De trein naar mijn verleden...

Terwijl het landschap aan me voorbij flitst en de kilometers tussen mij en mijn eindbestemming gestaag minder worden heb ik het idee dat ik ruim vijftien jaar wordt terug geworpen in de tijd. Anderhalf jaar per 20 kilometer ongeveer... Steeds iets jonger, ...steeds iets onschuldiger,... steeds meer het meisje dat ik vroeger was... Het meisje dat nog in sprookjes geloofde en iets minder cynisch was de de persoon die dit schrijft...

Vannacht zal ik slapen in het de kamer waar ik al 16-jarige droomde over mijn toekomst... Mensen van 30 jaar en ouder? God wat leek dat ver weg,... een andere wereld... Nooit heb ik me afgevraagd hoe het zou zijn om als 33-jarige in de trein naar het verleden te zitten met een pen in de hand en een kladblok op schoot. Laat staan dat ik me bedacht hoe die persoon zich zou voelen... Vannacht zal ik op mijn rug naar het plafond in het duister liggen staren in mijn grijs-wit-en-roze-meisjeskamer. Ik zal me afvragen wat er mis ging... Waar zijn de dromen van het meisje van 16? Waar is het sprookje? Wellicht werd ze volwassen en verloor ze haar geloof hierin, net zoals in Sinterklaas... Misschien nam het leven zelf de overhand en ging zijn eigen gang,... zonder rekening te houden met de dromen van het meisje. In die kamer, in HAAR wereld, voel ik me weer als vroeger,... alsof ik morgenochtend mijn schooltas zal pakken en me haast naar de voordeur omdat ik te laat ben opgestaan en samen met Sylvia naar school zal fietsen...

De trein naar mijn verleden komt vanaf Haarlem en heeft me ondertussen tot voorbij Zwolle gebracht, vanaf daar stopt de trein op elk station: Meppel, Hoogeveen, Beilen, Assen, Haren en uiteindelijk Groningen... Om 21.00 zal ik aankomen in mijn verleden,... en toch... Buiten HAAR wereld, die kamer, is er veel veranderd... Het Groningen dat van mij was is er niet meer, is ook ouder geworden, ...veranderd.... Het Groningen uit mijn herinnering ..., dat is HAAR Groningen. Mijn Groningen .... verleden tijd...

Vlak voor het bereiken van mijn eindbestemming kijk ik naar buiten,... Ik ben verbaasd... Niemand anders in de trein naar mijn verleden lijkt dit waar te nemen, maar buiten verschijnt als bij toverslag een regenboog. Alsof Groningen mij een teken geeft, me niet is vergeten... "Hallo Barbara, welkom terug..."
Met een glimlach op mijn gezicht en het gevoel dat die regenboog speciaal voor mij verscheen stap ik even later uit op perron 2B. Bestemming bereikt....