Monday Morning Blues

Ongelofelijk, ...niet leuk... en ik moet er zo aan wennen,
alsof mijn lichaam een heel ander ritme moet leren kennen...
Na een zomer van korte nachten is het nu nog donker als de wekker gaat,
...is het niet de zon die me wekt, zij is nog niet eens ontwaakt...
Als mijn kop thee en ik samen in de keuken staan,
is het enige lichtpunt het zilveren schijnsel van de maan...

De maan en ik, wij hebben een verbond, houden elkaar in de gaten,
kijken elkaar keer op keer weer aan, kunnen het niet laten...
Zoals hij me observeerd, beschermd... het doet me iets...
terwijl ik langs Het Bolwerk fiets...
Ganzen en zwanen aan de waterkant, ze zijn aan het ontwaken...
lijken hun poging tot slapen te staken...

Ik laat ze achter me, vervolg mijn weg,
die ik tussen huis en werk afleg...
Onder het station door, rechtsaf richting Kenaupark, Nassualaan, Gedempte Oude Gracht....
vanaf daar is het nog een kwartiertje fietsen dat op me wacht...
Nogmaals rechts, Gierstraat, stukje winkelstraat, en rechtdoor langs de stilte van De Hout
de maan volgt me,... ik word nog steeds aanschouwt...

Stoplichten bij de Spanjaardslaan, sportvelden, Blauwe Brug,
...langzaam,...heel langzaam komt het daglicht terug...
Een zijstraat, een rotonde, die ik van de verkeerde kant op zal rijden,
omdat er nu toch nog geen ander verkeer is om te mijden...
Bestemming bijna bereikt op een paar meters na,
voor ik op de Blekersvaartweg sta...

De maan mag nu gaan slapen,... heeft zijn taak volbracht...
ik vertel hem het volgende als hij me een knipoogt geeft en stiekem lacht...
"Dag maan, de nacht is voorbij, je mag nu gaan...
tijd dat de zon je plaats inneemt en boven aan de hemel komt te staan...
Dag maan, ik zie je weer bij je wederkeren, vannavond tegen een uur of negen,
... jou als beschermer te hebben, ... het is een zegen..."