Stormachtige, troosteloze, sombere, donkere, grauwe dag,
dat ik enkel grijze wolken zag.
In mijn verbeelding hadden we het zomerseizoen al achter ons gelaten.
terwijl we nog niet eens halverwege zaten...
Onder het geweld dat de storm wist te maken,
hoorde ik het huis om me heen steunen, piepen, kraken...
Waar de zon had moeten staan om me voor zwaarmoedigheid te behoeden,
bevonden zich toen donkere wolken om mijn gedachten te beinvloedden.
Mijn gedachten waren als de wolken, gingen jachtig aan me voorbij,
niemand ermee lastig vallen, mijn gedachten zijn van mij...
Me dit voorgenomen,...en omdat ik het had beloofd,
vulden de wolken elk plekje, dat nog leeg was in mijn hoofd...
Mijn gedachten nam ik met me mee terwijl de tijd verstreek,
de dag door, de nacht in, die een eeuwigheid te duren leek...
Draaien, denken, ... dromen die onverklaarbaar bleken...
wolken die zich gewonnen gaven, uiteindelijk bezweken...
Want net toen ik dacht dat het niet erger kon,
zag ik, door een kier van het gordijn, een straaltje van de zon...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten