Zielige eenzame hopen sneeuw liggen aan de kant van de weg langzaam te smelten. Ik ben verbaasd, het is half vijf, ik ben klaar met werken en het is nog licht buiten. Ik ben momenteel gewend om met donker te beginnen en met donker weer naar huis te gaan. Donker was het nog toen ik vanochtend om 05.50 bij de bushalte stond, donker en koud en alleen, niemand in de verste verte te bekennen... Het feit dat de bushalte zich voor de begraafplaats bevind maakte niet dat ik me in deze situatie meer op mijn gemak voelde. Enkel een papiertje dat door de wind over het trottoir werd verplaatst leverde me bijna een zenuwinzinking op. Maar nu,.. Op die heldere middag even na half vijfen lijkt dat al weer eeuwen geleden.
De laatste stralen van een waterig zonnetje laten merken dat er weer een dag zijn einde nadert: Just another day: 27 december, de laatste maandag van 2010... Met de schemering die toe neemt verdwijnt er weer een stukje 2010 achter me. Veranderd van heden in verleden. Over 2010 kan ik een hoop zeggen, maar dat ga ik niet doen. Dit jaar heeft me op de proef gesteld en ik heb mezelf weer terug moeten vinden. Niets zo negatiefs dan dat er wel een positieve wending aan te geven valt... deze dag herinnert mij daar aan. Om 16.56 gaan de straatlantaarns pas aan. Als ik bijna thuis ben, van de bushalte naar huis loop bedenk ik me dat er na deze korte winterdagen weer een nieuw voorjaar zal wachten,... en een zomer... En al weet ik dat we pas net geleden is dat we de kortste dag van het jaar hadden, deze middag bied me hoop... Met een knipoog naar de maan die inmiddels aan de heldere hemel is verschenen draai ik de sleutel om en ga ons huis binnen. Met het dichtslaan van de deur sluit ik deze dag af...
Dag laatste maandag....,
dag 2010....,
Welkom nieuwjaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten