06 augustus 2010
In Groningen woonde ik op een flatje op vier hoog achter. Een slaapkamer, een huiskamer van vier bij vier, een kleine keuken, een toilet met roze kunstbloemen boven de spiegel en een douche met stickers van "De kleine zeemeermin" op de tegels. Dat was het. Mijn meidenhuis. Bij het verlaten van deze woning keek je aan de voorkant neer op het Van Starkenborghkanaal Iedere keer dat ik hier in het donker langs liep, bekroop het gevoel me dat er eens een lijk zou worden gevonden in dat kanaal. Het had zo'n crime-scene-achtige sfeer.... Jaren later werd het levenloze lichaam van mijn altijd-dronken-buurman er gevonden....
Tegenwoordig woon ik in Haarlem, maar ook daar laat mijn fantasie me niet in de steek. Als ik vroeg moet beginnen zijn er bijna nog geen mensen in "The world of te living" te bekennen. Beeld je in dat het schemerig is,.... dat de straatlantaarns net uit zijn. Het is kil en er kruipt een nevel door de straten. Op mijn fiets rij ik door de Barteljorisstraat, over de markt met de Oude St. Bavo naar de Grote Houtstraat, enkel gegroet door een meneer die ik vaker tegenkom op dit uur van de dag. De vogels krijsen in de lucht. Duiven, kraaien en zeemeeuwen trekken vuilniszakken open die voor de gesloten winkelpanden staan, vechten om een korstje brood. Verder rechtdoor kom ik bij een stuk bos aan wat bekend staat als "De Haarlemmer Hout". Dit stuk is niet prettig fietsen in het donker en met zo weinig mensen om je heen. Dit stuk maakt dat al je zintuigen zich verscherpen en je schrikt van de meest onbenullige dingen. Het kraken van takjes bezorgd je kriebels en je peddelt sneller door om het achter je te laten. Als dan opeens een hardloper naast je opduikt tussen de bosjes vandaan ben je bijna in staat om het uit te gillen en zit je hart in je keel. Nog verder richting Heemstede tref je de kruising Dreef-Spanjaardslaan. Hier stopt het bos en beginnen de sportvelden. Hier staat een auto met zijn kont in het bos geparkeerd. Alsof er iets uit de kofferbak gedumpt moet worden. Onwillekeurig onthoudt ik het kenteken, en geloof me, ik weet het kenteken nog steeds.
Ach... ik met mijn levendige fantasie...of mijn levendige fantasie en ik....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten