Just a friend ...

Ik sla je vanaf afstand gade, vanaf de waterkant,
ik zie je moeizaam voortbewegen in het mulle, zware zand.
Ik zie dat emoties afwisselen, boosheid, teleurstelling, pijn en soms ook spijt,
maar weet dat je het punt eens zal bereiken dat je naar berusting leidt.
Ik hoop dat je je weg zal vinden, niet te gehaast, maar elke stap op zijn tijd,
zodat wonden kunnen helen, en je overhaaste beslissingen mijdt .

Ik hoop, vanuit de schaduw, dat verder verdriet je blijft bespaard,
want om dat gade te moeten slaan  My Friend, ben je mij teveel waard.
Leer je nieuwe omgeving lief te hebben, vlucht niet, leer haar te vertrouwen,
zodat je met 1 enkele stap voorwaarts aan jouw toekomst kan gaan bouwen.
Mocht je me nodig hebben, grijp me dan slechts bij de hand,
je weet waar je mij kan vinden, .... ik sta aan de waterkant ....

... Haar voorjaar...

.... Ze had er wel genoeg van, ze was het wel een beetje zat,
het leek of die eewig-durende winter haar constant in zijn greep had.
Het beviel haar uiterst slecht, die grauwe korte dagen...
ze zocht de horizon af naar licht, de dagen die in het verschiet lagen...
Ze wilde het opeisen, want deze lente was van haar,
na alle koude ontberingen, eindelijk het voorjaar!

De opkomst van de zon, gepaard met ochtendnevel, komend vanaf zee,
... zouden haar bij de hand pakken, de nieuwe dag in mee...
Omgeven door de nevel, voortbewegend als in de wereld van haar dromen,
... zou ze zich aan de buitenwereld eindelijk durven te vertonen,
Ze voelt de kilte op haar huid, zintuigen staan op scherp, en er ontsnapt een zucht,
aanschouwend vanaf de boulevard, de kleurschakeringen in de lucht...

Ze zou eeuwig kunnen blijven staan, daar in het vroege ochtend-schemer-licht,
.... want ze was bijna bij haar voorjaar, zo dichtbij, zo dicht....
... Altijd zou ze blijven wachten, zo lang als het maar kon,
op de aller-eerste stralen, van haar schitterende voorjaarszon...