Het is donker om me heen, ik kijk en staar er naar...
de zwarte oneindigheid, zwart hier, zwart daar...
Ergens rode cijfers, onderbrekend,... in het zwart zie ik ze staan,
langzaam, ...oh zo langzaam, zullen zij veranderen gaan
Van 01.00 werd het later, 03.00 ging aan me voorbij,
nu is het 03.33, drie keer drie , op een rij...
Voordat de nacht voorbij is, de dag eindelijk kan beginnen,
zal de dageraad eerst het zwart moeten verdringen.
Als de zon straks zal ontwaken, haar licht langzaam over mijn wereld zal werpen,
zal het geluid van krijsende meeuwen gaan verscherpen.
Dan zal ik weten, zelfs zonder naar de rooie cijfers te turen,
dat deze nacht voor mij nog zo'n negentig minuten zal gaan duren
Negentig minuten,... keer zestig, vier-en-vijftig-honderd seconden nog te gaan,
voor het tijd is om op te staan...
Ze tikken voorbij en, toch een beetje tot mijn spijt,
zullen zij hun weg vinden naar de verleden tijd...
Beginnend met aftellen onderdruk ik een gaap,
... en val eindelijk toch nog even in slaap...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten