Hoe ik hier ben gekomen weet ik niet meer,
probeer het me te herinneren, keer op keer.
De wind die met mijn haren speelt,
de zon die haar stralen met mij deelt.
Teruggetrokken in het nu en hier,
zet ik het volgende op papier;
Ergens hoog boven mij; meeuwen krijsend in de lucht,
ik, starend over zee, mijn realiteit ontvlucht.
Bij iedere ademtocht die wordt gemaakt,
is het of de zee over mij waakt.
Ik adem in en de golven komen op me af,...
...en terug... of het uitademen hen een duwtje gaf...
De wind, komend van zee, neemt toe,
aanschouwt zwijgend wat ik hier doe.
Achter de horizon, ver weg, slechts een vage lijn,
lijkt een andere dimensie te zijn...
Windstil, vrij van alles, als dat kon,
ging ik daarheen, die horizon...
Als net ontwaakt knipper ik met mijn ogen en zucht,
tegen de blauwe felheid van de lucht.
De zon, het is of zij een tweelingzuster heeft,
die in de weerspiegeling van het water leeft.
Altijd samen, hand in hand,
gade geslagen vanaf de waterkant.
Aan het strand, nog geen paar stappen bij mij vandaan,
zou ik het liefst met blote voeten in de branding staan.
Het is er druk en ik blijf dus hier, ... anoniem,...
observerend, maar slechts voor weinigen te zien.
Voordat ik me aan de laatste stappen waag,
aanschouw ik nog even het aanzicht van vandaag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten