Sommige dingen zal ik gewoon nooit begrijpen, neem een voorbeeld aan vliegen, wij zijn niet gemaakt om te vliegen, anders waren we wel met vleugels geboren, dat is mijn mening! Als ik dan ook ga vliegen heb ik per definitie last van klamme handjes en buikpijn... Het vliegen zelf vind ik nog niet eens zo heel erg, het is meer het opstijgen en dalen, ... en laat dat nu ongeveer het enige zijn wat je doet op de route van Schiphol naar London Heathrow!!
Het toneelstukje dat wordt opgevoerd ten behoeve van de veiligheid vind ik ook nooit zo'n succes... Als je de interesse van het cabinepersoneel ziet bij het opvoeren hiervan dan hoop je toch in godsnaam niet dat jouw leven van hun afhankelijk zal zijn. Ik snap dat het routine is, een noodzakelijk ding, maar zelfs de gemiddelde cassiere bij Albert Heijn doet haar werk met meer enthousiastme naar mijn idee... Vanaf stoel 18B aanschouw ik het allemaal...Als eerste: de seatbelt, leuk, maar als er echt iets heftigs gebeurd dat stelt zo'n seatbelt toch eigenlijk niets voor?? Zelfs in de auto zit je beter ingesnoerd... "Als de cabinedruk wegvalt... bla bla bla... normaal blijven ademhalen..." ik denk dat de helft van de passagiers aan het hyperventileren is op het moment dat dit daadwerkelijk het geval is, maar toch vriendelijk dat ze het er even bij zeggen... Het reddingsvest zit onder je stoel,... ik ben altijd geneigd om dat ding al te pakken voor take-off... Alsof ik, op het moment dat het nodig is nog even rustig onder mijn stoel ga zitten peuteren... Vervolgens laten ze je weten hoe het reddingsvest opgeblazen moet worden maar vermelden er bij dat je dit niet in het vliegtuig mag doen, om andere passagiers niet te hinderen... Toch denk ik dat iedereen voor zichzelf kiest op zo'n moment en het lekker egoistich wel doet... maar ach, dat is mij mening...
De take-off,... voor de druk op mijn oren kauw ik altijd kauwgom, mijn mede-reiziger echter, lust geen kauwgom, dus heeft snoepjes, die waar je twee keer op kauwt en dan doorslikt. Dit is op zich geen probleem, het eerste snoepje wordt gepakt als de veiligheidinstructies net klaar zijn, de tweede vijf tellen daarna en tijdens het derde snoepje zijn we nog steeds aan het taxien. Na snoepje vier, vijf en zes krijgen we de melding dat we nog vijf tot tien minuten aan de grond blijven staan omdat er vogels zijn gesignaleerd op de startbaan... Dan moet je toch nog serieus na gaan denken of je genoeg snoepjes over hebt voor het opstijgen! ... Ik houd het gewoon bij kauwgom, snoepjes zijn te ingewikkeld, ik heb zo tenminste een stress-factor minder :-).
Uiteidelijk zijn alle vogels verjaagd en zijn we er helemaal klaar voor, mijn handen zijn zo klam en opgezet dat ik mijn ringen zelfs met geweld niet van mijn vingers zou kunnen krijgen... Uit het raam kijken als het vliegtuig in de hoogte verdwijnt doe ik niet, dat doe ik pas als we in de wolken zijn. Tussen de wolken voel ik me een stuk veiliger dan als je achterover in je stoel zit gedrukt en de wereld onder je steeds kleiner ziet worden... Ik kan me herinneren dat dit nog veel erger is als je met het vliegtuig uit Edinburgh vertrekt, daar maak je direkt een scherpe bocht tijdens het opstijgen, een geweldig uitzicht over de stad heb je dan, Edinbrugh-castle, The Princess-gardens, Calton Hill, je ziet het allemaal terwijl je op je zij in je stoel hangt,... ik zit echter strak voor me uit te kijken op zo'n moment. "Dit is echt mooi! Je moet even kijken!" Zei mijn mede-reiziger destijds enthousiast... NEE, DAT DOEN WE DUS NIET!!! Maar goed, we zijn nu op weg naar London, geen scherpe bochten dus en eenmaal op hoogte gaat het best goed met me. Dan kan ik zelfs even genieten van het wolkenlandschap om me heen. Helaas blijf je maar heel kort op hoogte want de vlucht duurt maar een kleine drie kwartier. Dat betekend eigenlijk dat, als ik met de trein van Haarlem naar Groningen ga, ik vier tot vijf keer naar London had kunnen vliegen in dezelfde tijd.... Natuurlijk betekent dat ook vier of vijf keer opstijgen en landen... slecht plan dus...
Grappig aan de korte duur van de vlucht is dat het cabinepersoneel best voort moet maken met de drankjes, ik denk dat als je te lang twijfelt wat je wil hebben ze ook gewoon voor je inschenken wat hen het beste uit komt... Terwijl ze nog snel alle afval ophalen gaat het lichtje Seatbelt boven mijn hoofd alweer branden. Ik bereid me voor op het ergste gedeelte van deze vlucht: het dalen... Mijn maag voelt of ik in een kermisatractie zit, en geloof me, ook daar ben ik geen held in. Leuk om te merken is wel dat de persoon die op de derde stoel van het rij 18 zit, het zo mogelijk nog erger vindt dan ik... Zodra je de "boink" voelt van de landing vraagt hij aan iedereen om zich heen:"What's going on?? What's going on??" ... Prettig te weten dat ik niet de enige ben die sommige dingen niet begrijpt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten