... Haar voorjaar...

.... Ze had er wel genoeg van, ze was het wel een beetje zat,
het leek of die eewig-durende winter haar constant in zijn greep had.
Het beviel haar uiterst slecht, die grauwe korte dagen...
ze zocht de horizon af naar licht, de dagen die in het verschiet lagen...
Ze wilde het opeisen, want deze lente was van haar,
na alle koude ontberingen, eindelijk het voorjaar!

De opkomst van de zon, gepaard met ochtendnevel, komend vanaf zee,
... zouden haar bij de hand pakken, de nieuwe dag in mee...
Omgeven door de nevel, voortbewegend als in de wereld van haar dromen,
... zou ze zich aan de buitenwereld eindelijk durven te vertonen,
Ze voelt de kilte op haar huid, zintuigen staan op scherp, en er ontsnapt een zucht,
aanschouwend vanaf de boulevard, de kleurschakeringen in de lucht...

Ze zou eeuwig kunnen blijven staan, daar in het vroege ochtend-schemer-licht,
.... want ze was bijna bij haar voorjaar, zo dichtbij, zo dicht....
... Altijd zou ze blijven wachten, zo lang als het maar kon,
op de aller-eerste stralen, van haar schitterende voorjaarszon...