwam en eerder op de avond heb ik een heel verhaal op papier gezet voor mijn blog, dat kan het dus niet zijn wat door mijn hoofd spookt. Toch, het slapen wil niet. Zou het glad zijn in de ochtend? Ik ga al anderhalf uur voor ik moet beginnen van huis, dus wat wil ik nog meer doen, eerder van huis gaan is waanzin, dan heet te laat komen gewoon overmacht. Ik stuur via Facebook een berichtje aan Miss Insomnia. Deze Braziliaanse friend heb ik leren kennen in Toulouse. In de zomer van 2001 zaten we bij elkaar in de klas tijdens een zomercursus bij Alliance Francaise. Vaak als ik wakker ben, blijkt zij ook wakker te zijn en voeren we midder-nachtelijke-gesprekken door berichtjes over en weer te sturen. Vannacht niet, blijkbaar kan ze de slaap beter vatten dan ik...

Hoe dan ook, ergens tussen 04.00 en 06.20 ben ik in slaap gevallen, ik heb zelfs gedroomd. Ik droomde dat ik me versliep, dat het al licht begon te worden, dat mijn wekker het niet deed en dat ik Vriendje moest vragen of ik me echt verslapen had. Ondanks dat er in dromen de meest onlogische dingen voorkomen kost het me even tijd om me er van los te schudden. Nog niet geheel wakker begin ik aan mijn opstaan-en-vertrekken-ritueel en als ik eenmaal in de bus zit lijk ik me in een soort parallelle dimensie te bevinden waar men niet meer slaapt, maar ook niet wakker is. Om eerlijk te zijn zien deze mensen eruit alsof ze net zo'n beroerde nacht hebben gehad als ik. Ik voel me gesteund door deze lotgenoten. Joehoe!!.... Ik ben niet de enige!! Ach.... het wordt vanzelf vijf uur en vanavond.... vanavond doen we gewoon ons best om wat meer slaap te krijgen. Van Miss Insomnia kreeg ik rond tienen een berichtje : "Hey Girl, had a wonderfull sleep! such a shame you didn't! xxx" ... Je zou er toch jaloers op worden niet... ;-)